woensdag 30 september 2009

Missen


Iets zegt me dat hij me vandaag niet zal missen. Als ik na het nemen van deze foto echter weer wegloop, komt hij toch achter me aan. Laat 'm vandaag maar doen waar paarden het beste in zijn: paard zijn.

Mobieltje

Ik heb sinds gisteren een andere telefoon, met dank aan een vriendin die bij Vodafone werkte. Het is in ieder geval een recenter toestel dan mijn vorige, waar ik toch al zo'n 4 jaar mee rond liep. Het trouwe ding begon uitvalsverschijnselen te vertonen, waardoor ik het wel langzaam nodig vond om een andere te zoeken. Recenter betekent ook méér functies. Een van de nieuwe functies is bellen, haha, nee: rechtstreeks foto's en tekst op je eigen blog plaatsen. Leuk hè. Het instellen was ook kinderspel. Dus nu zullen er vaker korte berichtjes en ook vaker foto's opkomen. Foto's zijn vaak leuker dan die lange verhalen. Zie hieronder het eerste bericht via de telefoon "Wandelen".

dinsdag 29 september 2009

Wandelen


Even het paard uitlaten.

Clinic Horsemanship

Tijdens een zonovergoten dag was het zweten voor de deelnemers (paard èn ruiter). Er werd rustig aan gedaan, maar als je aan de bak moest was je de klos! Iedereen had een gezellig en leerzame dag, die zeker voor herhaling vatbaar was. Gelukkig maar, want ik was toch wel bezorgd of de deelnemers Ben net zo’n fijne trainer zouden vinden als ik. Of dat de dag letterlijk in het water zou vallen. We waren met vijf deelnemers en een handjevol toeschouwers.

We begonnen voordat Ben arriveerde met het klaarmaken van de paarden. Die werden dan maar weer even op stal geparkeerd tijdens de lunch met zelfgemaakte, heerlijke tomatensoep, krentebollen en boterhammen. De clinic begon met theorie over hoe paarden zien, denken en leren. Voor sommigen was dit bekend, voor anderen nieuw. Daarna bekeek Ben onze paarden om te zien of fysiek ongemak een mogelijke oorzaak was van miscommunicatie tussen paarden en ruiters. Bijvoorbeeld: Twee paarden namen het bit niet goed aan, waarvan één last had van zijn gebit (wisselen) en de ander een litteken op de tong had.

Tijdens het gereden deel, deed Ben ons een aantal dingen voor met zijn eigen merrie. Wij deden dat dan na en waar nodig kwam hij ondersteunen. Zo probeerden we betere controle te krijgen over onze paarden door wendingen om de voor- en achterhand. Vooral het opzij zetten van de heup gaf de nodige problemen. Ook probeerden we zo snel en langzaam mogelijk te stappen en draven. Ben nam steeds ruiters apart om te ondersteunen en kroop er soms zelf op om de paarden iets te leren en het de ruiter voor te doen.

Rond een uur of zeven waren we klaar en hebben we samen gegeten. Twee toeschouwers waren zo aardig om een grote zak frieten te gaan halen en zo werd deze gezellige dag afgesloten.

Foto’s volgen!

vrijdag 25 september 2009

Training

Woensdag ben ik zonder schoenen (voor Lightning dan) naar buiten gegaan. Hij struikelde af en toe. Daar ligt het dus niet aan. We zijn een stoppelveld ingedoken omdat de veldpaden niet begaanbaar zijn voor een paard op blote voeten. In het begin wilde hij lekker hard terug richting huis rennen, maar na verloop van tijd ontspande hij zich fijn op de cirkels. Ik kon zelf ook ontspannen rijden, itt maandag. We komen er wel, twee stapjes voorwaarts, één stapje terug.

Verder ben ik net terug van een lekkere koetsrit. Er waren nog twee mensen van stal die het wel eens wilden meemaken, dus het was volle bak met vier mensen op de wagen. Zo zijn we door de velden via Hulsberg en Wijnandsrade (even lekker roddelen over...) rond gegaan. Heerlijk met dit mooie nazomerweer! Overigens struikelde hij ook een paar keer.

woensdag 23 september 2009

Oude bekenden


Ik heb me lid gemaakt van de AQHA (American Quarter Horse Association - het stamboek van de Quarter Horse, het grootste stamboek ter wereld). De APHA (American PAINT Horse Association) zal ook nog wel volgen. Een van de redenen was omdat ik erg geïnteresseerd ben in bloedlijnen. Ik kan op hun website van alle Quarters hun stamboom, showresultaten en nakomelingen opzoeken. Ook oude bekenden kun je dan opzoeken. Zo weet ik nu tenminste wie de nieuwe eigenaren zijn van de ooit door ons gefokte veulens en waar ze nu zijn. Ook kan ik de door ons verkochte paarden in het oog houden. Het was erg leuk om te leren dat ons zwarte hengstveulen Cody nu in Duitsland woont en het bruine merrietje Phoebe in Panningen, niet zo ver hier vandaan. Ze zijn nog steeds in dezelfde handen. Gelukkig maar.

dinsdag 22 september 2009

Training

Gisteren hebben we in de bak gereden. Aanvankelijk was hij wat aan het struikelen - ik kan me toch niet aan de indruk onttrekken dat het gewoon "onoplettendheid" is. Doorlopen jongen! En blijven lopen. Daar hebben we aan gewerkt. Doorlopen en terug in tempo. In draf en stap. Hoe hard kan hij draven, en hoe langzaam? Het is een redelijk frustrerende bezigheid omdat hij niet van je been wil en ik niet meer mag duwen. Zo moeilijk om dan consequent te blijven: eerst klikken, dan been, dan *knal*.

vrijdag 18 september 2009

Koets

Anders dan gepland, was er gisteren toch ineens nog de gelegenheid om een stukje met de koets te gaan. Ik had met een vriendin afgesproken. Het was zo'n mooi weer dat we iets buiten wilden doen. Waarom dan geen picknick met de koets? Lekker in het open veld met het nazomerzonnetje op onze snoet :). Ik moet me toch eens gaan aanleren om een camera mee te nemen.

donderdag 17 september 2009

Struikelen

Gisteren hebben we in de bak gereden, mede om te kijken of het struikelen daar ook zo erg zou zijn. Hij doet het in de bak dus helemaal niet! Hoe dat kan begrijp ik niet. Het kan hooguit iets met spanning te maken hebben waardoor hij mogelijk buiten een andere hals/hoofdhouding heeft. Hij doet het buiten steeds, onafhankelijk van de ondergrond en of ik hem aan de teugel rijd of niet. In de bak maakt dat ook geen verschil: met of zonder vasthouden; hij struikelt NIET. Hij is buiten erg ontspannen, maar niet zo ontspannen als op eigen terrein. Ik denk ook dat je dat nooit bereikt.

Dus als je ideeën hebt.... laat maar komen.

woensdag 16 september 2009

Zo braaf!

Wat ik eigenlijk had willen schrijven over het ritje van gisteren, is dat we op zoek waren naar een nieuwe route. Er schijnt namelijk een mooie route door het bos in Schinnen te lopen over een 3km zandpad langs de beek. Vanuit Nuth moet je dan alleen de autoweg over en het spoor. Dat is in die omgeving niet zo makkelijk. Er is namelijk maar één brug: bij Schinnen/Spaubeek. Die ben ik dus gisteren, na wat aanwijzingen, gaan zoeken. We hebben het in één keer goed gevonden. Hij is dan zo ontzettend braaf: het pad loopt pal langs de autoweg richting de smalle brug erover. Hij draait wat met z’n oren, maar verder helemaal niks, terwijl de vrachtwagens hem om de oren vliegen. Ook over de brug vond ik enger dan hij!
De volgende keer gaan we dan verder het bos in, dat hebben we voor het donker niet meer gered.

Gevallen

Gisteren ben ik voor het eerst echt gevallen met Lightning. In een rustige draf weigerden ineens zijn beide voorbenen tegelijk!
Hij struikelt veel (mn in stap, soms in draf), maar tot nu toe was dat steeds met één voorbeen zodat hij zich met het andere nog kon opvangen. Dit is ook de reden dat ik buiten altijd met de sidepull rijd, dan kan ik hem opvangen zonder zijn mond open te scheuren. Tot nu toe was het ergste dat hij een keer op z’n kniën zat en direct weer overeind sprong tijdens een drafje bergaf. De dierenarts had me wel al gewaarschuwd dat het waarschijnlijk erger zou worden. Daarom schrok ik ook zo toen hij viel. Ik dacht meteen: ”het begin van het einde”. Natuurlijk maak ik me zoals gewoonlijk veel te veel zorgen. Ik hoop in ieder geval dat het niet snel erger wordt en dat we lekker buiten kunnen blijven rijden.
Lightning zelf was er ook behoorlijk van geschrokken. Hij zat dus plots op z’n knieën en schaafde met zijn neus over de grond. Ik verloor zo een teugel. Ik klemde me uit alle macht aan het zadel vast zodat ik er maar niet onder zou raken. Hij kwam vanzelf weer overeind. Hij heeft een kras op z’n neus, z’n knieën en de sidepull is beschadigd. Mijn schoenen hebben ook krassen. Verder niks, schade beperkt. Hij stond te trillen op z’n benen, arm dier. Ik heb hem even ’n paar meter gewoon laten lopen en toen zijn we weer verder gegaan. Ik heb hem even lekker laten galopperen voor de stijve spieren. Het struikelen was wel veel erger erna. We zien wel. Straks weer rijden in de bak.

maandag 14 september 2009

Schuldgevoel

Zaterdag en zondag heb ik twee dagen op de stal gewerkt. Dat is erg leuk om te doen, maar met 38 paarden best veel werk. Ik doe dat regelmatig (want ik heb nog niet genoeg te doen, haha) en ik ben het ondertussen goed gewend. Ik kan me nu wel goed voorstellen dat de eigenaar niet zo veel meer rijdt. Dat heb ik namelijk dit weekend ook niet gedaan. Zaterdag wel; in de bak geoefend. Het ging goed, hij was erg attent en reageerde vlot. Bleef lekker lopen en had voldoende energie. Zondag had ik me voorgenomen om naar Houtem te rijden waar een lokale wedstrijd aan de gang was. Enkele western ruiters van onze stal deden mee en het leek me leuk om te gaan kijken met paard en al. In plaats daarvan ben ik naar huis gegaan! Zelden zal ik mijn paard laten staan als ik moe ben (en als ik geen zin heb, maak ik zin), maar ik heb er toch aan toegegeven. Hij stond ondertussen lekker met z’n maatjes op de wei en had helemaal geen last van mijn schuldgevoel:).

vrijdag 11 september 2009

Nachtegaal!

Lala links, Lightning rechts


Woensdag was er dan eindelijk de lang verwachte tocht naar de Nachtegaal. Eerst vanuit Nuth naar Valkenburg om mijn rijmaatje (die ondertussen een eigen paard – KWPN merrie Lala - heeft, JOEPIE!!) op te halen. Rustig aan gedaan vanwege de slijtwonden op mijn knieën van vorige week!
Van daaruit ging het langs het spoor naar Houtem, oversteken naar Chateau St. Gerlach, door de kasteeltuin, langs de velden boven naar Berg. Via het Meerssenerbos naar Rothem en van daar naar de Nachtegaal. De paarden kunnen daar uitrusten in de stands en je kunt ze water geven. Zelf hebben we natuurlijk lekker gegeten, al was het budget beperkt omdat ik zo stom was geweest mijn geld te vergeten.
Terug gingen we dan langs het bos, weer door de velden en over het spoor in Houtem, door de velden richting Groot Haasdal en terug op Ravensbos. Daar zijn we uit elkaar gegaan, Lala naar huis in Valkenburg en ik naar Nuth. Het is grappig hoe de paarden daar helemaal geen moeite mee hebben. Ze kijken nog niet naar elkaar om, maar lopen in flinke pas terug naar hun eigen stal. Het is helemaal raar omdat het echt maatjes zijn. Lightning wordt met een vriendelijke hinnik begroet en ze zijn helemaal verliefd. LAT relatie dan!
Het was in ieder geval een hele leuke rit met mooi weer. Van kinds af aan droomde ik al om ooit eens te rijden in het Meerssenerbos!

Trainen bij Fred - foto's


op de renbaan
1e dag met Fred
laatste dag

Het volledige album vind je hier:
http://www.mijnalbum.nl/Album=44MX6NEA

dinsdag 8 september 2009

Trainen bij Fred - geweldig!

Afgelopen week waren we (Lightning en ik) voor training bij Fred Thornton in Marum (Gr) en we hebben super veel geleerd! Het is echt ongelofelijk wat hij een paard kan leren in een paar uurtjes. Toen moest ik het nog doen, maar ook dat ging tegen het einde redelijk.

Ik had steeds ’s morgens les en ’s avonds ging ik losrijden op de renbaan ter ontspanning van ons beiden. Fred is gevestigd op een paardencentrum in Marum waar hij de beschikking heeft over een binnen- en buitenbak, een roundpen, een stapmolen, paddocks èn een 400m renbaan. De renbaan is op zandgrond. Ideaal om de paarden lekker te laten lopen en toch begrensd. Ook fijn om endurance te trainen omdat je bijvoorbeeld gemakkelijk 10 minuten kunt galopperen zonder een grote weg of slechte ondergrond tegen te komen. We werden elke avond gadegeslagen door een kitten en haar moeder. De training op de baan heb ik steeds opgebouwd. De eerste dag alleen los stappen en draven. Naarmate Lightning meer leerde, deed ik af en toe iets wat hij al goed onder de knie had. Zo heb ik opgebouwd totdat hij op de laatste dag lekker zelf een beetje beter in balans kon galopperen. Af en toe even verzamelen en weer loslaten. Vooral dat loslaten was mijn leerpunt voor de week. Kon net zo goed dressuur gaan rijden zei Fred…
Op de eerste dag moest ik voorrijden om te laten zien wat we zoal deden op een gemiddelde dag. Fred zei niks terwijl ik zo’n 3 kwartier afwachtend door de bak dwaalde. Ziet hij me überhaupt wel, vroeg ik me af? Toen zei hij: ”Je bent aan het babysitten, niet paardrijden”. Klopt. Ik hield hem overeind met mijn benen en handen. “C’mon, I’ll show ya”. Dat heb ik veel gehoord, haha. Hij kwam er vervolgens het eerste uur niet meer vanaf! Maar toen hield Lightning het bit niet meer vast en liep weer zelf. Reageerde beter en sneller. Op die eerste dag heeft Fred hem leren stoppen op de afzonderlijke delen van de hulp (bitdruk, beide benen weg en WHOA). En de neck rein. Van daaruit heeft hij de training opgebouwd. Als hij kan stoppen met de benen eraf, redeneerde Fred, dan gaat hij draaien als je één been eraf haalt (en de neck rein aanlegt), want hij stopt immers maar één been! En het werkte. Vanuit de stop met de teugels (bitdruk) werd gewerkt aan de back up.
Daarnaast moest Lightning leren zichzelf te dragen. Lightning sprong altijd een snellere gang in. De overgangen moesten geleidelijker gaan. Vanuit de stap naar galop was hij net een raket. Met veel verzameling lukte het uiteindelijk en ging het steeds beter. In de verzameling mocht hij dan niet zoeken naar aanleuning en moest ik vooral niet met mijn benen duwen. Hij moest met zìjn benen duwen! Klinkt logisch, niet?

Dingen die me bijblijven zijn de manier waarop Fred paarden traint. Zonder enkele dwang. Hij vraagt het netjes en ze doen het. Hij bouwt heel langzaam op en er ontstaat geen enkele weerstand. Ik dacht dat ik geen dwang gebruikte, maar duwde mijn paard toch steeds vooruit. Ik heb nu geleerd dat te vragen. Hij doet het voor mij nog niet altijd, maar dat komt ik nog wel. Een bepaalde oefening, houding of gang moet je vragen en daarbij aangeven hoe hij dat moet doen. Als hij uit zichzelf dingen doet die niet gevraagd zijn, dan zet je hem terug (niet vragen, maar doen!). En ik moet leren loslaten. Vertouwen hebben dat dat paard het zelf kan of kan leren zelf te doen.