dinsdag 15 november 2016

Misty in de Paint Horse Journal

De APHA geeft een maandelijks tijdschrift uit dat over de hele wereld verspreid wordt. Leden van de APHA kunnen er een abonnement op nemen. Het is altijd een hele eer als er iets over Europa in staat, maar de laatste twee nummers lijken te beseffen dat er ook Paints rondlopen in Europa (en Australië, maar daar is het nog stil over). Schijnbaar is 1 op de 5 nieuwe registraties een Paint uit Europa en ze zich realiseren dat deze markt groter wordt. '

Een van de artikelen ging over het exporteren van de zwemmers van hengsten zodat deze ook in Europa beschikbaar zijn. De keuze hier is m.i. voldoende als je weet waar je moet zoeken, Hier wil men toch alleen nakomelingen van de echte grote namen (of juist de huis-tuin-en-keukenhengst uit het dorp of van eigen bodem) en die zijn hier wel te krijgen. Toch goed om wat reclame te maken, vond APHA en ik kom tot mijn verbazing Misty tegen in het artikel. Ze hadden voor de gelegenheid haar vorige eigenaar geïnterviewd, hij handelt in dekkingen van Amerikaanse Quarter en Paint hengsten.

Zie hier een deel van het artikel. Ze wordt in de tekst genoemd (Miss Hot Socket) en staat rechts boven met een van haar veulens (Miss Double Hot) op de tweede pagina.


Nog een leuk detail kwam naar voren in een artikel van de director. Blijkbaar is het voornemen om OOIT de wereldkampioenschappen in Europa te laten plaatsvinden!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Dan zou een dagdroom toch werkelijkheid kunnen worden :).

maandag 14 november 2016

Strekken na het werk

Na het rijden doe ik met Lightning een paar rekoefeningen. Hij krijgt een snoepje als hij strekt. Dat hoef je bij hem geen 3 keer te doen of hij staat zelf de oefeningen al te doen. Even geduld manneke, het snoep komt eraan! 



dinsdag 8 november 2016

maandag 7 november 2016

NK foto's online

https://goo.gl/photos/KvwBjTWKq8vaZXmo6

Met foto's van Vicky en haar 3 zusjes en Lightning uiteraard.

Leuke vlekken

treintje knuffelkonten
wie is wie?
wat ben je aan het doen?
kan ik dat eten?

die heeft ze uit mijn achterzak gepikt...

Vicky bewondert ons vuur in de wei
we moesten opletten: ze zou er zo door lopen




Angst

Angst is bij mij een altijd aanwezig thema als het op paardrijden aankomt. Het is met periodes erger en minder, maar helemaal weg is het zelden. Ik heb me al ontelbare keren voorgenomen om er iets aan te doen, het te negeren, weg te stoppen achter een borrel of vastbesloten het gewoonweg niet meer te zijn. Dat hielp dan korte tijd, maar vroeg of laat kwam die angst weer terug. In de loop van de jaren is het veel verminderd en kan ik prima functioneren rond paarden zonder dat veel mensen het merken en ik slaag er meestal zelfs in om het paard te beduvelen. Ze zijn immers niet anders gewend en ik kan best doortastend doen, ondanks een sluimerende angst .

Het weerhield me niet om dingen te ondernemen, maar het werkte als een soort rem. Ik was er meester in om smoesjes te verzinnen om vooral niet te gaan rijden.
  • Het zou zo maar eens over een dag of ... kunnen gaan regenen en dan schudt hij met z'n hoofd en kan ik niet rijden.
  • Lightning kan ik niet te vaak rijden want dan krijgt hij last van z'n....
  • Vandaag lukt het niet want ik moet de wei onderhouden.
  • Vandaag red ik het niet want ...
  • Misty kan ik ook niet rijden, want ....
Ik stelde het steevast uit en van uitstel kwam vaak afstel. Ik moest van mezelf twee keer per week rijden om hem fit te houden. Dat was het absolute minimum en dat we kunnen wat we kunnen in die beperkte tijd van training (waarbij ik ook nog uiterst voorzichtig ben) is al best knap.

Op de grond ben ik niet bang, hooguit terecht voorzichtig. Met enige regelmaat ging ik dan maar wandelen in plaats van rijden. Elk klein ding wat er ooit gebeurde was een reden om de keer erna de bak met hem te slepen of grondwerk te doen. Ik liep constant rond met "wat als.....". Ik zag nog net geen neerstortende vliegtuigen en omvallende hoogspanningsmasten, maar het scheelde niet veel. Ik was erger dan mijn paard: achter elke heg schuilde een schrikobject! Alleen buiten rijden deed ik al jaren niet meer op een enkel heroïsch moment na en als we een rit hadden gepland die niet doorging was ik al opgelucht. Het beterde dus ook niet in de loop van de jaren, maar ik heb wel een opvolger die klaarstaat....

In de loop van de tijd heb ik zo'n 1000 tips gehad. De meeste kwamen erop neer dat ik het gewoon moest doen. Mooi, maar al met al is me dat in 10 jaar misschien10 keer gelukt (een ervan was het "stoomtreinincident". Anderen suggereerden dat ik het goede voor me moest zien. Dat werkte helemaal niet, het "wat-als-duveltje" is veel sterker dan het "galopperen-over-bloemenweiden-gevoel" (zelfs nu met opschrijven waarschuwt het duveltje voor verborgen gaten in de bloemenweide). En waarom ik het stug bleef doen? Geen idee....daar kom ik waarschijnlijk alleen onder hypnose achter.

In de zomer merkte ik dat het beter begon te gaan. Ja, ik denk veel te veel na, dat gaat voorlopig niet veranderen en daarom schrijf ik het van me af. Ik bestelde zelfs een intro voor een online cursus, maar na de nodige spam had ik al geen zin meer om eraan te beginnen. Een video kijken van 20 minuten? Over een onderwerp waar je een fysieke weerstand tegen voelt? Dan heb je niet veel nodig. Wel ging ik lekker tijden in de bak en ik durfde op elk moment te galopperen, ook over een balk, hoe gek Lightning in mijn ogen ook deed. Ik vergat op een gegeven moment zelfs mijn helm. We hadden ook zoveel lol met dat Ranch Riding. Met knikkende knieën ging ik met buurtgenoten rijden met een kruising Arabier. Zij maakten iets meer tempo dan dat ik aandurfde, maar de tweede rit ging het al beter. Ik was in staat om te denken "laten we het maar doen" en galoppeerde over een stoppelveld! Daarna zijn we niet meer geweest.... laat ik maar in het midden houden of dat kwam door de vele galoppades of dat we weer met Misty gingen.

Op een mooie ochtend zat ik de Paint Horse Journal te lezen waar een artikel in stond over een ruiter die vertelde over haar angst. Het leek wel alsof ze me persoonlijk bij de keel greep: ze beschreef precies hoe ik me voelde als ik moest gaan rijden. Ook zij begon pas als volwassene te rijden en nam les na les na les en werd niet beter. Zij wisselde dan nog van paard, ik liet de mijne beter trainen. Ze bleef hopen dat het ooit zou verdwijnen en hoe hard ze ook probeerde dapper te zijn, de angst bleef. Ze schreef dat ze zich na een les waarin ze veel commentaar op haar zit kreeg (mijn les bij McLean!) realiseerde dat het allemaal niet tegelijk ging. Je wil alles doen wat ze zeggen, maar je angst houdt je onbewust tegen en zoals een angstig paard niet leert, leert een angstige mens ook niet. Zelfs al is het maar een heeeeeeeeeeeeeeeeeeel klein beetje. Ze nam één ding uit de les en stortte zich daarop. Daardoor werd het na enkele weken een gewoonte en nam ze het volgende ding. Na vele weken werd ze daadwerkelijk beter en door de focus was de angst op die momenten weg en werd het rijden leuk. Eureka!

Met de les bij McLean vond ik dat wel heel toepasselijk. Uiteraard hadden eerdere instructeurs daar ook opmerkingen over gemaakt. Ik besloot dat te gaan doen. Ik zou één ding nemen en me daarop focussen. Ik koos ervoor om het juiste gevoel te krijgen bij mijn voeten in de beugels. Ze had me in de les laten voelen hoe het moest maar met een continu "oh-oh" gevoel en nog 1000 instructies, lukte dat niet. Ik ging bijna meteen naar buiten en zadelde hem op. Ik zou hem voorwaarts houden en alleen maar voeten voelen. WOW wat een ervaring. Het zal er niet uitgezien hebben wat we deden, maar ik lette alleen op mijn benen. Kreeg ik het benauwd (ik reed zonder beugels), dwong ik mijn gedachten naar mijn voeten. Dat is een stuk eenvoudiger dan een bloemenweide en bijzonder effectief. Dit is nu een goede week geleden en het arme paard weet niet wat hem overkomt.

"Wie zichzelf spaart is al gauw een postzegel". Dat is een uitspraak van Loesje die aan mijn muur zou moeten hangen. Aangezien ik me daar een beetje voor schaam, is het in plaats daarvan een plaatje op mijn pc. Ik ben zelfs zo spaarzaam en voorzichtig (met ALLES), dat ik mijn favoriete kledingstukken niet draag omdat ze zouden slijten. Uiteindelijk kan ik ze na 20 jaar weggooien omdat er spontaan gaten in vallen. Ik spaar mezelf, mijn spullen en mijn dieren. Kan tot op zekere hoogte geen kwaad, en we stappen niet van ons geloof, maar het mag wat minder. Paard is de eerste die pech heeft en mijn mooiste jeans heb ik al aan gehad, haha. Soms kunnen dingen zo op hun plek vallen.

We hebben na het Eureka moment al drie keer gereden, ondanks de gebruikelijke smoesjes. Ik plan mijn werk erom heen en let tijdens buitenrit op mijn voeten als het spannend wordt. Het duiveltje is benieuwd hoe lang we het volhouden, maar dit hebben we voorlopig al binnen!
(Wat is er mis met mijn voeten: die steken naar buiten omdat ik mijn benen optrek en niet laat hangen.)

Hij begint het rug gebruiken geloof ik ook te snappen

Voor het eerst meer bezweet dan ik



Warwick McLean

Nu ik dit schrijf weet ik dat dit het begin is van een vervolgverhaal van een nieuwe weg voor Lightning en ik ....


Een aantal jaar geleden woonde ik een clinic bij van Andrew McLean, paardengedragswetenschapper. Hij legde uit hoe je een paard kon trainen, uitgaande van zijn aard en manier van leren (gebaseerd op wetenschappelijk onderzoek). Een van de dingen die me bij is gebleven is dat een paard zijn hoofd vanzelf in de juiste houding houdt op het moment dat je hem correct rijdt. Dat mij dat in de jaren daarna nooit lukte en ik het zelden bij iemand zag, maakte niet dat ik dat idee overboord gooide. Ik wist dat ik Vicky zo wilde (laten) opleiden en Lightning zo wilde laten lopen.

Ik zit rechter dan ooit, maar er is nog veel verbetering nodig


Met technisch zo goed mogelijk rijden was het met Lightning aardig gelukt en we waren van een paard dat zijn rug wegdrukte en met de neus in de lucht liep al gekomen bij een paard dat zich best kon optillen als je hem dwong en met een spoor onder zijn buik kietelde. Niet dat ik iets tegen een spoor heb om een subtiele hulp te kunnen geven, maar dwang leidt op lange termijn niet tot een paard dat het zelf gaat doen. En dat is het uitgangspunt van paardrijden, ja, ook van dressuur! Andrew is springruiter/eventer van origine en ook hij predikt dat. Je ziet het zijn paarden ook doen McLean/Engels neemt weliswaar aanleuning, maar dat doet Western ook bij onervaren paarden. Je zou Lightning daar niet onder kunnen scharen, maar feitelijk hebben we de basis nog steeds niet fatsoenlijk onder controle.

Zijn achterhand onderzetten had hij met flink doorlopen ook al geleerd en het verzet was gestopt naar mate hij sterker werd (al begint het nu hij niet meer op gras staat vrolijk opnieuw). Het enige dat steeds niet lukte was om hem zijn rug en schouders te laten optillen en om het hem zelf te laten doen. De osteopaat viel het ook al op: hij was sterk in zijn onderrug, maar zodra je aan het gebied achter de schoft begon te werken, probeerde hij dat te ontwijken. Lightning is daar erg goed in; hij probeert zelfs de osteopaat te "belazeren". Zijn lijf zegt: "is het voldoende zo?", en ik zeg volmondig JA. Tja, een beetje zielig vind ik het altijd wel, dus ik ben snel tevreden. (Hier heb ik overigens een mooi concept over geschreven, maar het was zo depressief dat ik het nooit gepubliceerd heb!)

Om een lang verhaal iets minder lang te maken, gingen we met een stel vrienden naar de zoon van Andrew, Warwick McLean in Tönisvorst bij Düsseldorf. Andrew zelf woont in Australië, dus dit was makkelijker. Warwick en zijn vrouw rijden Grand Prix dressuur, op basis van Andrew's methode. We waren wel een beetje bezorgd of er niet met veel paard in de krul gereden werd omdat het potentiele kandidaten waren om Vicky te laten inrijden. Gelukkig was dat absoluut niet aan de orde. Warwick stapte op een paard (dat achteraf stapeldol bleek te zijn) en ging midden in de bak staan bellen. Ik was al lang mijn geduld verloren, maar we hielden hem in de gaten en hij bouwde het langzaam op met haar totdat hij uiteindelijk kleine hindernissen sprong. Ogenschijnlijk zonder enige inbreng van zijn kant. De andere trainer reed op dezelfde manier. Je zag niks en ineens piaffeerde zijn paard.

Ik had er vertrouwen in gekregen en het leek me een goed plan om er eens met Lightning heen te gaan. Wie weet konden zij me helpen met zijn rug. Zowel zij als ik maakten ons geen zorgen over het cultuurverschil tussen Western en Dressuur: we gingen voor "core body strength".

De week erna was het al zover. We kregen vooral veel overgangen voor onze kiezen. Niks nieuws op zich, maar ik moest het hem laten doen en niet dwingen. Dat klonk me als muziek in de oren. Normaal gezien zweette ik harder dan hij en dat was die dag ook het geval. Ze had verder vooral veel commentaar op mijn zit: ook niks nieuws. We gingen naar huis met wat nieuwe oefeningen (in galop aanspringen vanuit stap, trage versnellingen en voorwaarts houden in de vertragingen) en nieuwe motivatie.


Zo dus niet: hij hol, ik bol

Hier begint het langzaam, we zien een streepje in de buik