zaterdag 10 december 2016

Misty weer thuis

Vanmorgen heb ik Misty opgehaald. De operatie is goed verlopen en de wonden zijn rustig. Ze werd enthousiast ontvangen....

Ik hoopte dat ze Roxy zou wegjagen door de pijn rondom haar uier, maar de hormonen bleken sterker dan de pijn. Ze heeft 4 gapende wonden waar het wondvocht uit drupt (wonden van tumoren groeien blijkbaar niet dicht en moeten opdrogen), de grootste van ongeveer 10 cm! Daar mag Roxy niet aankomen, dus helaas gaan ze een tijdje LAT-ten.  

Voor de gelegenheid gingen ze op twee weiden naast elkaar en dat ging prima. Doordat het tussenstuk pas is ingezaaid, breng ik ze daar aan de hand heen. Dat brengen en halen gaf flinke stress, maar eenmaal naast elkaar gaat prima. Lightning maakt nog het meeste drama, hij graaft frustratiegaten naast het hek! 


Nu staan ze in de paddock met een draadje (3 lagen breed lint) ertussen, zodat ze allemaal hooi en een stuk stal hebben. Roxy en Vicky waren onrustig toen ik Lightning bij Misty had gezet, dus hij staat nu weer bij de meisjes. Op een "Roxy meets electric fence" paniekmoment na, waarbij ze bijna over de hooibakken sprong, gaat het tot nu toe goed.

Je merkt dat ze uit hun doen zijn. Wat een stress.... Ik moest lachen toen een collega vroeg: "ga je nog wat leuks doen dit weekend?" "Haha, ik ben bang van niet!" Tijd heelt de meeste wonden, dus nog een paar weken geduld hebben en dan is alles weer bij het oude. Begin januari moet ze nog een keer terug voor een 2e behandeling met cisplatin (de chemo).

donderdag 8 december 2016

Paardendag

Flinke schoonmaakbeurt van de paddock en hooibakken, Lightning gereden, hoeven gekapt, Vicky's hoeven gevijld, longeersingel omgedaan, zadel opgelegd, Roxy getraind, zadel opgelegd.... Alles wat de ene zus heeft, wil de ander namelijk ook.

Wat is dit nu weer? Oh, wacht, hier kan ik in bijten!

Vicky liep een tijdje met singel in de paddock. Nou ja, Roxy dan ook maar even. 

Als het zo weinig reactie geeft, dan halen we het Engelse zadel maar even uit de kast....
Roxy staat erachter ;)
Foto ziet er een beetje gek uit, maar Vicky liep achteruit
om te zien wat ik in mijn handen had...

Je kan best hooi eten met iets op je rug. Het is in ieder geval
minder zwaar dan Vicky die er vaak op Roxy gaat hangen! 

dinsdag 6 december 2016

Bevroren

Gisterenmiddag had ik Lightning gezadeld in de veronderstelling dat de rijbak wel ontdooid zou zijn, maar dat bleek niet het geval. Hij stond gezadeld en al, dus besloot ik tegen mijn voornemen om dat juist niet te doen, in het bos te gaan rijden. De meisjes hadden eerder al hun moeder Misty zien vertrekken (naar de kliniek) en hoewel ze het kenden dat Misty en Lightning samen kort weggingen, dacht ik dat dit teveel stress zou opleveren. Roxy was immers nog maar net gespeend.

Het was heerlijk weer en ik kon het op z'n minst proberen, dus ging ik heel dapper op weg: meteen erop en bergafwaarts, al bibberend mijn oefeningen herhalend. Lightning vond het allemaal wel prima en eenmaal opgewarmd kwamen we een grote omgevallen boom tegen. De weg eromheen ging steil omhoog. Tja, niet afstappen en gewoon erop blijven zitten... Heel rustig stapte hij naar boven. Wow, wat is hij sterk! Normaal gezien gaf dat paniek en vluchtgedrag om er zo snel mogelijk vanaf te zijn! In ons bos geen gebrek aan steile heuveltjes, dus we hadden de smaak te pakken en hebben daar wat gespeeld. Eenmaal terug stonden de meisjes gewoon lekker hooi te eten. "Oh, ben jij er ook weer?" Gelukkig kost me onnodig druk maken geen geld....

Misty update

De operatie is goed verlopen, de kliniek hield regelmatig contact. Dat was heel fijn, maar ook spannend elke keer als de telefoon ging. Vanmiddag ben ik even gaan kijken en heb een stukje met haar gewandeld. Ze was erg onrustig in haar stal, ze liep rondjes en stond in alles te bijten. Ze reageerde ook sterk op het veulen dat aan kwam lopen. Het wandelen en grazen kalmeerde haar en toen ze weer terug op stal kwam was het etenstijd.

Uiteindelijk hebben ze rond de uier 4 sarcoïden weggesneden. De wonden zijn best heftig, maar op zich ziet het er goed uit. Donderdag mag ze naar huis als alles goed blijft gaan.
Met z'n tweetjes op de foto. Soort van selfie;)

zaterdag 3 december 2016

Misty naar de kliniek

Een paar weken geleden ontdekte ik bij Misty dat een van haar sarcoïden (ze heeft er her en der een stuk of 10) opgezwollen was. Ze heeft er aan elke kant van de uier op haar been één. Een van die twee was gegroeid. Even de dierenarts laten kijken als ze komt enten....

Daar zat niet veel tijd tussen en de tumor was gegroeid van walnoot naar ei! Tja, dat moesten we wel behandelen! Geen wonder dat ze struikelde tijdens het rijden, er zat haar iets achter tussen de benen!

Helaas betekende dat voor Roxy meteen dat ze gespeend moest worden. Gelukkig wilde de kliniek (in Someren) daar wel aan meewerken en mocht ik haar een paar dagen eerder brengen zodat de uier weer klein kon worden. Dat was nodig voor de operatie omdat ze er anders niet goed bij konden en het de genezing in de weg zou staan.

Afgelopen donderdag heb ik haar gebracht en as. maandag wordt ze geopereerd. Drie dagen daarna mag ik haar weer halen. Naast het wegsnijden van de tumor, wordt het omringende weefsel met chemo (cisplatin) geïnjecteerd. Dit is zo giftig dat er drie dagen lang niemand/niks aan mag komen en ook de stalbedekking apart moet worden afgevoerd. Blijkbaar groeit de wond niet dicht vanaf de randen omdat dat tumorweefsel is en moet vanzelf opdrogen.


We maken ons nog wat zorgen of een week apart voldoende is om het spenen vast te houden of dat Roxy toch weer wil drinken of dat Misty toch weer melk gaat maken. Ik hoop (en dat klinkt crue) dat de wond zo pijnlijk is dat dat niet gebeurt. Dan hoeven we ze namelijk niet apart te houden en dat is fijner voor ze.

Het scheiden van Misty van de kudde viel eigenlijk nog goed mee. Ik had de trailer vlak bij het hek geparkeerd zodat ze er rustig op zou blijven staat tot we vertrokken. Onderweg heeft ze haar longen uit haar lijf gegild, zo zielig en zo wreed :( en ook daar bleef ze roepen. Hopelijk gaat het nu wat beter met haar. We doen maar met ze en ze kunnen het niet begrijpen.... Roxy was behoorlijk van slag en zoekt steun bij me. Ze riep een beetje, maar Lightning maakte meer kabaal. Dat duurde gelukkig maar een dag en hij is alweer wat rustiger. Roxy probeert ondertussen bij Vicky en Lightning te drinken en at de eerste dag nauwelijks, maar verder valt het mee. Ze heeft veel steun aan zus Vicky, die het allemaal niet lijkt te merken.

Lala

Vorige week zondag gingen we met de paarden Lala en Lightning naar de manege in Eijsden om in de binnenbak te rijden. Het stormde flink, dus de rit erheen was niet zo ontspannen en daar waaide het dak zowat van de hal. Je kan je voorstellen dat ik niet zo ontspannen was en Lightning had ook andere plannen. Hij reageert niet zo goed op een nieuw supplement (waar behalve vitamine E ook MSM in zit) en maakte nogal drama. De focus op één ding leggen lukte niet zo goed, maar we hielden het redelijk vol.


Bij het uitstappen wisselden we van paard (ach, waarom niet?) en dan valt ineens van alles op: Lightning was met een ander ook van slag en maakte gekke sprongen, Lala voelde ontspannen aan, maar wilde niet voor me lopen. Dat was de aanleiding voor mij om dat nog eens te proberen en vanmorgen mocht ik Lala opwarmen voor haar les. Ik had mijn Engelse rijbroek en laarzen van zolder gehaald, want met korte laarzen en jeans werkt dat toch niet zo geweldig. Lala is namelijk een KWPN-er.

De rijbak is een kwartiertje stappen vanaf haar stal en ik moest er meteen op. Ach, waarom niet.... Lala was weer lief, maar doorlopen is blijkbaar niet iets wat ik er bij een paard uithaal. In de les kwam het daar vooral op neer: niet zoveel met je zit duwen en vooruit met die handel! In het filmpje zijn we nog maar net bezig, maar het lukt uiteindelijk redelijk. "Doorzetten", zei de instructrice steeds. Tja, dat is wel mijn ding: ik bedenk me ondertussen van alles.... doe ik het wel goed, zit ik haar niet in de weg, is dat gedoe van mij  niet vervelend.... een vicieuze cirkel.... Nog meer oefenen, dan komt het wel goed! Geïnspireerd moest Lightning er ook nog aan geloven ;).



PS
Ondertussen heb ik de dosering van het supplement opgehoogd en gaat het beter met Lightning. Vanmiddag was hij prima te rijden! Nu heb ik wel spierpijn, hoe vaak rij ik twee paarden op één dag?!

dinsdag 15 november 2016

Misty in de Paint Horse Journal

De APHA geeft een maandelijks tijdschrift uit dat over de hele wereld verspreid wordt. Leden van de APHA kunnen er een abonnement op nemen. Het is altijd een hele eer als er iets over Europa in staat, maar de laatste twee nummers lijken te beseffen dat er ook Paints rondlopen in Europa (en Australië, maar daar is het nog stil over). Schijnbaar is 1 op de 5 nieuwe registraties een Paint uit Europa en ze zich realiseren dat deze markt groter wordt. '

Een van de artikelen ging over het exporteren van de zwemmers van hengsten zodat deze ook in Europa beschikbaar zijn. De keuze hier is m.i. voldoende als je weet waar je moet zoeken, Hier wil men toch alleen nakomelingen van de echte grote namen (of juist de huis-tuin-en-keukenhengst uit het dorp of van eigen bodem) en die zijn hier wel te krijgen. Toch goed om wat reclame te maken, vond APHA en ik kom tot mijn verbazing Misty tegen in het artikel. Ze hadden voor de gelegenheid haar vorige eigenaar geïnterviewd, hij handelt in dekkingen van Amerikaanse Quarter en Paint hengsten.

Zie hier een deel van het artikel. Ze wordt in de tekst genoemd (Miss Hot Socket) en staat rechts boven met een van haar veulens (Miss Double Hot) op de tweede pagina.


Nog een leuk detail kwam naar voren in een artikel van de director. Blijkbaar is het voornemen om OOIT de wereldkampioenschappen in Europa te laten plaatsvinden!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Dan zou een dagdroom toch werkelijkheid kunnen worden :).

maandag 14 november 2016

Strekken na het werk

Na het rijden doe ik met Lightning een paar rekoefeningen. Hij krijgt een snoepje als hij strekt. Dat hoef je bij hem geen 3 keer te doen of hij staat zelf de oefeningen al te doen. Even geduld manneke, het snoep komt eraan! 



dinsdag 8 november 2016

maandag 7 november 2016

NK foto's online

https://goo.gl/photos/KvwBjTWKq8vaZXmo6

Met foto's van Vicky en haar 3 zusjes en Lightning uiteraard.

Leuke vlekken

treintje knuffelkonten
wie is wie?
wat ben je aan het doen?
kan ik dat eten?

die heeft ze uit mijn achterzak gepikt...

Vicky bewondert ons vuur in de wei
we moesten opletten: ze zou er zo door lopen




Angst

Angst is bij mij een altijd aanwezig thema als het op paardrijden aankomt. Het is met periodes erger en minder, maar helemaal weg is het zelden. Ik heb me al ontelbare keren voorgenomen om er iets aan te doen, het te negeren, weg te stoppen achter een borrel of vastbesloten het gewoonweg niet meer te zijn. Dat hielp dan korte tijd, maar vroeg of laat kwam die angst weer terug. In de loop van de jaren is het veel verminderd en kan ik prima functioneren rond paarden zonder dat veel mensen het merken en ik slaag er meestal zelfs in om het paard te beduvelen. Ze zijn immers niet anders gewend en ik kan best doortastend doen, ondanks een sluimerende angst .

Het weerhield me niet om dingen te ondernemen, maar het werkte als een soort rem. Ik was er meester in om smoesjes te verzinnen om vooral niet te gaan rijden.
  • Het zou zo maar eens over een dag of ... kunnen gaan regenen en dan schudt hij met z'n hoofd en kan ik niet rijden.
  • Lightning kan ik niet te vaak rijden want dan krijgt hij last van z'n....
  • Vandaag lukt het niet want ik moet de wei onderhouden.
  • Vandaag red ik het niet want ...
  • Misty kan ik ook niet rijden, want ....
Ik stelde het steevast uit en van uitstel kwam vaak afstel. Ik moest van mezelf twee keer per week rijden om hem fit te houden. Dat was het absolute minimum en dat we kunnen wat we kunnen in die beperkte tijd van training (waarbij ik ook nog uiterst voorzichtig ben) is al best knap.

Op de grond ben ik niet bang, hooguit terecht voorzichtig. Met enige regelmaat ging ik dan maar wandelen in plaats van rijden. Elk klein ding wat er ooit gebeurde was een reden om de keer erna de bak met hem te slepen of grondwerk te doen. Ik liep constant rond met "wat als.....". Ik zag nog net geen neerstortende vliegtuigen en omvallende hoogspanningsmasten, maar het scheelde niet veel. Ik was erger dan mijn paard: achter elke heg schuilde een schrikobject! Alleen buiten rijden deed ik al jaren niet meer op een enkel heroïsch moment na en als we een rit hadden gepland die niet doorging was ik al opgelucht. Het beterde dus ook niet in de loop van de jaren, maar ik heb wel een opvolger die klaarstaat....

In de loop van de tijd heb ik zo'n 1000 tips gehad. De meeste kwamen erop neer dat ik het gewoon moest doen. Mooi, maar al met al is me dat in 10 jaar misschien10 keer gelukt (een ervan was het "stoomtreinincident". Anderen suggereerden dat ik het goede voor me moest zien. Dat werkte helemaal niet, het "wat-als-duveltje" is veel sterker dan het "galopperen-over-bloemenweiden-gevoel" (zelfs nu met opschrijven waarschuwt het duveltje voor verborgen gaten in de bloemenweide). En waarom ik het stug bleef doen? Geen idee....daar kom ik waarschijnlijk alleen onder hypnose achter.

In de zomer merkte ik dat het beter begon te gaan. Ja, ik denk veel te veel na, dat gaat voorlopig niet veranderen en daarom schrijf ik het van me af. Ik bestelde zelfs een intro voor een online cursus, maar na de nodige spam had ik al geen zin meer om eraan te beginnen. Een video kijken van 20 minuten? Over een onderwerp waar je een fysieke weerstand tegen voelt? Dan heb je niet veel nodig. Wel ging ik lekker tijden in de bak en ik durfde op elk moment te galopperen, ook over een balk, hoe gek Lightning in mijn ogen ook deed. Ik vergat op een gegeven moment zelfs mijn helm. We hadden ook zoveel lol met dat Ranch Riding. Met knikkende knieën ging ik met buurtgenoten rijden met een kruising Arabier. Zij maakten iets meer tempo dan dat ik aandurfde, maar de tweede rit ging het al beter. Ik was in staat om te denken "laten we het maar doen" en galoppeerde over een stoppelveld! Daarna zijn we niet meer geweest.... laat ik maar in het midden houden of dat kwam door de vele galoppades of dat we weer met Misty gingen.

Op een mooie ochtend zat ik de Paint Horse Journal te lezen waar een artikel in stond over een ruiter die vertelde over haar angst. Het leek wel alsof ze me persoonlijk bij de keel greep: ze beschreef precies hoe ik me voelde als ik moest gaan rijden. Ook zij begon pas als volwassene te rijden en nam les na les na les en werd niet beter. Zij wisselde dan nog van paard, ik liet de mijne beter trainen. Ze bleef hopen dat het ooit zou verdwijnen en hoe hard ze ook probeerde dapper te zijn, de angst bleef. Ze schreef dat ze zich na een les waarin ze veel commentaar op haar zit kreeg (mijn les bij McLean!) realiseerde dat het allemaal niet tegelijk ging. Je wil alles doen wat ze zeggen, maar je angst houdt je onbewust tegen en zoals een angstig paard niet leert, leert een angstige mens ook niet. Zelfs al is het maar een heeeeeeeeeeeeeeeeeeel klein beetje. Ze nam één ding uit de les en stortte zich daarop. Daardoor werd het na enkele weken een gewoonte en nam ze het volgende ding. Na vele weken werd ze daadwerkelijk beter en door de focus was de angst op die momenten weg en werd het rijden leuk. Eureka!

Met de les bij McLean vond ik dat wel heel toepasselijk. Uiteraard hadden eerdere instructeurs daar ook opmerkingen over gemaakt. Ik besloot dat te gaan doen. Ik zou één ding nemen en me daarop focussen. Ik koos ervoor om het juiste gevoel te krijgen bij mijn voeten in de beugels. Ze had me in de les laten voelen hoe het moest maar met een continu "oh-oh" gevoel en nog 1000 instructies, lukte dat niet. Ik ging bijna meteen naar buiten en zadelde hem op. Ik zou hem voorwaarts houden en alleen maar voeten voelen. WOW wat een ervaring. Het zal er niet uitgezien hebben wat we deden, maar ik lette alleen op mijn benen. Kreeg ik het benauwd (ik reed zonder beugels), dwong ik mijn gedachten naar mijn voeten. Dat is een stuk eenvoudiger dan een bloemenweide en bijzonder effectief. Dit is nu een goede week geleden en het arme paard weet niet wat hem overkomt.

"Wie zichzelf spaart is al gauw een postzegel". Dat is een uitspraak van Loesje die aan mijn muur zou moeten hangen. Aangezien ik me daar een beetje voor schaam, is het in plaats daarvan een plaatje op mijn pc. Ik ben zelfs zo spaarzaam en voorzichtig (met ALLES), dat ik mijn favoriete kledingstukken niet draag omdat ze zouden slijten. Uiteindelijk kan ik ze na 20 jaar weggooien omdat er spontaan gaten in vallen. Ik spaar mezelf, mijn spullen en mijn dieren. Kan tot op zekere hoogte geen kwaad, en we stappen niet van ons geloof, maar het mag wat minder. Paard is de eerste die pech heeft en mijn mooiste jeans heb ik al aan gehad, haha. Soms kunnen dingen zo op hun plek vallen.

We hebben na het Eureka moment al drie keer gereden, ondanks de gebruikelijke smoesjes. Ik plan mijn werk erom heen en let tijdens buitenrit op mijn voeten als het spannend wordt. Het duiveltje is benieuwd hoe lang we het volhouden, maar dit hebben we voorlopig al binnen!
(Wat is er mis met mijn voeten: die steken naar buiten omdat ik mijn benen optrek en niet laat hangen.)

Hij begint het rug gebruiken geloof ik ook te snappen

Voor het eerst meer bezweet dan ik



Warwick McLean

Nu ik dit schrijf weet ik dat dit het begin is van een vervolgverhaal van een nieuwe weg voor Lightning en ik ....


Een aantal jaar geleden woonde ik een clinic bij van Andrew McLean, paardengedragswetenschapper. Hij legde uit hoe je een paard kon trainen, uitgaande van zijn aard en manier van leren (gebaseerd op wetenschappelijk onderzoek). Een van de dingen die me bij is gebleven is dat een paard zijn hoofd vanzelf in de juiste houding houdt op het moment dat je hem correct rijdt. Dat mij dat in de jaren daarna nooit lukte en ik het zelden bij iemand zag, maakte niet dat ik dat idee overboord gooide. Ik wist dat ik Vicky zo wilde (laten) opleiden en Lightning zo wilde laten lopen.

Ik zit rechter dan ooit, maar er is nog veel verbetering nodig


Met technisch zo goed mogelijk rijden was het met Lightning aardig gelukt en we waren van een paard dat zijn rug wegdrukte en met de neus in de lucht liep al gekomen bij een paard dat zich best kon optillen als je hem dwong en met een spoor onder zijn buik kietelde. Niet dat ik iets tegen een spoor heb om een subtiele hulp te kunnen geven, maar dwang leidt op lange termijn niet tot een paard dat het zelf gaat doen. En dat is het uitgangspunt van paardrijden, ja, ook van dressuur! Andrew is springruiter/eventer van origine en ook hij predikt dat. Je ziet het zijn paarden ook doen McLean/Engels neemt weliswaar aanleuning, maar dat doet Western ook bij onervaren paarden. Je zou Lightning daar niet onder kunnen scharen, maar feitelijk hebben we de basis nog steeds niet fatsoenlijk onder controle.

Zijn achterhand onderzetten had hij met flink doorlopen ook al geleerd en het verzet was gestopt naar mate hij sterker werd (al begint het nu hij niet meer op gras staat vrolijk opnieuw). Het enige dat steeds niet lukte was om hem zijn rug en schouders te laten optillen en om het hem zelf te laten doen. De osteopaat viel het ook al op: hij was sterk in zijn onderrug, maar zodra je aan het gebied achter de schoft begon te werken, probeerde hij dat te ontwijken. Lightning is daar erg goed in; hij probeert zelfs de osteopaat te "belazeren". Zijn lijf zegt: "is het voldoende zo?", en ik zeg volmondig JA. Tja, een beetje zielig vind ik het altijd wel, dus ik ben snel tevreden. (Hier heb ik overigens een mooi concept over geschreven, maar het was zo depressief dat ik het nooit gepubliceerd heb!)

Om een lang verhaal iets minder lang te maken, gingen we met een stel vrienden naar de zoon van Andrew, Warwick McLean in Tönisvorst bij Düsseldorf. Andrew zelf woont in Australië, dus dit was makkelijker. Warwick en zijn vrouw rijden Grand Prix dressuur, op basis van Andrew's methode. We waren wel een beetje bezorgd of er niet met veel paard in de krul gereden werd omdat het potentiele kandidaten waren om Vicky te laten inrijden. Gelukkig was dat absoluut niet aan de orde. Warwick stapte op een paard (dat achteraf stapeldol bleek te zijn) en ging midden in de bak staan bellen. Ik was al lang mijn geduld verloren, maar we hielden hem in de gaten en hij bouwde het langzaam op met haar totdat hij uiteindelijk kleine hindernissen sprong. Ogenschijnlijk zonder enige inbreng van zijn kant. De andere trainer reed op dezelfde manier. Je zag niks en ineens piaffeerde zijn paard.

Ik had er vertrouwen in gekregen en het leek me een goed plan om er eens met Lightning heen te gaan. Wie weet konden zij me helpen met zijn rug. Zowel zij als ik maakten ons geen zorgen over het cultuurverschil tussen Western en Dressuur: we gingen voor "core body strength".

De week erna was het al zover. We kregen vooral veel overgangen voor onze kiezen. Niks nieuws op zich, maar ik moest het hem laten doen en niet dwingen. Dat klonk me als muziek in de oren. Normaal gezien zweette ik harder dan hij en dat was die dag ook het geval. Ze had verder vooral veel commentaar op mijn zit: ook niks nieuws. We gingen naar huis met wat nieuwe oefeningen (in galop aanspringen vanuit stap, trage versnellingen en voorwaarts houden in de vertragingen) en nieuwe motivatie.


Zo dus niet: hij hol, ik bol

Hier begint het langzaam, we zien een streepje in de buik





zondag 30 oktober 2016

Maastricht city skyline

Een gezellig en relaxed rondje Bemelen gereden met Lightning en Kaunos. Gelukkig had hij er nog een beetje zin in, behalve in galop. De heren gingen goed samen.

Braaf samen in de stands bij de Nachtegaal.

Uitzicht over Maastricht. Een mooier plaatje dan New York oid als je het mij vraagt.


maandag 24 oktober 2016

Work in progress

Vorig jaar hebben we met de grond uit de rijbak een heuvel gemaakt met ecologisch doel en speeldoel. Het pakte niet zo uit: de heuvel was te hoog, te onnatuurlijk en gewoon niet mooi. Daarnaast was de grond ervoor door de vele machines en regen volledig verhard en verlaagd waardoor het water er bleef staan. Dat is voor een winterwei een slecht plan. De grond van de heuvel werd verdeel over de winterwei en de wei werd diep gewoeld.

Voordat 'ie tegen de vlakte ging, mochten de paarden er nog even mee spelen (want ik moest de eerste jaren voor wat bescherming zorgen).

Lightning was de enige die erop klom, verder goed als buffet


Het resultaat! Nu nog inzaaien...
Er is wel iets van heuvel overgebleven om straks mee te spelen.
De struiken die erop stonden zijn rondom het perceel geplant.

Grond verdelen

Diepwoelen om weer lucht/drainage in de grond te krijgen.


Alweer een bende machines achterom...


Wandelen met de hele familie

Waar Vicky en Ora na enkele weken al meeliepen aan het halster, heb ik Roxy met rust gelaten. Bij elk volgend "kind" wordt je makkelijker? Ik had genoeg te doen met Lightning, Vicky, Misty's voeten.... Het was niet nodig, ze hoefde nergens mee naar toe, je kon haar overal aanraken en wegzetten en behandelen indien wel nodig. Toch maar eens beginnen ermee, dus oefende ik met haar in de buurt van de rest. Alles doet ze heel makkelijk, behalve meelopen. Het lijkt net alsof ze daar het nut niet van inziet, vandaar dat ik dacht: "dan gaan we een wandeling maken met de hele bende". Dat ging prima wat meelopen betreft, dat heeft ze nu wel door. Weglopen probeerde ze uiteraard ook.

Roxy is redelijk gevoelig (in vergelijking met haar moeder en haar zus), dus ik had wat spektakel verwacht bij verkeer. Dat gebeurde totaal niet: tractoren met aardappelen zijn niet eng, auto's niet, scooters niet, fietsen niet, MAAR mannen in struiken zijn ANGSTAANJAGEND en honden blijkbaar ook.... We lieten haar even drinken bij mama en toen ze naast Lightning mocht lopen was alles weer koek en ei.


zondag 16 oktober 2016

Osteopaat

Gisteren is de osteopaat weer eens geweest. Ze is tevens dierenarts, dus we konden ook Lightning's bultige knie en de hoefzweren van beiden even bespreken. Lightning was nog erg soepel, maar moest zijn schouders meer gaan optillen (klinkt bekend). Ter compensatie zat hij achter in de rug iets vast. Zijn knie is een drama: verschillende verdikkingen van bot en vocht. Ach ja, zolang hij er weinig last van heeft....

Misty kreeg waarschijnlijk de eerste behandeling in haar leven, wie laat zijn fokmerries behandelen? Ik dus... Liever niet als ze drachtig zijn, dus nu kwam het ervan. Ze zat compleet vast in haar rug, nek en bekken. Alles werd losgemaakt, ook met dry-needling.

Voor de voeten kreeg ik het advies om de zool achterin (bij de hielen) zoveel mogelijk hoog te houden, de grond niet laten raken.

Het werd afgeraden om de eerste 5 dagen te rijden, maar wandelen was wel goed. Daarom ging ik vanmorgen op pad met Lightning en Misty aan de hand. We liepen redelijk in de weg, het is hier nogal druk met wandelaars en fietsers op zondag... Het ging heel goed, dus dat kunnen we ook vaker doen!


Ik heb vandaag meteen Lightning en Vicky's hoeven bijgewerkt! Bloed, zweet en tranen kost me dat, maar ze kunnen er weer even tegen.

de steunsels kort, de randen moest nog

zondag 9 oktober 2016

Misty weer mee op stap

Na lange tijd sukkelen met haar voeten en daarna een veulen aan de voet, gingen we gisteren weer eens met Misty een buitenrit maken.

Het is geweldig om te zien hoe ze dat doet: alsof ze nooit anders gedaan heeft, super ontspannen en nieuwsgierig, in alle gangen! Makkelijk voorwaarts, stopt op tijd, sturen begint ook te lukken....

Vicky en Roxy bleven voor het eerst alleen thuis (en Roxy was zelfs voor het eerst zonder mama), maar dat was geen probleem. Ze keken even op toen we weer terug waren, haha.

dinsdag 27 september 2016

NK Paint Horses 2016

Afgelopen weekend was het APHA Nederlands Kampioenschap in Woubrugge. Een flink eind rijden, maar het was een goede locatie. Dat flinke eind rijden maakt ons normaal niet zoveel uit, maar dit keer ging Vicky weer mee en dat vond ik best spannend.
Paard-krentebrood gebakken voor onderweg: slecht voorteken??

We hadden nog meer geoefend en op de trailer gaat ondertussen prima, dus we kwamen zonder kleerscheuren aan tegen 22:00. Paarden op stal, verzorgen en het bed in!

Op zaterdag had ik me laten verleiden om de Halter te starten met Lightning zodat er een NK titel vergeven kon worden (minimaal 3 deelnemers in een klasse), maar eigenlijk vinden we dat niet zo leuk om te doen. Dat waren we na een aantal jaren niet meer doen een beetje vergeten... De resultaten weet ik niet eens meer.

Daarna moesten we snel van paard wisselen, Vicky was aan de beurt voor de futurity Halter. Dat deed ze thuis super, in het bos en op vreemde locaties ook. Hier hoorde ze Lightning schreeuwen op de achtergrond en ze was behoorlijk overstuur. Nog wat poetswerk en manen vlechten zag ze niet meer zitten.

De Halter klasse zelf ging redelijk, ze was wat gekalmeerd, en ze werd 3e van de 5 met een geldprijs. De concurrentie was aanzienlijk, dus ik was tevreden. In de Breeders Cup (alle futurity paarden samen) werd ze nog 5e van de 13, dus ook daar was ik tevreden.

Toen weer gauw paard en outfit wisselen voor de Showmanship. Ik had drie keer ingeschreven: de Jackpot (voor geld), de Novice Amateur en Amateur. In de Jackpot werden we 3e met een leuke geldprijs. De Amateur wilde ik dolgraag winnen, maar ik vergat een deel van de proef en werd gediskwalificeerd :(. Jammer. Bij de Novice ging het beter en werden we Nederlands Kampioen. Joepie! We hadden een persoonlijk hoogste score van 82: dat begint ergens op te lijken en we gaan nog steeds vooruit.

We liepen in een drafje terug naar stal om Vicky weer te halen voor de Color Class, toen de doorman ons terugriep: "je moet zo weer", riep hij. "Ja, dat weten we, maar met een ander paard!" Vicky weer van stal geplukt en hup weer terug. De Color Class is voor mij de meest onnozele klasse die er is: welk paard is het mooist getekend? Tja.... Vicky is mooi getekend (vind ik) en dat vond een van de jury's ook, ze werd 3e van de 12 en heeft daarmee haar eerste APHA punten binnen. De andere jury heeft waarschijnlijk gezien dat ze zo uit het niets steigerde en op haar achterbenen de bak uit strompelde over een balk en bijna omviel. Niemand gewond...

Wat een stress.... Met twee paarden showen is echt te veel. Voor de lunchpauze hadden we al 8 klassen erop zitten! Lightning was helemaal overstuur als Vicky wegging, waardoor zij van slag raakte. Andersom was het beter, met Lightning naar de bak was ok. Af en toe riep hij, maar hij kon haar antwoord niet horen.

De rest van de dag was voor stallen schoonmaken, beetje opruimen, wat rondkijken, hooi regelen en een BBQ. Veel van de show hebben we niet gezien...

's Avonds bekaf ons bed in waardoor ik de wekker vergat te zetten. AAAAAAAAAAAAAAA, paniek toen er op onze deur werd geklopt (waarvoor dank!). Nog nooit zo vlug op locatie geweest! Vicks weer uit stal geplukt en we waren ruim op tijd voor de In Hand Trail. Vooraf was ze onrustig, maar wat deed ze het goed. Niet zo goed als de andere twee paarden, maar zo goed als ze kon. Daarna was zij klaar voor het weekend.

Lightning snel pakken voor de Novice Trail. Niet te lang warm rijden, de dag was nog lang... Hij deed het redelijk goed: hij raakte bijna geen balk aan (we hadden deze week thuis even een discussie...), maar verloor her en der wat op stijl en we werden een keer 1e en een keer 2e (2 jury's). Een zilveren medaille :).

Daarna zijn we gaan opwarmen voor de Ranch Riding: we moesten even op elkaar ingespeeld raken. Na een paar (lees: veel) rake tips van mijn coach ging dat goed en durfde ik het aan. Ik moet dan met een shank op één hand en dat vind ik niks. Daardoor oefen ik dat zelden en tja, dan leer je ook niks...

Tussen de bedrijven door deed Lightning nog even de Lead Line klasse met een 8-jarig meisje en daarna mocht ik voor de Open Ranch Riding. Het ging redelijk goed en werden tot mijn stomme verbazing Nederlands Kampioen. Super! Daarna kwam nog de Amateur Ranch Riding. Die proef reed ik beter, maar door een penalty werden we 2e.

Voor de All Around moest ik nog een onderdeel rijden, dus reden we ook de Horsemanship. We zagen er netjes uit, we deden het ok, maar het was de laatste keer. De moeite had zich in ieder geval geloond, want ik mocht de All Around titel mee naar huis nemen! Daarmee hadden we onze doelen bereikt.

Door alle stress van de paarden en drukte, heb ik er nauwelijks van kunnen genieten. Dat is toch zonde? De tweede dag was beter, maar ik weet zeker dat ik géén twee paarden meer tegelijk show! Met Lightning ga ik niet meer elke show aflopen, en we gaan ook alleen maar doen wat we leuk vinden en goed kunnen: Showmanship en Ranch Riding (en misschien af en toe een Novice Trail). En met Vicky, geen idee, ik ben nog te moe om daarover na te denken en twijfel regelmatig of ik wel zin heb om een jong paard ALLES te leren. Het kan in ieder geval geen kwaad om de kleine meid komende winter lekker pauze te gunnen. Ze heeft sinds ze terug thuis is, alle gemiste knuffeluurtjes met haar zusje ingehaald .

Foto’s volgen….