dinsdag 26 september 2017

Extreme Trail in Bergeijk

Afgelopen zaterdag ging we met Lightning en Lala naar het Extreme Trail Park in Bergeijk. In scherp contrast met het oerdegelijke maar zeer strikte Duitse alternatief dat op een goede 2,5  uur rijden ligt, wilden we deze eens proberen. Het park bevindt zich op een pensionstal en dat was maar goed ook, want het iets minder strikte uitte zich in complete afwezigheid van diegene die het organiseerde en helaas ook de instructrice. Er was blijkbaar een misverstand waardoor ze niet wisten dat we kwamen. Gelukkig gingen ze daar erg soepel mee om en mochten we zelf het park verkennen.

We zijn ondertussen enigszins ervaren, dus we begonnen met een paar relatief makkelijke en veilige hindernissen. Het is zo leuk om te zien dat ze precies snappen dat ze iets met dat obstakel moeten. Ze gaan er niet omheen, maar onderzoeken het en doen pogingen om uit te vinden hoe het moet. In de loop van de dag groeit hun zelfvertrouwen zichtbaar en kun je ook de moeilijkere hindernissen doen. Voor allebei was het "vliegengordijn" wel een hele moeilijke! We moesten ze laten zien dat ze hun neus erdoor konden doen. Het leek wel alsof ze het als een versnipperaar zagen ;).

Het was een hele leuke dag en ik kan er geen genoeg van krijgen :D. We hebben onze sport gevonden! Toch thuis ook maar wat gaan bouwen!

Het was nog mistig bij aankomst, maar het is duidelijk
dat Lightning nog even een teken geeft ;) 


Zelfs achteruit kan!



Atletischer dan we dachten! 


Heel goed opletten!






Het vliegengordijn
Samen op het podium!
Billy (de vader van Elsa) woont hier ook, dus nog even gedag zeggen

Roxy en Lightning op pad


Met Vicky had ik dit ook al een paar keer gedaan tot ze ontdekte dat ze rond ons kon lopen, waarbij ze het leidtouw om mij heen wikkelde. Niet zo handig dus... Met Roxy hadden we al in de bak geoefend, waarbij ze netjes meeliep en alleen in het begin voor Lightning uit liep. Als ze dat deed, liet ik Lightning haar de pas afsnijden richting bakrand, waardoor dat al snel niet meer leuk was.

Nu gingen we voor het eerst zo naar buiten. Het was doodeng natuurlijk en ook ik zit niet 100% ontspannen. Dat moment kwam al snel, want ondanks alle gekkigheid (rolstoelen, kinderwagens, hordes wandelaars, auto's op het veldpad, herten, galopperende paarden en een luid roepende Misty), bleven ze heel kalm. Roxy dacht er niet aan om voorbij mijn voet te gaan (dan kreeg ze een duw tegen haar schouder), maar dat betekent ook dat alleen hun schaduw op de foto staat. Ze kijken allebei richting huis!

Wijze woorden

If you don't like what someone is doing, don't give them your business.

donderdag 7 september 2017

Paardendip

Eigenlijk zou ik horen te schrijven over het EK. Dit is echter mijn (openbaar) dagboek, dus gaat dit stukje over iets dat me bezig hield tijdens het EK en nu nog.

Het EK was de laatste wedstrijd van Lightning. Het wordt steeds moeilijker om hem in goede conditie te houden en toen er dit jaar ook nog kreupelheid door artrose bij kwam, besloot ik dat de prestatiedruk eraf moest. We blijven hem zeker nog rijden, maar zonder dat het in een keurslijf moet voor een wedstrijd. De Extreme Trail blijven we wel doen (ook de wedstrijden), omdat dat fysiek niet zo belastend is.

Het was een mooi afscheid tijdens het EK. We hebben een topweek gehad, qua prestaties. Hij deed ontzettend goed zijn best en we reden onze beste proeven ooit. De rek is er nog niet uit, en toch is het genoeg. Het moment dat ik de laatste proef reed, was erg emotioneel. Niemand was er zich van bewust, iedereen was met zichzelf bezig en ik deelde het moment met Lightning. Toevallig zaten er maar weinig mensen op de tribune en was er zelfs geen applaus. Niet leuk...  

Tijdens de week had ik regelmatig een dip. Zoveel mensen, zoveel paarden, zoveel bekenden, maar wat voelde ik me alleen. Ik ging veel wandelen met Lightning om hem uit die stal te halen, lekker struinen door de bossen en velden en lekker gras eten voor hem. Ondertussen had ik veel te veel tijd om na te denken. Enerzijds voel je geen vermoeidheid doordat je constant onder de adrenaline van de wedstrijd zit, anderzijds ben je op. Ik stelde me voor hoe ik dit in de toekomst met Roxy of Elsa moest gaan doen en zag het niet zitten. Nog steeds niet... Ik krijg het op dit moment niet voor elkaar om de kleintjes te pakken en er iets mee te doen. Geen idee wat me tegen houdt. In mijn hoofd is de stap te groot. Het is ongelofelijk wat ik met Lightning allemaal bereikt heb (voor mij dan) en daar ben ik heel blij mee, maar het maakt dat ik er als een berg tegenop zie om die reis met een ander paard te ondernemen. De verkoop van Vicky was uitstel van executie, ook al was ik met haar al een heel eind op weg.

Ondertussen heb ik bedacht dat het een oplossing is om een paardenmaatje te zoeken. Iemand die het leuk vindt om samen te trainen, naar de les en naar wedstrijden/evenementen te gaan. Iemand die me uit mijn stoel trekt en me over die drempel helpt.  


Eerlijk gezegd denk ik gewoon dat ik er niet klaar voor ben om de samenwerking met Lightning te stoppen en hem met pensioen te doen. "Ja, maar je hebt leuke en veel betere jonge paarden staan". Klopt, maar zover ben ik nog niet... En misschien is hij wel echt mijn "once in a lifetime horse" en rij ik geen andere meer.... Zoals ik al zei: paardendip...