dinsdag 28 februari 2017

Over safe gesproken...

En over stappen overslaan gesproken ;).

Afgelopen weekend heb ik Lightning met een halsring gereden. Niet voor de zekerheid het hoofdstel om gelaten, gewoon laten gebeuren! (Ik had wel de bak dicht gemaakt.)

Hij had momenten dat hij niet helemaal snapte wat hij moest doen en bij het opstappen wilde hij meteen gras gaan eten, LOL. De complexere oefeningen lukten nog niet zo goed, maar die hulpen komen anders door. Even wennen... In draf versnelde hij steeds als ik maar één been aanlegde om van richting te veranderen en een mogelijkheid tot vertragen heb je niet echt, buiten je zit. Elke keer als hij dat deed, schoof ik de ring naar voren en zette ik hem tegen het hek. Dat was al gauw niet leuk meer. Galop ging ook prima :D mits linksom, zijn stops bleven goed en de overgangen bleef hij ook doen. Ik vond wel dat ik voorover hing om de ring te kunnen vasthouden. Loslaten ging niet, dan hing de ring achter zijn oren.

Nog een bonus.... hij heeft niet met zijn hoofd geschud!




vrijdag 24 februari 2017

Safe

Lightning wordt ondertussen 16 jaar. Het meeste van wat hij kent aan de hand heb ik hem zelf geleerd. Met vallen en opstaan, maar we kwamen er wel. Nu heb ik twee ukkies en kan ik opnieuw beginnen. Soms denk ik dat het makkelijker zal gaan, maar ook zij moeten alle stappen door.

Hetgene wat me daar het meeste bij opvalt is het verschil in karakter van de 3/4e zussen. Roxy schrikt eerst en is overal bang voor, maar als ze het eenmaal kent is het ok. Vicky vindt alles prima tot je het een paar keer gedaan hebt en breekt dan pas de tent af... Roxy schrikt ook veel minder intens en springt één meter opzij in plaats van 20. Roxy springt van je af, Vicky hangt als een kat op je schouders. Een kat van 1,50m hoog en een slordige 400 kilo zwaar .....

Eerst dacht ik dat ik een voorkeur had voor de rustige paarden die niet snel onder de indruk zijn. Ik dacht ook dat Lightning zo'n paard was. Als hij echter zijn eigen boontjes moet doppen en als je niet streng voor hem bent, dan is hij niet meer zo kalm. Hij is vooral extreem goed getraind. Dat dat oorspronkelijk kwam omdat ik bang werd als ze onvoorspelbaar waren, maakt niet uit: getraind is getraind.

Inmiddels kan ik wat meer hebben en ben ik slordiger met de training. Vooral omdat Vicky zo rustig is, vergeet je dat je ze moet leren wat ze moeten doen als er wel iets is. Misty is er ook zo een. Zadel erop en naar buiten met die handel. Toch heb ik haar eerst de basis bijgebracht. Moeilijke situaties met haar oefenen is lastig, die zijn er namelijk nauwelijks en ik ben niet snel geneigd om de grenzen op te zoeken. Totdat het een keer fout gaat....

John Lyons sprak de wijze woorden:

"A safe horse is always quiet, but a quiet horse is not always safe."

En safe worden ze niet geboren....

Roxy op de trailer

Soms ben ik zelf net een paard en zie ik overal spoken. Met de trailer rijden met de ukkies is zo'n situatie. In mijn hoofd gaat dat op wel 1000 manieren fout.

We hebben de laatste weken wat geoefend met Roxy op haar logeeradres bij "de andere Saskia" en haar regelmatig op de trailer geladen. Daar loopt ze zo in, ze laat zich makkelijk leiden. Er weer uit is wat moeilijker, maar gaat ook steeds beter. Omdat ik zelf niet goed durf, had ik de professional gevraagd om haar een paar keer mee te nemen, maar dat kwam er niet van.

Afgelopen weekend kwam ik daar en had ik 5 minuten tijd om haar op de trailer te zetten. Ze kon met de tweejarige Nayeli mee op reis die terug naar huis ging. Huppakee, Roxy erbij in de trailer en we gingen op weg. De eerste paar meter was er flink gebonk, maar daarna waren de dames rustig. Na een minuut of 10 durfde ik zelfs weer adem te halen ;).

Toen moest Roxy alleen mee terug.... Ze was wat onrustig, maar eenmaal onderweg was ze super braaf en kwamen we heelhuids weer terug. Over twee weken komt ze weer naar huis en ik heb iets meer vertrouwen in de reis.


Aandacht

Na de vorige ervaringen met Vicky en haar wens om weg te rennen aan de hand, heb ik natuurlijk wat nagedacht. Toen Lightning klein was, werd hij aan heel wat round pen sessies onderworpen. Wilde hij niet het goede antwoord geven op mijn vraag, dan was het lopen geblazen. Wilde hij lopen, dan draaide ik hem om. Enfin, je kent het wel. De een noemt het join up, de ander hooking on, hoe dan ook, ze leren om de aandacht bij je te houden en dat je ze met rust laat als ze het juiste doen.

Als Vicky wil ontsnappen, is het mijn taak om te zorgen dat ze liever netjes naast me loopt. Een round pen hebben we helaas niet, maar aan een halstertouw blijft het principe gelden. We gingen terug de bak in en binnen enkele minuten had ze het spelletje door en "dansten" we synchroon door de bak. Boh, wat leren die kleintjes snel!

Ik had van plastic dat om hooibalen zit een "instant" vlag gebouwd. Ze was er niet bang voor, maar had voldoende ontzag om ervoor te wijken. De zweep kent maar twee standen: pijn of niks. Van niks is Vicky niet onder de indruk en als je haar ermee raakt, rent ze weg. De vlag werkte beter, die maakt voor haar voldoende indruk zonder haar pijn te kunnen doen.

Daarna gingen we weer de weide in, terwijl we dezelfde oefeningen deden. Ik moest haar soms aan mijn aanwezigheid herinneren, maar het ging heel goed. Tot.... we halverwege weer terug waren richting paddock. Ze ging steeds een beetje meer voor me uit en terwijl ik haar oefening deed was het POEF, het dak eraf: bokken, trappen, steigeren met maaiende voorbenen, wegrennen, het hele arsenaal. Vicky houdt niet van half werk. Op de een of andere manier word ik er gelukkig niet bang van. Ze trekt alle registers open, maar je hebt niet het idee ineens met een gevaarlijk paard van doen te hebben. Ze lijkt er nogal emotieloos onder te blijven.

Ok, dan ren je maar rond mij.... Met de vlag hield ik haar gekkigheid op afstand en rende ze om me heen in plaats van weg. De vlag stopt namelijk met zwaaien zodra ze niet meer naar achteren rent en dat had ze snel door. De eerste ronden gingen in een weide-vernietigende galop, maar na een paar veranderingen van richting had ze door dat ik niks deed als ze kalmeerde en stond ze me uitpuffend aan te kijken. De vorige keren werd het steeds erger, omdat ze het goede antwoord niet kon vinden en  het wegrennen haar onder de druk vandaan hielp. Al snel konden we veilig naast elkaar terug naar de paddock lopen.

woensdag 1 februari 2017

Introvert en extrovert

De laatste paar maanden heb ik niet zoveel met Vicky gedaan. Het is met vier paarden soms een beetje "iene-miene-mutte". Welk paar diamanten schoenen zal ik vandaag aandoen?

Ik had wat tijd over en nam haar nog eens mee op een korte wandeling. Niet te ver want zo goed kende ze dat nog niet. Rustig opbouwen dacht ik. We gingen een paar honderd meter tot aan de bosrand en namen daar een paar boomstammen als hindernis mee. Vicky is normaal nergens bang voor, maar die dag vond ze een groepje honden levensbedreigend. Vicky is introvert, net als haar moeder uit ze haar emoties pas als ze overloopt. Dat vind ik heel moeilijk, want aan Lightning merk je het al als hij erover denkt om misschien over 3 weken ergens iets van te vinden.

Wat er dan gebeurt is dat ze heel rustig naast me loopt en dan ineens besluit om terug naar huis te gaan. Hoofd omhoog en steigeren! Dat is niet zo veilig, dus ik zette haar rustig maar zeker aan het werk met oefeningen die ze goed kent: afleiden en rust belonen. Dat ging iets beter en de controle was er weer. Soms helpt het om ze rustig ergens naar te laten kijken, maar bij haar meestal niet. Ik moet haar ook nog heel erg leren kennen, ze is nog zo jong.

Eenmaal in het bos werd het niet beter en ze was ervan overtuigd dat ze levend opgevreten werd. Ze probeerde los te komen en trok alles uit de kast. Volhouden was het enige dat ik kon doen en hopen dat er geen ongelukken zouden gebeuren. Gelukkig sprong ze geen enkele keer richting mij, dus dat is een hele verbetering. Ze bleef ook luisteren, maar alleen als ik daar op stond. Haar omgeving was veel belangrijker! Ze ging wel iets beter opletten als ik haar aan het werk zette, maar ze leek dat ook als een bedreiging te ervaren.

Eerst maar in een beschermde omgeving verder oefenen....

Een paar dagen later liepen ze lekker op de bevroren weide. Een wandeling konden we ook in onze eigen tuin doen! Daar waren minder obstakels en uitdagingen. Zodra ik haar in de weide het halster om deed werd ze alert en wilde ze weg. Jeetje, Vicky, dit doet geen pijn! Daar ga ik vanuit in ieder geval. Is ze oprecht bang van de oefeningen en moet ze leren wat de juiste oplossing is? Wennen dus? Of is het dat ik bepaal waar ze heen gaat in plaats van zij zelf? Ze heeft het met haar bijna 2 jaar in onze kudde al voor het zeggen en laat zich door niemand wegjagen. Zelfs met voeren reageert ze vrij sterk als ik haar verzoek aan de kant te gaan.

Beide oorzaken hebben dezelfde oplossing: volhouden en haar comfortzone vergroten.

Ik had me bedacht de makkelijkste van de 2 veulens te houden. Naïef, hè?

Verveling

Met twee weken droog weer en vorst konden we niet in de bak rijden. Ik moest mijn veilige omgeving uit, het bos in. Sinds we hier wonen en Lightning z'n eigen kudde heeft, is hij vrij gestrest als we alleen buiten gaan rijden. Dat heeft z'n impact op mij, met als gevolg dat ik eerder smoesjes zoek en thuis blijf (of zelfs helemaal niet rij). Het was mooi weer, dus we gingen een paar keer naar buiten en het ging heel goed. Vaak zelfs bijna zonder hoofdschudden. In de bak schudt hij de laatste tijd heel erg, dus we snappen de hint en doen wat anders.

Lightning is erg intelligent en verveelt zich snel. Dan concentreert hij zich niet meer en gaat allerlei dingen doen die voor ons als ongewenst bestempeld worden. Maar eigenlijk probeert hij wat te vertellen. Ik ging er maar altijd van uit dat hij bedoelde dat hij dat liever niet deed. Ik vond echter niet veel wat hij dan wel graag deed. Van stilstaan werd hij ook niet beter. Het hoeft niet van mij als het echt beter zou zijn om niks te doen of met pensioen te gaan. Dat is echter maar zeer zelden het geval. Rust roest. Nu we weer alleen buiten durven rijden valt het kwartje. Hij wilde dat inderdaad niet doen, maar iets waar hij bij moet nadenken wel. En dat terwijl ik het bij stress van zijn kant steeds rustiger aan deed. Tja, dan blijft er uiteindelijk niet veel over en keek ik toe hoe hij zijn verveling op de andere paarden en de achterwand van de stal uitkuurde.

Gelukkig denk ik nu dat ik hem begrepen heb en gaan we weer buitenritten maken (inclusief obstakels in het bos). Het extreme trail dat we een aantal jaren geleden gedaan hebben, gaan we ook nog eens doen en wat koeienwerk staat ook op het programma.Voor de western wedstrijden wordt het voorlopig het laatste jaar, maar voor pensioen is hij nog niet klaar.