Eigenlijk zou ik horen te schrijven over het EK. Dit is echter mijn (openbaar) dagboek, dus gaat dit stukje over iets dat me bezig hield tijdens het EK en nu nog.
Het EK was de laatste wedstrijd van Lightning. Het wordt steeds moeilijker om hem in goede conditie te houden en toen er dit jaar ook nog kreupelheid door artrose bij kwam, besloot ik dat de prestatiedruk eraf moest. We blijven hem zeker nog rijden, maar zonder dat het in een keurslijf moet voor een wedstrijd. De Extreme Trail blijven we wel doen (ook de wedstrijden), omdat dat fysiek niet zo belastend is.
Het was een mooi afscheid tijdens het EK. We hebben een topweek gehad, qua prestaties. Hij deed ontzettend goed zijn best en we reden onze beste proeven ooit. De rek is er nog niet uit, en toch is het genoeg. Het moment dat ik de laatste proef reed, was erg emotioneel. Niemand was er zich van bewust, iedereen was met zichzelf bezig en ik deelde het moment met Lightning. Toevallig zaten er maar weinig mensen op de tribune en was er zelfs geen applaus. Niet leuk...
Tijdens de week had ik regelmatig een dip. Zoveel mensen, zoveel paarden, zoveel bekenden, maar wat voelde ik me alleen. Ik ging veel wandelen met Lightning om hem uit die stal te halen, lekker struinen door de bossen en velden en lekker gras eten voor hem. Ondertussen had ik veel te veel tijd om na te denken. Enerzijds voel je geen vermoeidheid doordat je constant onder de adrenaline van de wedstrijd zit, anderzijds ben je op. Ik stelde me voor hoe ik dit in de toekomst met Roxy of Elsa moest gaan doen en zag het niet zitten. Nog steeds niet... Ik krijg het op dit moment niet voor elkaar om de kleintjes te pakken en er iets mee te doen. Geen idee wat me tegen houdt. In mijn hoofd is de stap te groot. Het is ongelofelijk wat ik met Lightning allemaal bereikt heb (voor mij dan) en daar ben ik heel blij mee, maar het maakt dat ik er als een berg tegenop zie om die reis met een ander paard te ondernemen. De verkoop van Vicky was uitstel van executie, ook al was ik met haar al een heel eind op weg.
Ondertussen heb ik bedacht dat het een oplossing is om een paardenmaatje te zoeken. Iemand die het leuk vindt om samen te trainen, naar de les en naar wedstrijden/evenementen te gaan. Iemand die me uit mijn stoel trekt en me over die drempel helpt.
Eerlijk gezegd denk ik gewoon dat ik er niet klaar voor ben om de samenwerking met Lightning te stoppen en hem met pensioen te doen. "Ja, maar je hebt leuke en veel betere jonge paarden staan". Klopt, maar zover ben ik nog niet... En misschien is hij wel echt mijn "once in a lifetime horse" en rij ik geen andere meer.... Zoals ik al zei: paardendip...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten