woensdag 28 juni 2017

Elsa

Een tijdje geleden schreef ik over de wens als fokker om wat vers bloed in de kudde te hebben en dat we zijn gaan kijken bij een mooie fokmerrie die we uiteindelijk niet kochten.

Billy was onze hengst in mijn vorig leven. Hij was toen van een goede vriend, maar stond bij ons op stal en werd door ons gereden en op wedstrijd uitgebracht. Hij was een prachtige atletische hengst met een stapel NRHA verdiensten, AQHA punten, ROM's en nog een stapel titels. Hij raakte vlak voor de WEG in Kentucky geblesseerd en stond daarna alleen nog maar eenzaam in de enige box in een stoffige binnenbak. Ik kon aan de situatie niks veranderen (behalve de eigenaar melden dat dit wel heel erg tegen de natuur van het paard in ging) en besloot er niet meer bij op bezoek te gaan.

Uiteraard hield ik zijn facebookpagina in de gaten en in januari van dit jaar werd er ergens een heel bijzonder veulen geboren! Een zwart merrieveulen met hoge witte benen en een witte bles. De moeder was echter bruin en Billy ook. Hoe kon dat nou? Billy is een Quarter Horse en een reiner, dus ik had verder nooit serieus naar zijn veulens gekeken, want wat zou ik nu met een Quarter/reiner moeten?? Dit veulen zou ook voor Paint registratie in aanmerking komen, maar ik liet het toch voor wat het was, paarden genoeg in de tuin....

Bij de keuring van Vicky werden er een serie röntgenfoto's gemaakt, dus de dierenarts en ik stonden wat te kletsen en ik vroeg naar zijn fokkerij. Hij fokte namelijk reiningpaarden. "Welke hengsten gebruiken jullie zoal", vroeg ik. "Die, en die, en die, Blue Quick Command, en die, en die....". "Blue Quick Command"????????? (Dat is Billy's officiële naam.) "Ja, ken je die?" "Nou òf ik die ken!".

Ik legde uit hoe het zat en vertelde van het bijzondere veulen dat Billy had. De dierenarts haalt zijn telefoon naar boven en liet een foto zien van een veulen: "bedoel je deze?". Je kunt je mijn verbazing wel voorstellen toen bleek dat hij dat veulen gefokt had; wat een toeval! "Ze is te koop", zei de dierenarts. "Ja, dat zal best". "Dat kan ik toch nooit betalen", dacht ik bij mezelf en liet het erbij. Hij legde wel nog uit dat de moeder die erbij liep (de bruine merrie) een draagmerrie was en de biologische moeder een cowhorse, zwart met witte benen en een bles. Aaaaaaaaaaah, vandaar!

Een paar weken later toen we toch bij de fokmerrie gingen kijken, trok ik de stoute schoenen aan en benaderde ik de vrouw van de dierenarts die zorgde voor de fokkerij. Ik vroeg of ik het veulen mocht komen bekijken en wat de vraagprijs was. We gingen kort daarop kijken en de prijs was even hoog als de fokmerrie. Dat viel mee....

Bij het bezoek bleek dat het bijzondere veulen in het echt net zo bijzonder was. Ze heeft een pittig maar redelijk beheerst en vriendelijk karakter en een bijna perfecte bouw met krachtige bewegingen. Haar naam is Elsa.

1e keer op bezoek: verkocht!



Normaal gezien zou ik geen veulen willen dat in januari geboren was omdat die in hun stal opgroeien de eerste maanden van hun leven. Gelukkig dachten zij er net zo over en was januari niet gepland. De moeder was in maart al op natuurlijke wijze hengstig en zowel die dekking als de embryotransfer waren in een keer raak. Voeg daarbij dat ze enkele weken vroeger dan gepland geboren werd en je veulen is van eind januari. Zij wilden dat ze gewoon op de wei kon, en dus kreeg ze een dekentje om :). Zo mag ik het horen!

In de schuilstal in de weide


Een kleine wond op de kogel;
beter iets te veel verband dan te weinig ;).
De kracht in haar beweging is duidelijk!













Afgelopen zaterdag gingen we nog een keer kijken en werd de koop definitief. Elsa komt in september naar ons :D. Het lijkt kort nadat Vicky verhuisd is, maar zo'n kans wilde ik niet laten lopen. Soms zijn beslissingen niet logisch...

Zaterdag zijn we ook nog even bij Billy zelf gaan kijken. Gelukkig gaat het de oude vent goed. Hij woont nu op een gewone pensionstal en is gecastreerd waardoor hij zijn rust heeft gevonden. Hij mag samen met zijn zoon Bucky op de weide en ik ben erg blij dat het goed met hem gaat.

Billy

Haar biologische moeder

donderdag 15 juni 2017

Horseman Days - Bridleless class

Het begin: hij vindt die letter (rechtsonder in de foto) maar niks
en ik krijg hem er niet bij. Dat begint al goed :(. 

Het volgende obstakel gaat wel prima, al is hij wat gehaast
door de spanning van de vorige hindernis.

Hij herpakt zich snel en is weer stuurbaar.

Dit kleine blokje gaat perfect.

Het beroemde "watermoment"


Deze vond hij erg moeilijk en hij liep er ook aan de hand naast.

De mooiste waaier die hij ooit deed: perfect in
het midden en zonder aantikken!

De mooie facebook foto

Maar hij stapt er toch vanaf!

Deze gaat heel netjes!

Opluchting op mijn gezicht: we zijn klaar! 

Horseman Days

Afgelopen weekend waren Lightning en ik op de Horseman Days, een groot horsemanship evenement in de Peel. Vrijdag hadden we eerst een les en zaterdag onze klassen. Zijn vriendinnetjes Reata en Lala waren er ook, dus dat was dubbel feest.

Op de dag van aankomst was het erg stressen omdat de les om 12:00 begon en ik eerst 's morgens Misty nog op het dekstation moest ophalen. Op de een of andere manier is dat gelukt en waren we er bijna op tijd. Dan heb ik steevast mijn "waarom doe ik ons dit aan??" moment, gevolgd door het "er komt een moment waarop ik dit leuk ga vinden, maar wanneer?"




Helaas kwam de regen met bakken uit de lucht, maar dat mocht de pret niet drukken. Lightning moest zich erg concentreren op de obstakels en dan is het hoofdschudden veel minder. De les ging heel goed, al konden we niet alle obstakels oefenen.

Al onze klassen waren op zaterdag. Het was gelukkig prachtig weer en met goed gezelschap vloog de tijd om. Alle klassen waren achter elkaar gepland, maar het is niet fysiek belastend, dus dat was geen probleem. Het was ook allemaal niet belangrijk wat je aan had en hoe je paard erbij liep: erg relaxed dus in vergelijking met een Western Show waar ik let op elk spatje vuil!

We begonnen met de Volwassenen niveau 1 in de hand en daarna onder zadel. In Hand ging soepel, al waren sommige hindernissen een beetje scheef, hij deed het allemaal. Daarmee wonnen we de klasse! Onder zadel ging het voor mijn gevoel iets minder, hij bleef op een moment aan een struik hangen die bovenop hem viel. Op vrijdag vielen de struiken (in potten) ook al om door de wind. Dat vond hij niet zo leuk, maar hij herpakte zich snel. Deze klasse wonnen we ook!

Daarna was de Bridleless. Op zich ging dat prima (na 3 keer oefenen!), maar af en toe wilde hij toch zijn eigen zin doen. Hij bleef redelijk onder controle en als hij weg wilde lopen, dan draaiden we een rondje. Tot groot vermaak van het publiek ging hij bij de waterbak uitgebreid staan drinken! We moesten verder van de jury en naast de waterbak stond een bamboeplant. Je raadt het al....... hoppa een hap uit die plant die hij daarna nog een stuk met zich mee sleepte! Als met al haalden we toch nog de 2e plaats, na een dame die een perfecte proef liet zien zonder hoofdstel.

De Poker Game was een klasse waarbij je je eigen proef mocht maken. Dat ging erg goed, alleen wilde hij bij de waterbak weer liever drinken dan erin en we hadden een flinke aftrek van punten :(. Gelukkig ging hij er op de valreep in. Niet genoeg voor punten, maar wel zodat hij de volgende proef het makkelijker zou doen. We haalden de 4e (en laatste) plaats.

In de Team Challenge mocht hij samen met vriendin Reata. Dat vond hij wel erg leuk! Reata had eerder op de dag het bijltje er helaas bij neergegooid en had andere ideeën over de hindernissen.... Geen idee wat er aan de hand was, maar soms gaat dat zo. De eerste hindernis deed ze perfect en de laatste goed. Lightning had het spelletje door en deed erg zijn best, hij wilde misschien indruk maken op Reata? Samen haalden we een mooie 2e plaats! We hadden ons verkleed, inclusief de paarden, dus het publiek had weer wat leuks te zien.

Er is een filmpje van de team challenge.

Het lijkt erop dat Lightning en ik iets gevonden hebben dat goed bij hem past. We wisten het al tijdens de Farmers Field Trail in 2010, maar daarna zijn we niet weer zoiets tegen gekomen. Hij lijkt het leuk te vinden: hij let heel goed op de obstakels zonder er erg bang van te zijn en lijkt zijn best te doen. Lastig te zeggen natuurlijk, want ik kan zijn gedachten net niet lezen. Ik heb er vaker over geschreven dat Lightning zijn werk niet leuk vindt. Dat is begrijpelijk met al zijn fysieke uitdagingen, maar als je het juiste werk vindt, kan dat ook voor een paard veel voldoening geven, al is dat onbewust. En wat heb ik maar geluk met zo'n betrouwbaar paardje dat alles gewoon doet, met een dosis humor! Ik hou er helemaal niet van om op te scheppen of het mooier voor te doen dan het is, maar hij mag het krediet hiervoor wel krijgen.

Horseman Days - the Blues Sisters

woensdag 7 juni 2017

Misty op het dekstation

Helaas was Misty deze keer niet drachtig en ze moest gisteren meteen daar blijven. Ze mocht weer op dezelfde wei met deels dezelfde merries. Paarden en plannen gaat niet makkelijk samen, want komend weekend is Lightning op wedstrijd en Roxy wil ik niet alleen thuis laten. Misty moet dus uiterlijk vrijdag weer thuis zijn. "Oei", zei de dierenarts.... "dekken gaat pas iets worden voor het weekend en dan kun je haar maandag halen... " Tja, dan heb ik pech.... Ze besloot het er toch op te wagen en Misty kreeg een spuitje om het eitje eerder te laten rijpen. Het zat er al in voor ik me kon bedenken... Niet geschoten is altijd mis, dus we halen haar vrijdagochtend weer op. Ze wordt dan donderdag gedekt en vrijdag nog een keer gecontroleerd en indien nodig gespoeld. Als het niet lukt, volgende keer beter... We hebben nog voldoende voor twee pogingen, dus nog even duimen.

Een  extreem hengstige merrie hoopt dat Misty
verlichting kan brengen en volgt haar overal. Misty vindt de
aandacht wel leuk, haha. 

Vermoeiend


Selfies maken is nog niet ons ding

Misty en Lightning staan op de wei, maar als je
als jong paard moe bent, dan ga je slapen.

Lightning sliep veel de dagen nadat Vicky weg was 

Oefenen zonder hoofdstel

Komend weekend gaan Lightning en ik op wedstrijd, we doen mee aan de Horseman Days en hun Extreme Trail competitie :D. Twee van Lightning's vriendinnen gaan er ook zijn: Lala en Reata. Dat wordt een leuke verassing!

We hebben ons opgegeven voor de Adult level 1 (zowel in hand als onder zadel), de Team Challenge (in hand, met Reata), de Poker Game (je mag zelf je parcours samenstellen, in hand) en de Bridleless (onder zadel). Voor dat laatste wilde ik toch wel even oefenen, we hebben dat ooit pas een keer gedaan...

Ik ging met halsring de bak in, met in mijn achterhoofd dat het ooit buiten in het bos moest kunnen. Op wedstrijd is het immers ook niet zoals thuis. De bak stofte enorm en ik besloot meteen het bos in te gaan. Niet het bos tegenover ons huis (Stammenderbos), want daar stikt het 's avonds van de muggen, maar dan het "enge" Danikerbos (Lightning vindt dat bos eng, geen idee waarom). Ik liet voor de zekerheid wel het hoofdstel onder de ring. Ik dacht dat het zelfs verboden was om zonder hoofdstel met je paard op pad te gaan.

In het bos begon het meteen goed, een paar gillende kinderen bevestigden zijn angst. Er gebeurt dan verder niks, dus we deden gewoon verder. Ik had de teugels nog niet nodig gehad, maar hij reageert dan iets te fel als hij niet helemaal ontspannen is (één been is ook voorwaarts) en zwalkte van links naar rechts in een iets te vlot tempo. Liefst keerde hij om richting huis. Daar liggen veel boomstammen, dus we konden goed oefenen en ik was heel blij met het hoofdstel. Niet omdat hij anders weg zou rennen, maar ik kon vragen met een beenhulp en evt, de ring en dan de teugels pakken. Dat deden we voor mijn gevoel wel 100 keer. Het beterde dan even, maar dan was het weer voorbij. Volhouden... en uiteindelijk gaf hij toe. Meteen luisteren was toch de betere optie.


Maandag oefenden we nog een keer in de bak, ik had een paar obstakels neergelegd en die heel smal gemaakt zodat we ook precies sturen konden oefenen zonder hoofdstel. De weg eromheen was namelijk de gemakkelijkere optie. Uiteraard probeerde hij dat ook, maar ik draaide hem met de ring in een klein cirkeltje zodra hij erlangs wilde. Dat hoefde ik niet vaak te doen!

Daarna gingen we nog een rondje door onze wei (ik had wel het halster weer even omgedaan...), maar hij was super braaf en versnelde niet eens terug de berg op naar huis en richting de anderen.

Hoofdstelloos sidepass! Knap hoor :)

Berg af

Bergop richting huis