zaterdag 26 november 2011

Geen nieuws, goed nieuws?

Al bijna twee weken niet meer geschreven.... niet dat er niks te melden valt, het kwam er gewoon niet van.

Het gaat op dit moment best goed met hem. Vorig weekend en de dagen erna had hij weer een dip en at slecht van het hooi. Dan is het wat drukker op het betonstuk en dan durft hij niet. De energie neemt dan af en ik wil hem toch zijn beweging geven. Dan zakt hij in en wil niet meer. Begin van de week heb ik hem dan weer "apart" gezet om hooi te geven. "Apart" omdat het een stukje achter de rijbak is waar twee voerbakken staan. Hij kan er zelf in en uit. Daar kan hij ongestoord eten, mits de andere paarden niet merken dat daar hooi ligt. Donderdag stond hij te eten aan een hooiruif toen ik kwam en later stond hij ernaast te slapen. Dan zal hij de buik wel vol hebben! Gisteren had hij zelfs de ruif voor zich alleen. Je merkt dan meteen dat hij brutaler is. Met longeren dreigde hij zelfs even met bokken :). (Dat ik daar al blij mee zou zijn!! Er zit léven in!)

De dip deze week ging ook samen met een vieze wond op zijn rug. Ik wilde de haren weghalen, maar ze zaten vast aan een lap losse huid die ik zo kon optillen. Getsie. Weer maar de wondzalf gepakt en terwijl ik mezelf probeerde af te leiden mijn hand daarin gestopt om de zalf erop te doen. Dus weer een paar weken geen zadel op zijn rug; ik heb de lange lijnen uit het stof gehaald.

maandag 14 november 2011

Dierentolk

Uit nieuwsgierigheid en de richting een beetje kwijt, heb ik een dierentolk ingeschakeld om Lightning te vragen of ik goed voor hem zorg en of hij weer wil verhuizen en op stal wil staan.

De gedachte is dat dieren beelden doorgeven, zonder toekomst of verleden, zonder interpretatie. Herinneringen kunnen wel voorkomen, maar zijn niet tijdsgebonden. De dierentolk beschijft die beelden dan voor mij. Sommige dingen waren herkenbaar, sommige dingen totaal niet. En soms wordt je weer op signalen gewezen die je hebt leren negeren, soms denk je iets te zien waar hij geen last van heeft.

Wat gaf hij door?
-          vos paardje
-          gepaste plek in de kudde
-          jagen en gejaagd worden
-          achteruit lopen
-          dekken
-          nieuwe paden
-          koets + vrijheid
-          overdreven lichtrijdend meisje
-          spanning bij rijden
-          aanhoudende buikpijn
-          banaan
-          voorhoeven pijn
-          over de kop in de sloot
-          niet zielig

Wat me opvalt is dat er geen paardenvrienden uit zijn verleden naar boven komen en ook geen andere mensen buiten mijzelf. Hij laat Klavier niet zien, en ook geen andere weiden. Het vosje kan Furi zijn, zijn nieuwe vriendin, hoeft natuurlijk niet. Het overdreven lichtrijdende meisje ben ik waarschijnlijk zelf en het is geen nieuws dat rijden geen vrolijke bezigheid is voor hem. Mijn spanning en onvermogen om fatsoenlijk mee te bewegen verbeteren maar heel langzaam. Wel fijn om te horen dat hij koetsen zo fijn vindt als ik dacht.

Van die buikpijn schrok ik zelf wel even. Ik kwam naast haar en hem staan toen ze dat zij, raakte hem aan en kreeg zelf een golf van misselijkheid over me heen. Later toen ik terugdacht, heb ik daar een tijd geleden de DA voor laten komen. Hij had steeds zo’n kramp. Volgens de DA was het niks. Het is ontstaan na ontwormen met Moxidectine. Hij had al jaren last van diaree (ook geen ramp volgens de DA, kwam door kuilvoer), en toen ik een keer op wormen heb getest kwam eruit dat hij een hoge besmetting van Strongyliden had. Normaal ontwormde ik altijd met Ivermectine, en dat doodt de spoelworm zelf wel maar de larve niet. Sinds die ontworming heeft hij geen diarree meer gehad, maar had hij wel steeds kramp. Omdat de DA zei dat het niks was, heb ik het verder genegeerd. Met het slechte eten werd het wel weer erger. Nu heb ik een licht verteerbare brok gekocht. Baat het niet…. Verder zal het helpen als hij gewoon beter gaat eten en daar dan 24h de kans voor krijgt. En die banaan heb ik voor hem gekocht, maar die werd direct uitgespugd zoals ik verwacht had. LOL.

Bij de pijn in de voorhoeven kan ik me zelf niks voorstellen. Kan evt. zijn gevoeligheid op stenen aangeven, maar hij draagt hoefschoenen als hij gereden wordt en hij is nooit bevangen geweest (klop-klop).
Ook het over de kop in de sloot is bij mijn weten nooit gebeurd…. Hij viel vroeger wel regelmatig, maar in een sloot?? Het was het beeld wat ze doorkreeg toen ik naar een trauma vroeg dat me kan vertellen hóe hij zijn nek gebroken heeft. Het was voor mijn tijd zei ze. In een vorig leven dan zeker? I.i.g. kan ik deze niet verklaren.

En niet zielig? Kom maar op, stoer paard! Laat maar zien wie je bent. Aangezien ik van verhuizen wel een gewoonte heb gemaakt (nieuwe paden), ga ik proberen hem in Raar te laten. Het vergt aanpassing van zijn kant, en loslaten van de mijne. Of ik hem er een plezier mee doe, weet ik niet, maar hij kan zo i.i.g. natuurlijker leven en hij heeft even geen verhuisstress.  

Ik moest nog het meest lachen om het wevende paard... dat doet er inderdaad een!

De tolk schreef zelf ook een verslag. Lees het hier (ik ben trouwens Silvia ;)).

zondag 13 november 2011

Route van vandaag


Grotere kaart weergeven

Ik heb een beetje geknuddeld in Google maps. Wij konden op plaatsen wel door waar Google denkt van niet, dus her en der zitten er cirkels in die we niet gereden hebben. Ik hoop dat het ongeveer klopt, want ik was geregeld de weg kwijt.  

"Ik wil ook op de foto". Hij hinnikte op Lala toen hij haar weer zag. Onderweg was hij erg langzaam in stap, maar in draf en galop liep hij gewoon normaal. Hij lijkt niet veel van zijn kracht verloren te zijn.

Het was rustig op de paddock, een heerlijk tafereel. Er was bijna niemand op stal en de mist leek een geluidsdemper. Het enige dat ik hoorde was het kauwen van de paarden.

zaterdag 12 november 2011

Gezellig samen eten

Vanmorgen twijfelde ik weer even. Gisteren heb ik hem niet zien eten, maar was hij wel actief en fit genoeg. Vanmorgen stond hij te slapen in de wei, maar leek leeg en had volgens mij geen voer in zijn darmen. We zijn een stuk gaan wandelen, maar erna had hij geen zin in brokjes. Hooi hoefde hij ook niet, eventjes maar tot hij werd weggejaagd. Toen liep hij de wei in en ging mest ruiken. Tja, hij kan zelf kiezen. Dan moet ik ook leren vertouwen dat hij eet als hij honger heeft. Van de wei eten de paarden momenteel niet. Er wordt zeer regelmatig mest gesleept, dus ik vermoed dat bij gebrek aan regen, het gras permanent naar mest ruikt...
Deze foto kreeg ik vanavond doorgestuurd. Het is Furi natuurlijk, waar hij samen mee staat. Hij is zooooo lief met zijn vriendinnetje!

woensdag 9 november 2011

Hij begint het te snappen...

Sinds een paar dagen ben ik hem aan het wijzen hoe hij aan de ruif moet eten. Ik zoek dan lege plekken voor hem op en wijs hem de weg. De beloning is makkelijk: hooi. Als hij echter meteen weer wordt weggejaagd, geeft hij op. De kudde zegt dat hij niet mag eten en aangezien hij het laagst in rang staat, doet hij dat ook niet. Wij vinden dat zielig, maar het werkt zo bij paarden. Toch gaan wij ons daar niet bij neerleggen. Hij kan immers geen plek voor zichzelf zoeken.

Maandag hebben ze twee hooibakken naar de zandpaddock verplaatst. Dat maakt een enorm verschil. Het is nu veel rustiger rond de hooiplaatsen. Ook is een nieuwe weide open. Dan krijgt hij al iets langer de kans om te eten. Ze hadden ook een stuk voor hem afgezet waar hij apart kon eten. Zonder energie zou hij helemaal niet meer durven.

Gisteren was er ineens een doorbraak. Hij stond suf te kijken toen ik kwam en ik ging weer wijzen, want het was best rustig en er was voldoende plaats. Het duurde even, maar hij heeft toen een half uur samen met een ander paard uit een ruif staan eten. Hij werd weer weggejaagd, en ik heb hem naar een andere ruif geleid. Ook had ik meer hooiplaatsen gemaakt waardoor de dominante paarden daar stonden. Uiteindelijk ben ik weggegaan na 2 uur en hem aan de ruif laten staan. Hij stond er tussen 5 andere paarden waaronder zijn vriendinnetje Furi. 's Avonds kreeg ik nog een bericht en een foto dat hij er nog steeds stond.

Vanmorgen kreeg ik weer een foto dat hij stond te eten.

Toen ik vanmiddag daar kwam, hadden ze hem toch weer even apart gezet, hem zelfs bij een ruif weggehaald. Na het rijden was de betonplaats verlaten, en maakte hij dankbaar van de gelegenheid gebruik.

zondag 6 november 2011

Buitenrit

Vandaag zijn we nog eens buiten gaan rijden. Vooraf gevoerd, dus het zou moeten gaan. De route liep door het bos, best spannend (voor mij): bruggetje (ik werd een beetje bleek), smalle paadjes bergop en -af onder takken door, versperd door omgevallen bomen en voorzien van een afgrond. "Vroeger ging ik hier altijd crossen", zei iemand. Ikke niet!

Maar wat hebben we van de omgeving genoten met alle mooie herfstkleuren.

Buikje vol gegeten

zaterdag 5 november 2011

Clinic Natuurlijke rijkunst

De clinic begon met een theorie gedeelte over waarom we onze paarden niet in de krul moesten trekken. Dat doet op onze stal zowieso niemand, dus er werd instemmend meegeknikt. Ze legde ook uit hoe het ideale plaatje eruit zag en waarom (welke spieren zijn nodig en hoe werkt het mechanisch) en welke oefeningen je daarvoor moest doen. Zij kwam tot de conclusie dat de juiste houding vanzelf komt bij de juiste gymnastisering. Precies de "oude" dressuurgedachte en de wetenschap van Andrew McLean. De manier waarop ze de paarden de oefeningen liet doen, was wat minder wetenschappelijk onderbouwd. De mens diende hier als snoepautomaat! Ach, als het maar werkt. In zo'n clinic is dat natuurlijk ideaal, omdat je snel resultaat krijgt. Uiteindelijk zul je toch met druk en loslaten moeten werken, en dat deed ze (misschien onbewust) ook.

Lighting en ik deden ook mee aan het praktijkgedeelte. Ik was er niet helemaal bij door alle "magere-paard-stress", dus we hielden het bij één oefening om hem te leren zijn bovenste nekspier beter te gebruiken, waardoor hij zijn rug op de juiste manier omhoog zou moeten brengen en zijn achterhand onder. We hebben niet lang gewerkt, maar hij viel nog tijdens de clinic in slaap. De oefening is niet heel inspannend, dus we gaan er morgen mee verder.

Mager

Lightning valt elke dag een beetje meer af. Hij durft niet te eten als er andere paarden in de buurt staan. Dat geldt op de verharde plaats, maar ook op de wei. Als hij een mens ziet, komt hij hoopvol aan om te kijken of hij gevoerd wordt. Dat is, denk ik, het hele probleem. Hij is 10 jaar lang gewend geweest dat hem zijn eten gebracht werd, nu moet hij het zelf gaan halen. En als hij dat probeert, wordt hij weggejaagd. Ik heb de hoeveelheid krachtvoer al opgevoerd, maar hij is nooit zo'n krachtvoereter geweest en hij eet het in kleine beetjes met lange tanden op. En die pluk hooi die ik hem dagelijks geef is niet voldoende. Ik kan er moeilijk 15 uur per dag naast gaan staan. En het is nog niet eens slecht weer. Als het 's nachts kouder wordt, dan zal hij nòg meer moeten eten. Werken wil hij al helemaal niet meer. Van stal mag ik hem in een stuk apart zetten. Ik moet dan wel anderen op stal gaan vragen of ze me daarbij willen helpen. Dat betekent erin zetten met een ander paard, hooi gaan brengen en hem er na een uurtje of twee weer uithalen. Je kan hem daar ook niet laten staan, weg van de kudde, zonder beschutting. We gaan het proberen!

Soms denk ik "ik ga maar weer verhuizen en een andere stal zoeken", maar iets zegt me geduld te hebben en het te proberen. Hij is in ieder geval een stuk soepeler en beweegt zijn nek veel gemakkelijker. Ook heeft hij geen last van zijn rug meer gehad sinds hij daar is. Buiten het apatische gedrag omdat hij geen energie heeft, heeft hij waarschijnlijk geen pijn meer.

dinsdag 1 november 2011

Gezellige foto

Deze foto kreeg ik van een stalgenoot. Hij staat hier o.a. met zijn merries Fury (deken) en Petit (zwarte pony vooraan).