zondag 30 december 2012

Weg naar het water

De paarden weten precies wat ik kom doen. Ik ben datgene dat eten en water brengt. Furi begint al met haar neusje te wiebelen als ze me ziet. De waterbakken hebben een week aan het begin van de weide gestaan omdat de slang stuk was. Eerst moest ik ze dat wijzen, maar dan was het goed. Toen de slang weer gerepareerd was, heb ik de bakken laten staan voor het geval dat het weer ging vriezen. Eerst stonden Lightning en Jenny aan de bak te stoten "waar is ons water?" Ze hadden na een dag nog niet uit de normale bak gedronken, dat hadden ze duidelijk niet zelf uitgevonden. Dus ik loop richting de bak en ze volgen me tot ze zelf zien waar ik heen ga. Ondertussen is Furi aan de bakken aan het rammelen (als de baas drinkt, drinken de anderen ook!), dus ik roep op haar. Komt ze aangewandeld en snapt waar ik heen wil! Zo grappig om te zien :D.

Betrapt

Waarom de paarden niet meer in de bak mogen zonder toezicht:

De foto is een beetje donker, 's morgens genomen nadat ik de katten ging voeren. Vanwege het vriesweer vorige maand, had ik de waterbakken in de rijbak gezet zodat ik niet met het water helemaal de wei in moest. De dag erna kom ik buiten en denk: "wat hoor ik toch?" "Schraap, schraap". Lightning stond aan het zeil te schrapen en had het pak hooi ontdekt dat open was. De anderen mochten er niet bij! De paarden hadden 's nachts het zeil eraf gehaald. Het is een 6x8 meter zeil dat met een lint en stenen vastligt. Knap gedaan.

Een dag droog

Omdat Lightning zich vorige week zo aanstelde, heb ik deze week meer met hem gewerkt. Vanwege het slechte weer had ik nog geen kans gehad om te gaan rijden. Ik had echter wel een knoop in mijn maag, paard een dag onzeker, ik bij gevolg weken later nog. Ik zocht excuses... was hij niet toch nog nat? Had hij geen last van zijn rug, was hij niet te gespannen? Normaal loop ik eerst een stuk aan de hand, maar dat mocht ik niet van mezelf. Erop en gáán. Her en der werd er al veel vuurwerk afgestoken en ik zag overal spoken, maar Lightning was braaf. Ik kon zelf ontspannen en genieten van de omgeving. Hij hinnikte een paar keer zacht, maar dat was het. Vorige week had hij vast gewoon een slechte dag.


maandag 24 december 2012

*Mening* : wedstrijden

Dat moet iedereen zelf weten, zou je denken. Toch lees ik vaker uitgesproken meningen dat het niet goed voor paarden zou zijn om aan wedstrijden mee te doen omdat ze dan o.a. alleen maar functioneel getraind zouden worden, onder prestatiedruk geweld aangedaan krijgen of er erg gestrest van zouden worden.

Persoonlijk ben ik van mening, dat dit net is als al het andere met paarden: mits met beleid en het belang van het paard voorop, kan het best. Ik zelf rij ook wedstrijden. Beperkt, hooguit een paar keer per jaar (omdat het wassen alleen al een dag in beslag neemt en het een kostelijke bedoeling kan zijn), maar ik doe het wel. Waarom? Omdat ik het leuk vind om aan iedereen te laten zien wat mijn paard en ik samen kunnen.

Ik was zelf altijd erg bang en Lightning met zijn gebroken nek had het ook niet mee. Maar door ons te richten op wat we wèl kunnen, ben ik apetrots op wat we bereiken. En een wedstrijd is voor mij dat bewijs. Wat ik dan wel eens jammer vind is dat ik vaak hoor: wat is hij brááf! Dan bedenk ik me hoeveel moeite en inzet het van ons beiden gekost heeft. Al dik 11 jaar lang trainen en leren we hiervoor, meestal met hulp van trainers. Nee, het is geen wild paard, maar ik heb hem ook nooit een centimeter ruimte gegeven. Die controle was uit angst geboren, maar maakte wel dat ik precies wist wat hij wel en niet mocht. Daar krijg je hele brave paardjes van. Hij zet geen stap zonder dat ik dat vraag en weet waar hij aan toe is.

Daarnaast trainen we ook niet voor die wedstrijd. Al toen hij nog maar een jaar oud was, nam ik hem mee. Zo leren ze al heel jong dat het niks is om je druk om te maken. We gaan ook pas als we er klaar voor zijn of ik ga specifiek om te oefenen. Ik ben niet bijzonder competitief aangelegd, en doe het echt voor de eer. De eer van het winnen is zeker leuk, maar het leuke vind ik, is dat we dat niveau bereikt hebben. En ik doe niet meer dan ik aandurf. Zo zijn we vorig jaar helemaal naar Beieren gereden voor het EK, voor twee klassen! Dat is 10 minuten glorie voor twee dagen in de trailer. Maar ik vond het een geweldige ervaring waar ik de komende jaren weer op kan teren. En als het niet gaat, doen we het niet. Een jaar heb ik endurance gereden. Suf getraind, aan de conditie lag het niet, maar het was voor hem en mij gewoon te zwaar. Twee wedstrijden hebben we gereden, met goed gevolg, maar om daarna beiden weken in de kreukels te liggen is het niet waard. Dat doen we dus niet meer.

Als bonus vind ik het ook leuk om te tonen dat je een paard niet in de stal moet opsluiten en elke dag in de krul moet rijden om een wedstrijd te kunnen rijden. In tegendeel, paarden die lekker op de wei lopen met soortgenoten zijn meer ontspannen en kun je ook trainen (en verwonden zich niet vaker). OK, je hebt wat meer poetswerk, maar dat weegt voor mij niet op tegen de winst in welzijn.
Nog een leuk gevolg is dat je met Lightning overal kan komen, hij kijkt bijna nergens meer van op. Dit jaar hebben we geen wedstrijden gedaan vanwege de verhuis, maar volgend jaar neem ik het me weer voor!

Het grappige is nu dat ik dit stukje vorige week al geschreven heb, maar er nog niet aan toe was gekomen om het te posten. De rit van gisteren lijkt hier niet in te passen, maar het tegendeel is waar. Het was een uitzondering die maar weer bewijst, dat je alleen maar brave paarden krijgt door veel te oefenen!

Wilde hengst

De laatste weken heb ik weinig met Lightning gedaan. Dat kwam gisteren duidelijk naar voren toen we met de koets wilden gaan. Ik had een andere route uitgezocht waar we nog niet geweest waren, maar Lightning was van het begin onrustig. Hij bleef niet staan met poetsen en stapte vlot vooruit, niks voor hem. We moesten twee keer omdraaien omdat de weg niet zo liep als ik gehoopt had en moesten door druk verkeer waarbij de auto's ons om de oren vlogen. Totdat hij begon te hinniken met al wat hij in zich had! Hij had al een beetje geroepen, maar nu schudde zijn hele lijf. Hoofd omhoog, neusgaten groot en helemaal van de kaart. Verder deed hij gelukkig niks en bleef luisteren. Een pretje was het niet en elk moment verwachte ik dat hij iets geks zou doen. Ik wist niet wat ik ermee aan moest. Een gestrest paard straf geven, maakt het alleen maar erger. Hem aan het werk zetten lukte ook niet zo goed. Ook van gewoon stappen werd hij niet rustig en hij gooide steeds met zijn hoofd. Normaal draai ik om als hij begint te roepen, maar met de koets is dat niet zo simpel. Dus bedacht ik me dat stilstaan richting huis misschien zou helpen. Hij was immers zijn vriendinnetje kwijt en wilde zo snel mogelijk weer naar huis. Het bij haar weggaan had ik dus twee weken niet meer geoefend. De weken daarvoor ging het goed, dus ik had gedacht dat het nu wel kon. Pech, ik kan opnieuw beginnen. Het stilstaan werkte niet, hij ging na twee keer stoppen zelf al stilstaan om te roepen.

Vlak voor mijn huis is een café voor wandelaars met parkeerplaats. De weg is sowieso al smal en met een komen en gaan van auto's en wandelaars is het opletten. Zeker met een gillend paard. Een auto vond het nodig om ons toch in te halen, ondanks dat er geen plaats was. Die heb ik met mijn zweep een flinke mep op het dak gegeven! Gelukkig ging dat allemaal goed en waren we veilig thuis. Zelfs op onze oprit gilde hij nog. Mijn groom tipte me om als de koets eraf was, weer terug naar buiten te gaan. Zo gezegd, zo gedaan. Hij had zijn tuig nog op en ik liep erachter. Achter de parkeerplaats (daar moet ik steeds langs) waren kinderen aan het schommelen en omdat hij nog steeds vrij opgewonden was, ging hij daarvoor aan de kant. Door zijn oogkleppen zag hij de auto niet die daar reed. Gelukkig stopte die net op tijd en riep ik WHOA. Het scheelde niet veel en ook die automobilist ging met de schrik rond het hart verder.

Eenmaal het hoekje om begon hij weer te roepen en ging (ongevraagd stilstaan). Toen heb ik hem met de zweep een voorwaartse hulp gegeven (;)) en na twee keer was hij stil. Achteraf denk ik toch dat ik op de koets niet duidelijk genoeg ben geweest waardoor hij de sturing kwijt was. Misschien had iemand even voor hem moeten gaan lopen? Ik weet nu wel wat me te doen staat! Oefenen, oefenen en nog eens oefenen.

vrijdag 21 december 2012

Paardenavond

Ik ben zo vrij om deze uitnodiging te plaatsen:

Op dinsdag 22 januari vindt de jaarlijkse Paardenavond van dierenarts Florence Gorter plaats in zaal 't Voske, Grote straat 8 in Berg & Terblijt.

Tijdens deze avond worden er 4 presentaties gegeven:

  • Wondbehandeling (Florence Gorter, Erkend Paardendierenarts)
  • Ziekte van Cushing bij het Paard (Sabine de Bekker, Boehringer-Ingelheim)
  • Het Paard als co-trainer (Marlies Brunings, Eigen Weg)
  • Ontwormmanagement (Bert Jansen, Pfizer Animal Health)
Het begint om 19.30u, vanaf 19.15u staat de koffie klaar; U bent van harte welkom!
De toegang is gratis, graag wel even aanmelden voor 14 januari via info@florencegorter.nl

dinsdag 11 december 2012

Samen

Samen eten, samen slapen, samen rondlopen…

Dit stukje en deze foto’s kreeg ik van de eigenaar van Jenny. Jenny en Lightning vinden elkaars gezelschap erg prettig! Overigens hebben ze dezelfde vader, en zijn dus halfbroer en –zus.

"Gister mocht ik Jenny niet meenemen van Lightning, hij ging voor haar staan en blokkeerde de weg ;). Toen ik haar toch het halster omdeed ging ie wild galopperend door de wei, Jenny helemaal van streek daardoor... Toen heb ik ze 10 minuten laten 'uitrazen' en toen mocht ik haar meenemen! Ik moet er eigenlijk wel om lachen, die gekke paarden van ons!"