Dat moet iedereen zelf weten, zou je denken. Toch lees ik vaker uitgesproken meningen dat het niet goed voor paarden zou zijn om aan wedstrijden mee te doen omdat ze dan o.a. alleen maar functioneel getraind zouden worden, onder prestatiedruk geweld aangedaan krijgen of er erg gestrest van zouden worden.
Persoonlijk ben ik van mening, dat dit net is als al het andere met paarden: mits met beleid en het belang van het paard voorop, kan het best. Ik zelf rij ook wedstrijden. Beperkt, hooguit een paar keer per jaar (omdat het wassen alleen al een dag in beslag neemt en het een kostelijke bedoeling kan zijn), maar ik doe het wel. Waarom? Omdat ik het leuk vind om aan iedereen te laten zien wat mijn paard en ik samen kunnen.
Ik was zelf altijd erg bang en Lightning met zijn gebroken nek had het ook niet mee. Maar door ons te richten op wat we wèl kunnen, ben ik apetrots op wat we bereiken. En een wedstrijd is voor mij dat bewijs. Wat ik dan wel eens jammer vind is dat ik vaak hoor: wat is hij brááf! Dan bedenk ik me hoeveel moeite en inzet het van ons beiden gekost heeft. Al dik 11 jaar lang trainen en leren we hiervoor, meestal met hulp van trainers. Nee, het is geen wild paard, maar ik heb hem ook nooit een centimeter ruimte gegeven. Die controle was uit angst geboren, maar maakte wel dat ik precies wist wat hij wel en niet mocht. Daar krijg je hele brave paardjes van. Hij zet geen stap zonder dat ik dat vraag en weet waar hij aan toe is.
Daarnaast trainen we ook niet voor die wedstrijd. Al toen hij nog maar een jaar oud was, nam ik hem mee. Zo leren ze al heel jong dat het niks is om je druk om te maken. We gaan ook pas als we er klaar voor zijn of ik ga specifiek om te oefenen. Ik ben niet bijzonder competitief aangelegd, en doe het echt voor de eer. De eer van het winnen is zeker leuk, maar het leuke vind ik, is dat we dat niveau bereikt hebben. En ik doe niet meer dan ik aandurf. Zo zijn we vorig jaar helemaal naar Beieren gereden voor het EK, voor twee klassen! Dat is 10 minuten glorie voor twee dagen in de trailer. Maar ik vond het een geweldige ervaring waar ik de komende jaren weer op kan teren. En als het niet gaat, doen we het niet. Een jaar heb ik endurance gereden. Suf getraind, aan de conditie lag het niet, maar het was voor hem en mij gewoon te zwaar. Twee wedstrijden hebben we gereden, met goed gevolg, maar om daarna beiden weken in de kreukels te liggen is het niet waard. Dat doen we dus niet meer.
Als bonus vind ik het ook leuk om te tonen dat je een paard niet in de stal moet opsluiten en elke dag in de krul moet rijden om een wedstrijd te kunnen rijden. In tegendeel, paarden die lekker op de wei lopen met soortgenoten zijn meer ontspannen en kun je ook trainen (en verwonden zich niet vaker). OK, je hebt wat meer poetswerk, maar dat weegt voor mij niet op tegen de winst in welzijn.
Nog een leuk gevolg is dat je met Lightning overal kan komen, hij kijkt bijna nergens meer van op. Dit jaar hebben we geen wedstrijden gedaan vanwege de verhuis, maar volgend jaar neem ik het me weer voor!
Het grappige is nu dat ik dit stukje vorige week al geschreven heb, maar er nog niet aan toe was gekomen om het te posten. De rit van gisteren lijkt hier niet in te passen, maar het tegendeel is waar. Het was een uitzondering die maar weer bewijst, dat je alleen maar brave paarden krijgt door veel te oefenen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten