Wilde hengst

De laatste weken heb ik weinig met Lightning gedaan. Dat kwam gisteren duidelijk naar voren toen we met de koets wilden gaan. Ik had een andere route uitgezocht waar we nog niet geweest waren, maar Lightning was van het begin onrustig. Hij bleef niet staan met poetsen en stapte vlot vooruit, niks voor hem. We moesten twee keer omdraaien omdat de weg niet zo liep als ik gehoopt had en moesten door druk verkeer waarbij de auto's ons om de oren vlogen. Totdat hij begon te hinniken met al wat hij in zich had! Hij had al een beetje geroepen, maar nu schudde zijn hele lijf. Hoofd omhoog, neusgaten groot en helemaal van de kaart. Verder deed hij gelukkig niks en bleef luisteren. Een pretje was het niet en elk moment verwachte ik dat hij iets geks zou doen. Ik wist niet wat ik ermee aan moest. Een gestrest paard straf geven, maakt het alleen maar erger. Hem aan het werk zetten lukte ook niet zo goed. Ook van gewoon stappen werd hij niet rustig en hij gooide steeds met zijn hoofd. Normaal draai ik om als hij begint te roepen, maar met de koets is dat niet zo simpel. Dus bedacht ik me dat stilstaan richting huis misschien zou helpen. Hij was immers zijn vriendinnetje kwijt en wilde zo snel mogelijk weer naar huis. Het bij haar weggaan had ik dus twee weken niet meer geoefend. De weken daarvoor ging het goed, dus ik had gedacht dat het nu wel kon. Pech, ik kan opnieuw beginnen. Het stilstaan werkte niet, hij ging na twee keer stoppen zelf al stilstaan om te roepen.

Vlak voor mijn huis is een café voor wandelaars met parkeerplaats. De weg is sowieso al smal en met een komen en gaan van auto's en wandelaars is het opletten. Zeker met een gillend paard. Een auto vond het nodig om ons toch in te halen, ondanks dat er geen plaats was. Die heb ik met mijn zweep een flinke mep op het dak gegeven! Gelukkig ging dat allemaal goed en waren we veilig thuis. Zelfs op onze oprit gilde hij nog. Mijn groom tipte me om als de koets eraf was, weer terug naar buiten te gaan. Zo gezegd, zo gedaan. Hij had zijn tuig nog op en ik liep erachter. Achter de parkeerplaats (daar moet ik steeds langs) waren kinderen aan het schommelen en omdat hij nog steeds vrij opgewonden was, ging hij daarvoor aan de kant. Door zijn oogkleppen zag hij de auto niet die daar reed. Gelukkig stopte die net op tijd en riep ik WHOA. Het scheelde niet veel en ook die automobilist ging met de schrik rond het hart verder.

Eenmaal het hoekje om begon hij weer te roepen en ging (ongevraagd stilstaan). Toen heb ik hem met de zweep een voorwaartse hulp gegeven (;)) en na twee keer was hij stil. Achteraf denk ik toch dat ik op de koets niet duidelijk genoeg ben geweest waardoor hij de sturing kwijt was. Misschien had iemand even voor hem moeten gaan lopen? Ik weet nu wel wat me te doen staat! Oefenen, oefenen en nog eens oefenen.