Gisterenmiddag had ik Lightning gezadeld in de veronderstelling dat de rijbak wel ontdooid zou zijn, maar dat bleek niet het geval. Hij stond gezadeld en al, dus besloot ik tegen mijn voornemen om dat juist niet te doen, in het bos te gaan rijden. De meisjes hadden eerder al hun moeder Misty zien vertrekken (naar de kliniek) en hoewel ze het kenden dat Misty en Lightning samen kort weggingen, dacht ik dat dit teveel stress zou opleveren. Roxy was immers nog maar net gespeend.
Het was heerlijk weer en ik kon het op z'n minst proberen, dus ging ik heel dapper op weg: meteen erop en bergafwaarts, al bibberend mijn oefeningen herhalend. Lightning vond het allemaal wel prima en eenmaal opgewarmd kwamen we een grote omgevallen boom tegen. De weg eromheen ging steil omhoog. Tja, niet afstappen en gewoon erop blijven zitten... Heel rustig stapte hij naar boven. Wow, wat is hij sterk! Normaal gezien gaf dat paniek en vluchtgedrag om er zo snel mogelijk vanaf te zijn! In ons bos geen gebrek aan steile heuveltjes, dus we hadden de smaak te pakken en hebben daar wat gespeeld. Eenmaal terug stonden de meisjes gewoon lekker hooi te eten. "Oh, ben jij er ook weer?" Gelukkig kost me onnodig druk maken geen geld....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten