Het weerhield me niet om dingen te ondernemen, maar het werkte als een soort rem. Ik was er meester in om smoesjes te verzinnen om vooral niet te gaan rijden.
- Het zou zo maar eens over een dag of ... kunnen gaan regenen en dan schudt hij met z'n hoofd en kan ik niet rijden.
- Lightning kan ik niet te vaak rijden want dan krijgt hij last van z'n....
- Vandaag lukt het niet want ik moet de wei onderhouden.
- Vandaag red ik het niet want ...
- Misty kan ik ook niet rijden, want ....
Op de grond ben ik niet bang, hooguit terecht voorzichtig. Met enige regelmaat ging ik dan maar wandelen in plaats van rijden. Elk klein ding wat er ooit gebeurde was een reden om de keer erna de bak met hem te slepen of grondwerk te doen. Ik liep constant rond met "wat als.....". Ik zag nog net geen neerstortende vliegtuigen en omvallende hoogspanningsmasten, maar het scheelde niet veel. Ik was erger dan mijn paard: achter elke heg schuilde een schrikobject! Alleen buiten rijden deed ik al jaren niet meer op een enkel heroïsch moment na en als we een rit hadden gepland die niet doorging was ik al opgelucht. Het beterde dus ook niet in de loop van de jaren, maar ik heb wel een opvolger die klaarstaat....
In de loop van de tijd heb ik zo'n 1000 tips gehad. De meeste kwamen erop neer dat ik het gewoon moest doen. Mooi, maar al met al is me dat in 10 jaar misschien10 keer gelukt (een ervan was het "stoomtreinincident". Anderen suggereerden dat ik het goede voor me moest zien. Dat werkte helemaal niet, het "wat-als-duveltje" is veel sterker dan het "galopperen-over-bloemenweiden-gevoel" (zelfs nu met opschrijven waarschuwt het duveltje voor verborgen gaten in de bloemenweide). En waarom ik het stug bleef doen? Geen idee....daar kom ik waarschijnlijk alleen onder hypnose achter.
In de zomer merkte ik dat het beter begon te gaan. Ja, ik denk veel te veel na, dat gaat voorlopig niet veranderen en daarom schrijf ik het van me af. Ik bestelde zelfs een intro voor een online cursus, maar na de nodige spam had ik al geen zin meer om eraan te beginnen. Een video kijken van 20 minuten? Over een onderwerp waar je een fysieke weerstand tegen voelt? Dan heb je niet veel nodig. Wel ging ik lekker tijden in de bak en ik durfde op elk moment te galopperen, ook over een balk, hoe gek Lightning in mijn ogen ook deed. Ik vergat op een gegeven moment zelfs mijn helm. We hadden ook zoveel lol met dat Ranch Riding. Met knikkende knieën ging ik met buurtgenoten rijden met een kruising Arabier. Zij maakten iets meer tempo dan dat ik aandurfde, maar de tweede rit ging het al beter. Ik was in staat om te denken "laten we het maar doen" en galoppeerde over een stoppelveld! Daarna zijn we niet meer geweest.... laat ik maar in het midden houden of dat kwam door de vele galoppades of dat we weer met Misty gingen.
Op een mooie ochtend zat ik de Paint Horse Journal te lezen waar een artikel in stond over een ruiter die vertelde over haar angst. Het leek wel alsof ze me persoonlijk bij de keel greep: ze beschreef precies hoe ik me voelde als ik moest gaan rijden. Ook zij begon pas als volwassene te rijden en nam les na les na les en werd niet beter. Zij wisselde dan nog van paard, ik liet de mijne beter trainen. Ze bleef hopen dat het ooit zou verdwijnen en hoe hard ze ook probeerde dapper te zijn, de angst bleef. Ze schreef dat ze zich na een les waarin ze veel commentaar op haar zit kreeg (mijn les bij McLean!) realiseerde dat het allemaal niet tegelijk ging. Je wil alles doen wat ze zeggen, maar je angst houdt je onbewust tegen en zoals een angstig paard niet leert, leert een angstige mens ook niet. Zelfs al is het maar een heeeeeeeeeeeeeeeeeeel klein beetje. Ze nam één ding uit de les en stortte zich daarop. Daardoor werd het na enkele weken een gewoonte en nam ze het volgende ding. Na vele weken werd ze daadwerkelijk beter en door de focus was de angst op die momenten weg en werd het rijden leuk. Eureka!
Met de les bij McLean vond ik dat wel heel toepasselijk. Uiteraard hadden eerdere instructeurs daar ook opmerkingen over gemaakt. Ik besloot dat te gaan doen. Ik zou één ding nemen en me daarop focussen. Ik koos ervoor om het juiste gevoel te krijgen bij mijn voeten in de beugels. Ze had me in de les laten voelen hoe het moest maar met een continu "oh-oh" gevoel en nog 1000 instructies, lukte dat niet. Ik ging bijna meteen naar buiten en zadelde hem op. Ik zou hem voorwaarts houden en alleen maar voeten voelen. WOW wat een ervaring. Het zal er niet uitgezien hebben wat we deden, maar ik lette alleen op mijn benen. Kreeg ik het benauwd (ik reed zonder beugels), dwong ik mijn gedachten naar mijn voeten. Dat is een stuk eenvoudiger dan een bloemenweide en bijzonder effectief. Dit is nu een goede week geleden en het arme paard weet niet wat hem overkomt.
"Wie zichzelf spaart is al gauw een postzegel". Dat is een uitspraak van Loesje die aan mijn muur zou moeten hangen. Aangezien ik me daar een beetje voor schaam, is het in plaats daarvan een plaatje op mijn pc. Ik ben zelfs zo spaarzaam en voorzichtig (met ALLES), dat ik mijn favoriete kledingstukken niet draag omdat ze zouden slijten. Uiteindelijk kan ik ze na 20 jaar weggooien omdat er spontaan gaten in vallen. Ik spaar mezelf, mijn spullen en mijn dieren. Kan tot op zekere hoogte geen kwaad, en we stappen niet van ons geloof, maar het mag wat minder. Paard is de eerste die pech heeft en mijn mooiste jeans heb ik al aan gehad, haha. Soms kunnen dingen zo op hun plek vallen.
We hebben na het Eureka moment al drie keer gereden, ondanks de gebruikelijke smoesjes. Ik plan mijn werk erom heen en let tijdens buitenrit op mijn voeten als het spannend wordt. Het duiveltje is benieuwd hoe lang we het volhouden, maar dit hebben we voorlopig al binnen!
(Wat is er mis met mijn voeten: die steken naar buiten omdat ik mijn benen optrek en niet laat hangen.)
 |
| Hij begint het rug gebruiken geloof ik ook te snappen |
 |
| Voor het eerst meer bezweet dan ik |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten