Een aantal jaar geleden woonde ik een clinic bij van Andrew McLean, paardengedragswetenschapper. Hij legde uit hoe je een paard kon trainen, uitgaande van zijn aard en manier van leren (gebaseerd op wetenschappelijk onderzoek). Een van de dingen die me bij is gebleven is dat een paard zijn hoofd vanzelf in de juiste houding houdt op het moment dat je hem correct rijdt. Dat mij dat in de jaren daarna nooit lukte en ik het zelden bij iemand zag, maakte niet dat ik dat idee overboord gooide. Ik wist dat ik Vicky zo wilde (laten) opleiden en Lightning zo wilde laten lopen.
 |
| Ik zit rechter dan ooit, maar er is nog veel verbetering nodig |
Met technisch zo goed mogelijk rijden was het met Lightning aardig gelukt en we waren van een paard dat zijn rug wegdrukte en met de neus in de lucht liep al gekomen bij een paard dat zich best kon optillen als je hem dwong en met een spoor onder zijn buik kietelde. Niet dat ik iets tegen een spoor heb om een subtiele hulp te kunnen geven, maar dwang leidt op lange termijn niet tot een paard dat het zelf gaat doen. En dat is het uitgangspunt van paardrijden, ja, ook van dressuur! Andrew is springruiter/eventer van origine en ook hij predikt dat. Je ziet het zijn paarden ook doen McLean/Engels neemt weliswaar aanleuning, maar dat doet Western ook bij onervaren paarden. Je zou Lightning daar niet onder kunnen scharen, maar feitelijk hebben we de basis nog steeds niet fatsoenlijk onder controle.
Zijn achterhand onderzetten had hij met flink doorlopen ook al geleerd en het verzet was gestopt naar mate hij sterker werd (al begint het nu hij niet meer op gras staat vrolijk opnieuw). Het enige dat steeds niet lukte was om hem zijn rug en schouders te laten optillen en om het hem zelf te laten doen. De osteopaat viel het ook al op: hij was sterk in zijn onderrug, maar zodra je aan het gebied achter de schoft begon te werken, probeerde hij dat te ontwijken. Lightning is daar erg goed in; hij probeert zelfs de osteopaat te "belazeren". Zijn lijf zegt: "is het voldoende zo?", en ik zeg volmondig JA. Tja, een beetje zielig vind ik het altijd wel, dus ik ben snel tevreden. (Hier heb ik overigens een mooi concept over geschreven, maar het was zo depressief dat ik het nooit gepubliceerd heb!)
Om een lang verhaal iets minder lang te maken, gingen we met een stel vrienden naar de zoon van Andrew, Warwick McLean in Tönisvorst bij Düsseldorf. Andrew zelf woont in Australië, dus dit was makkelijker. Warwick en zijn vrouw rijden Grand Prix dressuur, op basis van Andrew's methode. We waren wel een beetje bezorgd of er niet met veel paard in de krul gereden werd omdat het potentiele kandidaten waren om Vicky te laten inrijden. Gelukkig was dat absoluut niet aan de orde. Warwick stapte op een paard (dat achteraf stapeldol bleek te zijn) en ging midden in de bak staan bellen. Ik was al lang mijn geduld verloren, maar we hielden hem in de gaten en hij bouwde het langzaam op met haar totdat hij uiteindelijk kleine hindernissen sprong. Ogenschijnlijk zonder enige inbreng van zijn kant. De andere trainer reed op dezelfde manier. Je zag niks en ineens piaffeerde zijn paard.
Ik had er vertrouwen in gekregen en het leek me een goed plan om er eens met Lightning heen te gaan. Wie weet konden zij me helpen met zijn rug. Zowel zij als ik maakten ons geen zorgen over het cultuurverschil tussen Western en Dressuur: we gingen voor "core body strength".
De week erna was het al zover. We kregen vooral veel overgangen voor onze kiezen. Niks nieuws op zich, maar ik moest het hem laten doen en niet dwingen. Dat klonk me als muziek in de oren. Normaal gezien zweette ik harder dan hij en dat was die dag ook het geval. Ze had verder vooral veel commentaar op mijn zit: ook niks nieuws. We gingen naar huis met wat nieuwe oefeningen (in galop aanspringen vanuit stap, trage versnellingen en voorwaarts houden in de vertragingen) en nieuwe motivatie.
 |
| Zo dus niet: hij hol, ik bol |
 |
| Hier begint het langzaam, we zien een streepje in de buik |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten