Afgelopen week waren we (Lightning en ik) voor training bij Fred Thornton in Marum (Gr) en we hebben super veel geleerd! Het is echt ongelofelijk wat hij een paard kan leren in een paar uurtjes. Toen moest ik het nog doen, maar ook dat ging tegen het einde redelijk.
Ik had steeds ’s morgens les en ’s avonds ging ik losrijden op de renbaan ter ontspanning van ons beiden. Fred is gevestigd op een paardencentrum in Marum waar hij de beschikking heeft over een binnen- en buitenbak, een roundpen, een stapmolen, paddocks èn een 400m renbaan. De renbaan is op zandgrond. Ideaal om de paarden lekker te laten lopen en toch begrensd. Ook fijn om endurance te trainen omdat je bijvoorbeeld gemakkelijk 10 minuten kunt galopperen zonder een grote weg of slechte ondergrond tegen te komen. We werden elke avond gadegeslagen door een kitten en haar moeder. De training op de baan heb ik steeds opgebouwd. De eerste dag alleen los stappen en draven. Naarmate Lightning meer leerde, deed ik af en toe iets wat hij al goed onder de knie had. Zo heb ik opgebouwd totdat hij op de laatste dag lekker zelf een beetje beter in balans kon galopperen. Af en toe even verzamelen en weer loslaten. Vooral dat loslaten was mijn leerpunt voor de week. Kon net zo goed dressuur gaan rijden zei Fred…
Op de eerste dag moest ik voorrijden om te laten zien wat we zoal deden op een gemiddelde dag. Fred zei niks terwijl ik zo’n 3 kwartier afwachtend door de bak dwaalde. Ziet hij me überhaupt wel, vroeg ik me af? Toen zei hij: ”Je bent aan het babysitten, niet paardrijden”. Klopt. Ik hield hem overeind met mijn benen en handen. “C’mon, I’ll show ya”. Dat heb ik veel gehoord, haha. Hij kwam er vervolgens het eerste uur niet meer vanaf! Maar toen hield Lightning het bit niet meer vast en liep weer zelf. Reageerde beter en sneller. Op die eerste dag heeft Fred hem leren stoppen op de afzonderlijke delen van de hulp (bitdruk, beide benen weg en WHOA). En de neck rein. Van daaruit heeft hij de training opgebouwd. Als hij kan stoppen met de benen eraf, redeneerde Fred, dan gaat hij draaien als je één been eraf haalt (en de neck rein aanlegt), want hij stopt immers maar één been! En het werkte. Vanuit de stop met de teugels (bitdruk) werd gewerkt aan de back up.
Daarnaast moest Lightning leren zichzelf te dragen. Lightning sprong altijd een snellere gang in. De overgangen moesten geleidelijker gaan. Vanuit de stap naar galop was hij net een raket. Met veel verzameling lukte het uiteindelijk en ging het steeds beter. In de verzameling mocht hij dan niet zoeken naar aanleuning en moest ik vooral niet met mijn benen duwen. Hij moest met zìjn benen duwen! Klinkt logisch, niet?
Dingen die me bijblijven zijn de manier waarop Fred paarden traint. Zonder enkele dwang. Hij vraagt het netjes en ze doen het. Hij bouwt heel langzaam op en er ontstaat geen enkele weerstand. Ik dacht dat ik geen dwang gebruikte, maar duwde mijn paard toch steeds vooruit. Ik heb nu geleerd dat te vragen. Hij doet het voor mij nog niet altijd, maar dat komt ik nog wel. Een bepaalde oefening, houding of gang moet je vragen en daarbij aangeven hoe hij dat moet doen. Als hij uit zichzelf dingen doet die niet gevraagd zijn, dan zet je hem terug (niet vragen, maar doen!). En ik moet leren loslaten. Vertouwen hebben dat dat paard het zelf kan of kan leren zelf te doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten