woensdag 29 december 2010

Tyler III

Gisteren de eerste keer op Tyler gereden. Nou ja, gereden is een groot woord. Na ongeveer 40 seconden stond ik er weer naast. Zo gestrest als hij met grondwerk kan zijn, zo gestrest is hij ook onder zadel. Het voelde alsof ik een enorme bom onder me had. Dat wil ik een dier niet aandoen. Als het zo moet, dan niet. Hij moet er geen last van hebben en dat was duidelijk wel het geval. Met zijn eigenaresse is hij overigens ook zo gespannen. Gisteren had hij wel een extreme dag, maar dan nog. Na 9 jaar onder zadel zou dat toch langzaam weg moeten gaan.


Ook zat ik heel erg ver voor op hem. Zijn zadel ligt op zijn schouders. Logisch ook dat hij ze dan niet optilt en daar kuilen heeft waar spieren zouden moeten zitten.

Ik wil hem graag helpen om zich beter te voelen, maar als zijn eigenaresse niet inziet dat dit niet normaal is en het wel anders kan, dan heeft het geen zin. Eerst terug naar de basis, voorzichtig opbouwen zonder stress, een passend zadel en ander voer. Ik denk trouwens niet dat het aan haar ligt, want ze gaat heel keurig en rustig met hem om. Ze is hem niet anders gewend, en daarom ervaart ze het niet als een probleem.

Ik ben me nu aan het bedenken of ik er wel mee door wil gaan of dat ik het koppel laat zoals ze zijn. Ik breek me het hoofd hoe hij zo gespannen kan zijn…

Geen opmerkingen:

Een reactie posten