vrijdag 17 december 2010

“A good horse is never a bad colour”

Deel twee van drie:
1. Considering the horse
2. A good horse is never a bad colour
3. Horses never lie

Ik lees de triologie van Mark Rashid achterstevoren en dat had ik beter niet kunnen doen. Waar “horses never lie” nog vernieuwend was en echt inzichten gaf, bewijst dit boek datgene wat in mijn ogen iedereen al weet. Mark doet zijn uiterste best om paragraaf na paragraaf bewijzen aan te halen van lelijke paarden of paarden van het “verkeerde” ras die heel goed worden. Zeker raar is het als hij over gedoemde rassen begint die gediscrimineerd worden in Amerika, maar hier zeker niet. Bijvoorbeeld Paint Horses en Arabieren kunnen in de USA blijkbaar weinig goeds doen.
In het hoofdstuk dat ik nu aan het lezen ben, hekelt hij geweldadige trainers. Tja, ook een overduidelijk punt als je überhaupt zo’n boek vastpakt. Zijn voorbeelden zijn dan erg overdreven en dat is jammer. Daar waar hij van mij meer nadruk op had mogen leggen is het psychische en kleine geweld dat niet zo overduidelijk zichtbaar is en overal dagelijkse kost is. Bijvoorbeeld de schade die je doet aan een paard met inconsequente training of eenzame opsluiting. Hij wil natuurlijk een punt maken, en daarom is mijn advies, als je eraan begint: lees ze in de goede volgorde! Ondanks deze kleine ergernis, is het een interessant boek om te lezen.

Waar het eigenlijk op neer komt is dat hij probleempaarden bespreekt die toevàllig ook lelijk waren en hoe je daar het beste mee omgaat. En als je die bewijsvoering dat lelijke paarden ook goed kunnen zijn negeert, vertelt Mark Rashid erg goed en komen er bij mij allerlei annekdotes naar boven over mijn eigen ervaringen met paarden. Soms lukt het me om die op te schrijven en zal ik ze tzt met jullie delen.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten