Afgelopen week veel tijd gehad om met Tyler door te brengen. Ik vind het belangrijk om een beetje een band te krijgen met een paard. Donderdag was echter geen goede dag voor ons. Het was heftig aan het sneeuwen en hij was nu elke minuut ergens bang voor. Ik moet toegeven dat ik me daar na 10 minuten best aan begon te ergeren. We waren in de binnenbak en ik was begonnen met zijn “wijken voor druk” oefeningen. Hij reageert nog niet consequent, dus we moeten nog meer oefenen. Daarbij schrok hij steeds weer. Hij springt dan met vier benen kort de lucht in en landt met een bibber, en zelf slaat mijn hart óók een slag over. Ik had er echt genoeg van en dacht even na over wat te doen. Ik besloot om hem (we waren alleen in de bak), los te maken en alleen te laten staan als hij het deed. Steeds als hij de bibbers kreeg, liep ik weg. Dan stond hij echt zo te kijken van “o, dit werkt niet – nu ben ik m’n gezelschap kwijt”. Hij kwam dan al snel weer aanlopen. Na een keer of 5 werd het al minder.
De dag erna heb ik me meer met het longeren bezig gehouden. Als hij dan wilde schrikken, dan sprong hij me tenminste niet in de nek. Dat pakt hij snel op en doet er ook zijn best voor. Buiten was iemand met een sneeuwschuiver aan de gang, maar ik heb gewoon doorgewerkt alsof er niks was. Eerst draaide hij steeds om, maar na een tijdje lette hij er ook niet meer op. Hij liep er zelfs zo langs toen we weer de stal in gingen. Ook zaterdag heb ik weer longeren geoefend en na een paar keer oefenen ging hij al in draf. Hij kan versnellen en vertragen en draait niet meer naar me toe. Hij kent het! Superleuk om zoiets te bereiken!! Daarna nog even aan de hand wijken geoefend en dan let hij ook beter op. Volgende stap is om het buiten met hem te oefenen. Ik voel me alleen nog niet zo zeker. Als hij dáár los komt, heb ik wat aan de hand… We zoeken wel een keer een wei op die vrij is.
Dinsdag heb ik afgesproken om hem te rijden. Voor mezelf ben ik nog niet klaar met het grondwerk, maar daar kan ik altijd nog mee doorgaan. Dubbele lijnen staat nog op het programma en aan de hand wandelen zonder omver gelopen te worden wil ik ook nog beter kunnen. Af en toe bouw ik wat schriktraining in en misschien kan hij ooit wel buiten gereden worden.
Ik heb de indruk dat zijn eigenaresse dit allemaal niet zo geweldig vindt. Moet ik haar maar eens vragen… Longeren had ze nooit nodig gevonden, maar mijn bescheiden (nou ja… bescheiden) mening is dat hoe meer een paard kan, hoe relaxter ze zijn en hoe beter ze zich voelen. Stel je ook eens voor dat de dierenarts komt en hij moet gelongeerd worden? Of voor revalidatie? Hij is ook zo schrikachtig dat ik me soms afvraag of er iets mis met hem is. Hij is echt niet bang voor mensen of andere levende wezens, maar zijn omgeving jaagt hem echt schrik aan: elke beweging en elk object. Hij loopt ook constant rond met van die opengesperde ogen met het wit zichtbaar. Maar hij is niet van mij en uiteindelijk bepaalt zij wat hij doet en niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten