Stiekem ben in ik de tussentijd een nieuwe relatie aangegaan en ik heb nog helemaal niet over hem verteld!
Om beter met paarden om te leren gaan en ook eens een gezond paard te rijden, ben ik in de zomer toen Lightning nog alleen grondwerk kon doen, al gaan lessen op andere paarden. Door school, werk en verkoop van een van de paarden, moest ik dat weer stil leggen. Ik ben het toen dichterbij gaan zoeken en ben op onze eigen stal op zoek gegaan naar een western bijrijdpaard. De eigenaren van Vito (een ondeugende, speelse bonte pony die een buikje èn wat energie kwijt moest) hadden helaas geen interesse. Dan was er nog Tyler, een zwart tobiano Paint Horse die door de week niet gereden wordt. Het kostte enige overtuigingskracht, maar uiteindelijk ging de eigenaresse toch akkoord. Tyler had een gebruiksaanwijzing, volgens haar. Iets dat in mijn ogen betekent dat hij ofwel verwend is, ofwel niet goed “broke”, of – in het ergste geval – beiden. Helaas bleek het laatste het geval te zijn. Daarnaast is hij ook nog erg schrikachtig en ontziet daarbij niets of niemand. Hierdoor heeft hij nogal een reputatie ontwikkeld op stal. Als hij echter gereden wordt, is hier niks van te merken. Hij kent zijn werk en doet dat aardig. Hij verzet zich wat tegen het bit, maar dat is ook het enige. Er is dus hoop. De eigenaresse vindt het wel prima zo, maar als ik met hem aan de slag wil, wil ik zeker weten dat ik hem ten alle tijden onder controle heb.
De eerste keer dat ik met hem ging werken, zou ik hem alleen poetsen en op de wei zetten. Dat moest nog wel lukken, dacht ik. Poetsen vond hij heerlijk en naar de wei gaan ook. Alleen ging dat op zijn manier: lostrekken en maken dat hij wegkwam. Dus ik – in mijn trots gekrenkt – er achteraan. Daar was hij echter niet van gediend en hij bleef wegrennen. Totdat een van de andere paarden het touw pakte en met hem wegliep. Zo gemakkelijk was het dus, als hij je maar vertrouwde. Ik moest zo lachen dat ik me ontspande en meteen realiseerde ik me dat mijn houding hem alleen maar wegjoeg. Ik moest mijn boosheid aan de kant zetten en al snel werd hij nieuwsgierig en kwam naar me toe. Conclusie: je kan niet boos worden op Tyler. Dan wordt hij bang.
De tweede keer besloot ik dus maar bij de basis te gaan beginnen: halstermak maken en wijken voor druk. Op neusdruk achteruit, op druk achter de oren vooruit, stilstaan. Dat pikte hij redelijk snel op in de binnenbak. Eenmaal weer buiten scheen hij alles weer vergeten en kon ik opnieuw beginnen. Hij moet weten dat het altijd en overal geldt. Hij kijkt constant om zich heen en als je toevallig in de weg staat, dan heb je pech. Als hij schrikt (ongeveer 1 keer per kwartier), springt hij in je nek. Niet echt gewenst…
Nu dat we dat een paar sessies gedaan hebben, lijkt hij wat meer vertrouwen te krijgen. Gisteren was het de bedoeling om hem in de bak los te laten omdat hij nu niet buiten komt. Stond hij daar maar wat te kijken. Ben ik zelf maar met hem gaan rennen, half verwachtend dat hij daar wel een potje van zou maken. Gelukkig bleef hij netjes meelopen en reageerde fijn op de aangeleerde stophulp. Hoofd omlaag vindt hij nog erg moeilijk omdat hij dan zijn veilige modus moet opgeven.
En om hem aan het bewegen te krijgen leek het me handig als hij leert longeren. Daarvoor moest hij eerst leren om vanzelf vooruit te blijven lopen. Met alleen aangeven aan het halster draait hij zijn achterhand weg en draait naar me toe. Wegjagen en er achter blijven lopen, werkt ook niet omdat hij daar vast bang van wordt. Vind ik ook geen ideale manier en heb ik niet eens geprobeerd. Paarden snappen nl. niet waarom ze weggejaagd worden. Daarom leerde ik hem met kleine tikjes van de zweep op zijn achterhand dat hij vooruit moest lopen. Zo had ik hem na 10 minuten zo ver dat hij op beide kanten in stap rustig om me heen liep om ongeveer 2m afstand. Een goed begin! Hij is een onbeschreven blad wat dit betreft en dat is makkelijker trainen dan een paard dat van alles af moet leren. Gelukkig is hij niet bang voor de zweep. Dat zegt heel veel! Hij kent het simpelweg niet en reageerde er dus in eerste instantie ook niet op. Nu moet ik hem nog leren om op afstand de schouder naar buiten te zetten. Volgende keer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten