Doordat er sinds vorige week maandag al sneeuw ligt kun je niet meer zo gemakkelijk de velden in. Zeker door de week in het donker is dat lastig (al heb ik gisteren nog buiten gewandeld). De buitenbak is ook al niet begaanbaar, hooguit voor wat uitstapwerk. Noodgedwongen rijden we dus in de binnenbak. Dat is een paar dagen leuk, maar dan begint dat te vervelen. Het is niet echt een straf want het is een droom van een binnenbak. Ik schat 70 x 30m, en een fijne bodem. Ik begin er ook steeds meer aan te wennen dat ik er niet alleen ben… En met zijn nieuwe, op maat gemaakte zadel, loopt hij ook een stuk beter en kunnen we eindelijk gericht gaan trainen. Klagen om niks tegenover vroeger toen ik gewoon niks kon doen en mensen die geen binnenbak hebben! Het meest heb ik nog te doen met de paarden die van hun eigenaren niet naar buiten mogen. "Ze hebben ijzers". Tja, wat let je om sneeuwbeslag te nemen? En Lightning's weidemaatje heeft ook ijzers en gaat lekker naar buiten. Liever nu dan met nattigheid. De paarden zelf snappen niet waarom hun routine doorbroken wordt. En dan krijgen ze nog op hun donder ook nog als ze met rijden wat wakker zijn. Of ze moeten het doen met een half uurtje stappen. "Hij moet er toch éven uit?!", zeggen ze dan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten