Op de dag van kerstavond werden we ’s morgens verrast met een dik pak sneeuw. Ik kreeg zelfs de voordeur niet open toen ik de katten in de schuur wilde gaan voeren. Met de auto de straat uit? Ik wacht wel een paar uurtjes! Er lag een halve meter sneeuw in de straat. En bij ons wordt niet geveegd/gestrooid....
Eindelijk een dag vrij, kun je door de diepe sneeuw nog niet buiten rijden. Gaan we maar wandelen dan? Niet te doen, we zijn omgedraaid. Rijden leek bij nader inzien toch een beter idee. Een stalgenoot wilde altijd al eens in de sneeuw rijden en zo gingen we op 1e kerstdag rijden in de sneeuw. Daar waar al mensen gelopen hadden was dat wel te doen. In de velden was het veel te diep, de paarden zakten tot aan hun buik in de sneeuw. We hebben op plaatsen zelfs kunnen draven en galopperen. Leuk genoeg om het op 2e kerstdag nog een keer te doen. We werden steeds vrijer, totdat ik spontaan het pad kwijtraakte – verblind door de sneeuw! ’s Middags gingen we nog een poging wagen met een ander stalgenootje en haar dochtertje op de slee. In het veld was de sneeuw te diep en zo moesten we ook over de gebaande paden lopen, om en om voorop en twee man op de slee. Af en toe ging de slee over een hoop sneeuw en kiepte gemakkelijk om. Lachen, gieren, brullen als je ineens achterover in de sneeuw ligt. Lightning vindt het allemaal best. Fijn hoor een paard dat (bijna) nergens meer van opkijkt. Om het feest compleet te maken, hadden we achteraf warme chocomel met koekjes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten