Kleine meisjes worden groot

Al is ze nooit een klein meisje geweest.... klein niet en een meisje ook niet.... Eerst heette ze liefkozend "Ukkie", maar dat werd al gauw Prinses of Koninging. Deze zelfverzekerde dame wist wat ze wilde, dat krijg je als je talent hebt.

Dit talent, samen met een betoverende snoet en haar goede stamboom, viel een fokker op in Duitsland. Sinds vannacht woont ze daar! 

In het begin aarzelde ik nog wat, eerst maar eens zien of het vanzelf ging met de verkoop van Ora. Er waren mensen in mijn omgeving die interesse hadden, maar de knoop niet wilden doorhakken. Begrijpelijk... je koopt niet zomaar een paard. Op het NK Paints had ik al een advertentie opgehangen, waar één reactie uit kwam. Daarna op FB, ook één reactie, al wel zeer serieus. Op het Q14 in Aken (het Duits Quarter Horse kampioenschap) had ik er ook een opgehangen. Donderdag belde iemand. Zij waren op de show met een Quarter, maar fokten Paints, en waren op haar advertentie gevallen. Vrijdag kwamen ze kijken. 

Ora toonde meteen haar "true colours" en bokte naar me. Dat vonden zij wel een goed teken, een sterk karakter! Haar nog even laten bewegen, waarbij ze netjes haar mooie gangen toonde en nog wat informatie uitwisselen. 

Een fokker, waar de paarden altijd lekker buiten lopen, en die ook nog af en toe showt (en ze verder volgens mij erg verwent), wat wil ik nog meer. Dit was het huis waar ik van gedroomd had voor haar. Aangezien ze al erg zelfstandig was, en ze daar met andere veulens kon spelen, heb ik niet lang geaarzeld en haar laten gaan. 

En nu is het stil in de wei. Dag kleine meid, het ga je goed! 

Ik pak zelf het touw wel hoor

Het klikte echt tussen die twee

Arme Misty, sorry :(

Aan de ene kant lijken ze niet op elkaar...

.... aan de andere kant wel

Ora's eerste keer de weg op

Afgelopen zondag hadden Marc en ik Ora weer getraind. We waren wel langzaam klaar ermee... ze loopt netjes mee, draven lukte ook al na een paar keer proberen en ze wijkt netjes voor druk. Veel meer wil ik haar op dit moment niet leren, een nieuwe eigenaar mag beslissen wat ze met haar willen doen. Het belangrijkste vind ik dat ze goede manieren heeft en dat je met haar kan omgaan. Wat ze nu leert vergeet ze nooit meer en we zijn dagelijks in contact met haar.

Toen Janka en Furi een ritje gingen maken, leek het mij een goed idee om met Misty en Lightning (gereden door mijn zusje die nog nooit zelfstandig op een paard gezeten had) mee te gaan. Ora moest dan ook mee :D. Dit is het resultaat...

De eerste meters probeerden we haar nog met de groep te beschermen, maar daar moest ze niks van weten. Zelfverzekerd als ze is, wilde ze voorop.

Ora voorop!

Ze wordt zo snel groot

De video: bij ons in de straat is het altijd een drukte van jewelste op een zonnige zondag. De eerste auto is nog een beetje zorgwekkend, daarna niet meer.

Misty

Voordat Misty haar veulen Ora kreeg, had ik er een paar keer op gezeten. We hadden gestapt en gedraafd en een keer buiten gereden. Na haar veulen was het even stil, ze had ook een hoefzweer.

De eerste keer weer aan het werk was geen probleem, Ik reed haar een paar keer kort in de bak, met of zonder Ora erbij, die dan altijd wilde helpen door aan de teugels te komen trekken. Galopperen had ik in mijn smalle rijbakje nog niet gedaan, dat lukt haar aan de longeerlijn al amper.

Wat ik eerder al schreef over haar training, dat ze zo gemakkelijk alles probeert te doen wat je vraagt, zit er nog steeds in. Ze is absoluut nergens bang voor en leert snel. Wijken voor het been begint langzaam te komen, maar daar wil ze nog wel eens kiezen voor die ene boom, hahaha.

Toen Ora drie maanden oud was en vanaf het begin al erg zelfstandig bleek, gingen een vriendin en ik met haar en Lightning naar buiten. In plaats van dat ze achter Lightning kroop, ging ze onverschrokken voorop, Daar heeft Ora dat van! De knopjes voor vooruit, stop, links en rechts, zaten erop. We zouden het wel merken als het niet ging. Drie kwartier gingen we zo rijden, terwijl Ora achterbleef. Dat had drama kunnen zijn, maar ging perfect, zelfs op al onze super stijle hellingen. Af en toe een hinnik, maar daar bleef het bij.

Sindsdien gaan we bijna wekelijks en hebben we zaterdag, op een prachtige nazomerdag, een rit gemaakt van 2,5 uur (15 km), langs beken, over bruggen en wegen, over roosters, etc. Ze loopt voorop of achter, in alle gangen en begint ook steeds rechter te lopen. Dat op een paard waar nog geen 15 keer iemand op heeft gezeten! Ze begint het goed te snappen, ze begint vanalles uit te proberen :o. Zo trots op mijn lieve merrie!

Ik blijf me verbazen dat ik precies het paard heb gevonden dat ik graag erbij wilde hebben. Ze heeft zo'n gouden karakter en is een super goede moeder! Dat ze zich na 15 jaar probleemloos laat rijden, vind ik echt geweldig en best bijzonder. Ze moet wel braaf zijn dat ik haar heb kunnen inrijden en een vriendin haar nu doorrijdt in het bos. Laatst is ze ook mee naar de les geweest en ook dat was allemaal prima, ondanks de vreemde omgeving :D.  

Afgelopen zaterdag naar Vaesrade en weer terug.

Elke week een nieuwe route, steeds een stukje verder.
Deze route liep zelfs langs onze wei. 

Oei, de verkeerde, hihi. Misty liep niet zuiver, dus werd het lol met Janka. 

Janka hinnikte thuis zo hard, dat we het tot beneden aan de berg konden horen (2e keer uit pas).

Eerste keer: daar gaan we dan!

Mama: zo moet dat!

Vierlandsherenrace

Voor wie van knallen houdt :s

Maar goed, we hebben het overleefd, de omgeving is prachtig en het bleef grotendeels droog! Volgend jaar weer? Waarschijnlijk niet. Als we het toch weer wagen, wordt het een rit om paard en ruiter aan chaos te laten wennen en parkeren we wel ergens anders...

Na een halve nacht regen, twijfelden we erg of we wel zouden gaan. Misschien viel het weer mee, en het was een mooie rit, dus waarom niet? De eerste reden merkten we al direct na aankomst: de massaal opgetrommelde parkeerwachten stonden te slapen en die wel wakker was stuurde me direct de diepe modder in waar ik vastliep. Nou, dan blijft ie hier maar staan!

Lala was er al en was gelukkig niet vastgelopen. Het humeur zat er al goed in. Na inschrijven gingen we op weg, terwijl we naar de file van trailers en vrachtwagens keken van mensen die na ons kwamen. Meteen zaten we in 3 groepen tegelijk, er waren zoveel deelnemers dat er altijd wel iemand vlak voor je in galop ervantussen ging of je in volle vaart van achteren naderde. Dit is voor gevorderde boscrossers! De tocht is gekend voor koetsen, die ons ook in grote getalen achterop kwamen gedenderd. Laten we ze inhalen?? Lightning werd het even helemaal te veel, Lala bleef kalm.

Na een tijdje stabiliseerde het zich iets en leken we in een gat te rijden. Al gauw ontstond er file en begon het gedonder opnieuw. Op een lang en breed zandpad, waar we graag een galopje hadden gedaan werd het echt een orgie en stapte ik af om op de kaart een kortere route naar huis te vinden. De gps bood uitkomst. Als aflsuiter kregen we nog even twee sulkies die ons in een razende vaart, al half vallend, tegenmoet kwamen. De koetsen gingen meestal nog wel, maar vele ruiters leken hun paarden niet onder controle te hebben. Wonder boven wonder gebeurden er geen ongelukken. Hoeveel paarden wij al zijwaarts galopperend voorbij hebben zien komen? En in hoeverre kun je in zo'n tocht nog wel verwachten dat iedereen rekening met elkaar houdt??

Doordat we een kortere route terug namen, waren we als eerste op het parkeerterrein. Hierdoor konden we op ons gemak alvast de auto's gaan halen en daarna op straat de paarden opladen. Inmiddels regende het wel, hahaha, de regen bleek niet onze grootste uitdaging te zijn! En alweer schudde Lightning niet met zijn hoofd, jippie.

Het verslag van de vorige keer, alweer 5 (!) jaar geleden: http://lightningph.blogspot.nl/2009/10/vierlandsheren-rit.html. Hier heb ik het ook over een (enkele) stampede... de rit is enorm in populariteit gegroeid!

Tè goed voeren

Omdat Misty opnieuw geïnsemineerd werd, ging ik met Misty en Ora naar een dierenarts met uitstekende reputatie (Hanna Remans) in België. Daar sprak ik mijn zorgen uit over de beenstand van Ora die toen nog (ze was een maand oud) ietwat kromme beentjes had. Zij vertelde me dat dat kwam doordat de botten harder groeien dan de pezen kunnen bijhouden. Dat kwam dan weer door tè goede melk door tè goede voeding van de moeder. Ze vroeg wat ik voerde: ik voerde braaf het aantal aanbevolen kilo’s van Pavo Podolac, het speciaal voer voor drachtige en zogende merries. Daar moest ik mee stoppen en Misty op een onderhoudsbrok zetten. Zeker bij Quarters was dat voer te eiwitrijk. Er staat zelfs in de productbeschrijving dat de melkafgifte voor sommige merries te sterk wordt. Aangezien ze geen gewicht verliest, is een basisbrok voldoende voor haar.

Maar wie voert er tegenwoordig nog een basisbrok?? Je zorgt toch alleen goed voor je paard als je speciaal voert wat voor hem/haar het beste is?? Op z’n minst moet het toch wel een smakelijk uitziende muesli zijn. Of niet? Zou die boer waar ik ooit stond en felle discussies mee had over Lightning’s eten toch gelijk krijgen? Dat die basisbrok die hij aan alle paarden voerde prima was? Als ik eerlijk was, deed Lightning het daar ook goed op.

Ik voerde mijn voorraad op tegen sterk gereduceerde hoeveelheid en kocht Pavo Basic+ voor nog geen 10 euro per zak. Sinds een paar maanden krijgt Misty dat (met nog Care4Life erbij). Niet alleen ziet Misty er beter uit, Ora’s benen zijn kaarsrecht! Bovendien is ze nu goed in verhouding en ziet eruit als een klein paard i.p.v. een uit de kluiten gewassen veulen. Op termijn is dit veel beter voor haar ontwikkeling en krijgt ze stevigere botten. Ook een basisbrok kan speciaal zijn voor wat voor je paard het beste is.

Zoef

Wat gebeurt er als je pony al de hele week op een wei staat met vers koeiegras? Dan heeft hij héél veel energie. Woensdag was ik dan maar een ritje gaan maken en we waren zo terug! Hij ging zelfs snel de berg af. Geen moment had ik het gevoel dat hij niet onder controle was en hij schrok ook nergens van, het ging alleen in een razend tempo. In het begin nam ik steeds tempo terug, maar daar raakte hij geïrriteerd van en begon te knarsen met zijn tanden. Toen heb ik zijn positieve energie maar aan het werk gezet en hem zijn rug laten optillen (de drive van achteren was er al :D). Arm paard was helemaal bezweet ;).

Na afloop og grote neusgaten van het hijgen.

Bloggen

Ik heb al meer dan een maand niet meer geblogd! Dat is me, volgens mij, sinds ik ermee begon nog niet gebeurd. Het is een feit dat je het met 3 paarden ineens een stuk drukker hebt dan met 1. En de stapel activiteiten waarover ik zou willen bloggen groeit... Maar waarover blog ik nu eerst? Ora, die zich tot zelfverzekerd klein paard ontwikkelt? Misty, die al bijna een volleerd (ahum) buitenrij-paard aan het worden is. Of Lightning, waarvan ik het voorwaartse knopje (achterhand gebruiken!) heb ontdekt?

Laten we maar beginnen met een paar foto's zonder lange verhalen....

Is een verhaal dat al 2 jaar duurt... de korte versie: we mogen
een stuk wei van de buurman gebruiken in de winter, dus we zijn
hard aan het werk om het te omheinen.

Lightning die steevast in slaap valt als we gereden hebben.
Dit was na een doorstap-training. Hij kan het ècht!

 

De smulrit van Schimmert. Ook heerlijk gereden
met z'n 8-en. Lightning's bange fase is gelukkig voorbij.

Vind ik leuk.

Stiekem snacken na een rit.

Super rit

Gereden in de regen zonder hoofdschudden!
Roll backs geoeffend in de bak!
In galop over het stoppelveld!

Trailer geladen zonder mokken!
Soms heb je van die dagen :D

Motivatie

Een paard dat in een kudde staat op een wei met voldoende eten en beschutting is het gelukkigst. Ze kunnen hun eigen keuzes maken. Wat zou zo'n paard dan nog motiveren om door een mens aan het werk gezet te worden? Daar heeft hij niks aan, vanuit het paard gezien. Je moet hem dan toch meenemen (dwingen) of zodanig belonen dat het de moeite waard is.

Sinds ze hier wonen, vind Lightning het niet met leuk om mee te gaan, zeker niet alleen. Ik doe het toch, hij komt er wel weer over heen en we zijn geen liefdadigheidsinstelling.

Met Ora is dat een ander verhaal. Elke keer als er een mens komt, gebeurt er iets dat zij niet zelf in de hand heeft. Waarom zou ze toelaten om gekriebeld te worden als er geen vliegen zijn? Waarom zou ze het halster om laten doen ook al is ze dat gewend? Voeg daaraan toe dat ze door de vier andere paarden niet gecorrigeerd wordt en je hebt je handen vol.

Het is aan de mensen om haar te leren wat de grenzen zijn. Dat is niet makkelijk aangezien ik ongeveer 1/3e van haar weeg en haar paardentaal beter is.

Het is belangrijk om te voorkomen dat het een gevecht wordt. Alleen werken met druk en loslaten motiveert haar onvoldoende. Ze loopt dan gewoon terug naar mama. Als ze bijt en je duwt haar weg (straffen) is ook al niet positief. Toelaten gaat echter niet.

Samen met etholoog Marc Pierard ging ik aan de slag met een beloning voor haar die werkt. Het goede gedrag belonen met iets lekkers. Zelf denk ik daar niet aan omdat dat bij Lightning niet goed werkt (je hebt hem dan al gauw in je nek zitten). Eerder deze week had ik al geprobeerd wat ze lekker vond door haar met een mandje mee te voeren samen met de anderen. Elke keer als ze iets goeds deed, kreeg ze een hapje. Dit hebben we gecombineerd met een clicker zodat je de beloning preciezer kan timen en op afstand kan doen. Het duurde even voordat ze het door had, maar daarna was het ineens wel heel fijn om bij ons te staan. Het werkte goed voor haar, ze koos er zelf voor om zich te laten sturen, aanraken, etc., zonder dat ze opdringerig werd.

Marc werkt volgens evidence based training. Deze methoden zijn wetenschappelijk bewezen dat ze werken en diervriendelijk zijn. Klinkt ingewikkeld, maar ze zijn zo opgezet dat ze eenvoudig toe te passen zijn. Anders kun je ze niet beschrijven en onderzoeken...

Marc, bedankt voor de hulp en waardevolle tips! Als je nog aanvullingen hebt...

Twee dagen terug van vakantie

Op maandag meteen Lightning en Misty rijden.... Misty werd geholpen door Ora die mee mocht lopen. Zo kon ik meteen met touw en lange zweep langs Ora bewegen zodat ze daar ook aan went. Mocht ze daarvan bokken, dan zou ik er veilig buiten blijven! Ze deed overigens helemaal niks en ook Misty wist alles nog precies!

Naar aanleiding van een FB post werd ik geïnspireerd om Lightning's teugels om de knop te hangen en zonder te rijden. Dat was een erg goede ervaring, we waren beiden zelden zo ontspannen! Hij verzamelde zichzelf zelfs naar de galop toe! Dat gaan we vaker doen :D.

Gisteren gingen we een buitenrit maken. Zouden we Ora meenemen of niet? Omdat ze zo zelfstandig is, besloten we haar thuis te laten. Mocht het niet gaan, konden we haar altijd nog gaan halen. Ora heeft het evenwichtige niet van een vreemde en Misty stapte onverschrokken voorop naar volledig onbekend terrein. Smalle bospaadjes door, bergaf, over boomstammen, buren met ladders, honden, mensen, paarden, auto's, fietsers, allemaal géén probleem! Wat een geweldige merrie. Dan te bedenken dat daar nog geen 10 keer iemand op gezeten heeft. Heel even hinnikte ze toen we bijna thuis waren, maar dat was alles. Ook dat gaan we vaker doen :D.

So cute!

Dan smelt je toch?

Een "tussen-de-buien-door" weekend

Sinds Lightning anderhalf jaar geleden begon met hoofdschudden, kon ik niet meer met hem rijden als het regende (of hard waaide of sneeuwde of er vliegen waren). Om te voorkomen dat ik af moet stappen (soms is het zo erg dat hij ervan omvalt of zichzelf begint te schoppen), begin ik er meestal maar gewoon niet aan. Gisteren dacht ik: "ik gok het erop", het bos in aan de overkant voor wat horse agility ;). Altijd goed. Helaas begon het na nog geen kwartier te regenen. Tot mijn grote vreugde schudde hij niet met zijn hoofd! Jippie, zo blij! Zou het langzaam over gaan?

ziet er zo niet zo spannend uit, maar was een rottige boomstronk op hoogte

Op 200m lopen vinden wij dit horse agility park met een hoogteverschil van 100m op nog geen halve kilometer breed: goed voor de bilspieren van paard en mens

Net was het ook weer even droog en was Misty de klos. Al een week gaat Ora niet meer mee met voeren en zit er een hek tussen moeder en kind. Ora gaat zelf in de wei al een hele tijd haar eigen gang en kwam alleen bij mama om te eten en te slapen bij droog weer. Als het regent staat Ora in de stallen met een babysit, terwijl Misty op de wei staat!. Voor de duidelijkheid: dit kunnen ze zelf bepalen.

Omdat ik eerst Misty's grondwerk wilde herhalen, had ik niet zoveel zin in een veulen ertussen, en bleef Ora in de wei. Op een beetje zacht gehinnik, ging dat prima en op een gegeven moment hoorde ik ze niet meer en was ze zelf terug naar de wei gewandeld op zeer korte afstand door oppas Lightning gevolgd. Weer kon ik het niet laten om er toch op te gaan zitten :D. Ze rijdt zo heerlijk en voelt zo stevig!

Tevreden met dit trainingsweekend :)!

Door het water

Voor de fotoshoot zou Lightning in het water moeten. Ik twijfelde niet dat hij dat zou doen, maar vond het een leuke aanleiding om nog eens te gaan rijden met Lala in de velden van Hulsberg. (Helaas werd de fotoshoot verzet naar een andere, waterloze locatie, maar dat mag de pret niet drukken!)

Volgende keer in galop!