STTDP dag 2

Net de tweede sessie met Roxy gedaan... Ze durfde nog naar me toe te komen ;). We begonnen eerst in de paddock tussen de andere paarden. Ze ging netjes de kant op waar ik heen wees zonder rennen, vliegen, trekken, bokken, steigeren of oren plat leggen. Ik besloot me toch maar aan het plan te houden en had voor ik naar buiten ging nog maar een trainingsvideo gekeken.

De stop zit er goed in. 

Daarna gingen we de bak in. Dat wilde ze niet, maar ze ging na aandringen toch mee. Eerst liep ze braaf mee, ietwat gespannen, maar ze deed wat de bedoeling was. De woorden "good girl" zijn duidelijk: ze draait haar hoofd naar me toe voor de aai. Bij het achteruit lopen vond ze dat moeilijk in de diepe zand. Vicky deed het dan gewoon niet, maar Roxy wel en reageerde fel. Ze legde haar oren plat en beet naar me! We zochten een vlakker plekje op en oefenden tot ze haar oren weer normaal deed en niet meer beet.

We oefenden ook het rondzwaaien met het touw. Daarbij gaat ze helemaal op rust staan, dus dat zit er goed in. Ze kreeg regelmatig een pauze tussendoor. Ik stuurde haar nogmaals van me af en het ging super goed. Ze wijkt netjes, kruist goed over en steekt haar neus niet meer af. Ze leek zich zelfs wat te ontspannen. Misschien iets te veel... en hoppa: daar lag ze in het zand!

Ik zag het aankomen, maar liet het toch toe. Fout of niet? Het leverde wel een leuke foto op, maar de keren daarna dat ze het weer probeerde werd duidelijk dat ik het beter niet had kunnen doen. Ze was het niet eens dat ze daarna steeds een andere oefening kreeg als ze wilde gaan liggen.

Ik blijf ze vergelijken, de twee meisjes... Vicky let niet op je waardoor ze plots (voor haar gevoel) iets moet doen en het daar dan niet mee eens is of je ondersteboven loopt. Na de training blijft ze bij je, het is zo erg allemaal niet. Tijdens de training trekt ze alles uit de kast. Roxy let super goed op, maar wil al die dingen liever niet doen. "What's in it for her?", vraag ik mezelf af. Na de training wist ze niet hoe snel ze haar energie kwijt moest en bokte in de weide alle kanten op. Ik denk dat ik haar morgen mee terug naar de poetsplaats neem na de training en echt wacht tot ze zich ontspant. Ik wilde denk ik iets te graag dat het goed ging en zette haar terug voor ik haar weer moest corrigeren of een andere kant op sturen zodat ze niet weer in het zand lag.

Voor zover ik nog lezers over heb.... het is echt te merken dat als ik worstel met de paarden, het er allemaal uit moet. Ze deed het in ieder geval veel beter dan gisteren en we hebben beiden geleerd van de ervaring. Overmorgen staat de herhaling van vandaag, rustig achteruit lopen op het vlakke en poetsen na de training op het programma. Morgen komt de hoefsmid.