Stick to the damn plan
Dit is een kreet van trainer Warwick Schiller. Om enige houvast in de training van de kleintjes te hebben, kijken we regelmatig filmpjes (nou ja filmpJES :s, de meesten duren een uur... kan die vent kletsen zeg!).
Hij heeft een paar principes, waarvan er enkele verweven zijn in eerder berichten op mijn blog. Een van die principes waar ik niet eerder over schreef omdat die voor mij belangrijk is, is deze: Stick to the damn plan. Ik doe maar wat, dat wat het paard toevallig aanbiedt of waar ik zin in heb. Als ik er überhaupt al zin in heb. Mijn bezorgdheid zorgt ervoor dat ik altijd wel een reden heb om iets niet te doen totdat het "moet" als ik me heb aangemeld voor een training, clinic, les wedstrijd, etc....
Voor hem is de volgorde van de training erg belangrijk. Tot op een bepaald punt kan ik het volgen, maar het ene paard is het andere niet en bij sommigen kun je besluiten om iets eerst te doen of juist later. Ik leg ze al vrij vroeg iets op hun rug, voor hem komt dat pas veel later. Ik begrijp het wel, hij wil ervoor zorgen dat de paarden altijd klaar zijn voor de volgende stap in de training. Hij bindt ze bijvoorbeeld pas vast als ze wijken voor druk, niet meer schrikken en zelfstandig kunnen stilstaan. Hij poetst ze ook dan pas. De gewenning van aanraking krijgen ze hier echter al veel eerder waardoor ze al netjes stilstaan op de poetsplaats voor ze niet meer schrikken. Het is dan wel zaak om ze goed in de gaten te houden zodat er geen ongelukken gebeuren.
Om een lang verhaal kort te maken (wie is hier nu de kletskous ;) ), zo'n plan kan wel helpen om jezelf wat discipline bij te brengen. Ik ben dus een 21 dagen uitdaging met mezelf aangegaan om elke dag minimaal 15 minuten wat met je paard te doen. Roxy leek me daarvoor het ideale proefkonijn.
Het plan begint met vangen, maar dat kent ze al. Daarna ga je in de round pen of aan een lange lijn aan de slag met wijken van je af, voorwaartse beweging en op de mens letten: Focus and Balance of FAB) en desensibiliseren. Daarna ga je pas leiden aan de hand.
Gisteren was dag 1. We begonnen met werk aan de lange lijn, want alles was weer eng, inclusief werken aan de lijn. Tjonge, wat kan die zich druk maken zeg. Ik sta hardop tegen mezelf te praten "geef aan waar ze heen moet", "niet te plotseling", "stap naar voren" en "opvolgen met het touw". Pfff, wat vind ik dat zielig voor zo'n kleintje. Ze wil alleen maar weg, terug naar haar kudde of bij mij onder de arm kruipen. STTDP.... volhouden. Of valt mij die spanning alleen maar op? En hebben andere trainers met jonge paarden dat ook maar zie je dat niet op film/foto? En had Lightning dat vroeger ook? Ik denk van wel, maar wat ben ik bezorgd om het fout te doen. Ik kan me niet voorstellen dat ze dit nog leuk vindt over een paar dagen. Dan vraagt een stemmetje zich wel af waarom we dit allemaal willen van zo'n dier.
Omdat ik al dat geren in de bak te zwaar vind voor zo'n ukkie, ga ik vandaag al van het plan afwijken. We gaan door de wei wandelen straks. Ze volgt al heel netjes aan een lang touw en stopt als ik stop. Dit is een veilige omgeving en dan merken we wel hoe ver we komen. Het plan om 21 dagen iets te doen houden we er wel in. Ik ben benieuwd hoe we ons na die periode voelen.
 |
| Met het touw over haar heen zwaaien gaat wel al probleemloos, kwestie van het positieve ervan inzien. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten