woensdag 26 april 2017

Houden van paarden

Een jaar of drie geleden schreef ik deze blogpost die ik echter nooit gepubliceerd heb omdat ik 'm te depressief vond.

Omdat we van paarden houden:
  • beroven we ze van hun vrijheid
  • beperken we hun fysieke uitingen en gedrag
  • nemen we ze hun maatjes af
  • hebben we allerlei hulpmiddelen nodig
  • gaan we er als roofdier bovenop zitten
Als ik me realiseer dat je een paard fysiek sterk genoeg moet maken en aan allerlei onnatuurlijke prikkels moet laten wennen om erop te kunnen zitten, dan is een paard niet geschikt om op te rijden.
Hoeveel paarden zijn niet onbruikbaar vanwege blessures of gedragsproblemen direct of indirect door mensen veroorzaakt? Als ik me bedenk hoe gevoelig een paardenneus is, dan moet alleen een halster al een kwelling zijn.

Waarom doen we het dan toch? Simpelweg omdat het kan! Paarden laten het (meestal) toe.

En wie is we? Ik ook!  Ik probeer de schade te beperken, maar ben niet heiliger dan de paus.

Ik vind het vooral heel leuk om met paarden bezig te zijn en schijnbaar onmogelijke doelen te bereiken met een paard. Ik heb nog steeds hoop dat ik een manier vind waarbij een paard geen pijn en stress heeft bij de omgang met mensen en een zo natuurlijk mogelijk leven kan leiden. Wat zijn dan precies de criteria hiervoor? Ook die vormen zich naarmate de kennis en ervaring groter wordt. 

Heeft een paard misschien ook voordeel bij de samenwerking met de mens? Wordt hij hierdoor veiliger, beter gevoed en fysiek sterker?

Toch vraag ik me wel eens af hoe lang het nog zal duren voor het echt tot me doordringt waar we mee bezig zijn en ik opgeef? 

Deze gedachten steken regelmatig te kop op als ik merk dat ik de paarden ongemak bezorg, in welke vorm dan ook. Mijn vader wilde nooit huisdieren. Ik kon dat maar niet begrijpen, liefst woonde ik in de dierentuin. Zijn redenatie is "als je van een dier houdt, haal je het niet in huis maar laat je het zijn". Totaal begrijpelijk! En ik ben het met hem eens. Toch doe ik het wel omdat mijn drang om dieren om me heen te hebben groter is dan mijn drang om ze vrij te laten. En ja, daar voel ik mij schuldig over. En ja, dit levert regelmatig dilemma's op.

Ik vond op internet een artikel dat me hier weer aan deed denken.
https://www.trouw.nl/opinie/dierenliefde-heeft-er-niets-mee-te-maken~a4b2a55e/
In dit artikel gaat het om gebruik van dieren waarbij je ze opeet. Gebruik voor onze hobby is net zo. Ze sterven er weliswaar meestal niet voor, maar soms wel als ze door ons in een onveilige, ongezonde of overbelastende situatie worden gebracht. We nemen niet letterlijk direct hun leven door ze dood te maken voor consumptie, maar we nemen ze hun vrijheid af. Een leven lang in de gevangenis zonder vrije keuze. Gelukkig zijn ze zich hier niet van bewust, maar maakt het dat ok?

Stel dat niemand meer paarden voor gebruik had? Dan zouden er nog maar weinig paarden zijn. Dan zou er hier geen tevreden kudde achterom staan wiens leven zo natuurlijk mogelijk wordt ingericht volgens steeds ontwikkelende inzichten. Dan zou er nergens onderzoek gedaan worden naar het leven van de paarden en ze mogelijk uit sterven. Maar ja, ik ga er nog steeds op zitten. Maak ik mezelf wijs dat paarden dat soms niet erg vinden? En waar merken we dat dan aan? Het dilemma zal nog wel regelmatig de kop op steken zeker bij een moeilijke fase in de training....



Geen opmerkingen:

Een reactie posten