Op bezoek bij Vicky

Gisteren ging ik weer bij Vicky op bezoek en we besloten met de twee kleintjes te gaan oefenen op de nabij gelegen manege.

Of het door de reis of haar nieuwe omgeving of door mijn aanwezigheid kwam, Vicky was erg gespannen. Zelfs het poetsen vond ze niet fijn. Zelf was ik waarschijnlijk ook nog gespannen, de schrik van de reis zit er nog goed in.

We liepen naar de manege en op enkele sprongen na, ging dat goed. Vicky heeft heel erg de neiging om op je schoot te springen en blijft totaal niet uit je ruimte. Dat wilde ik oefenen en ik duw haar steeds opnieuw weg. Dat was niet erg effectief en ik liep op eieren :(. Ik had het niet door van mezelf omdat ik dat bij grondwerk niet heb.

We liepen over de manege en door allerlei rijbakken en de rijhal. Nadiehtje ging alvast naar buiten en we bleven korte tijd alleen achter. Dat was voldoende reden voor paniek en ik had mijn handen vol om veilig naar buiten te gaan. Dan is 300 kilo veulen van 1,40m groot al heel veel paard. Dat is dus iets dat we erg goed moeten oefenen!! "Alleen" zijn. Dit is iets wat ze niet kent, maar ik kan me herinneren dat ik met Lightning altijd alleen ging wandelen toen hij nog maar 4 maanden oud was. Hij heeft daar nooit veel drama om gemaakt. Vicky is anders, dus gaan we dat oefenen.

In de round pen waren we bezig met allerlei oefeningen, maar Vicky bleef gespannen en had haar aandacht bij haar omgeving. Ik vond dat niet zo erg, zo kon ze eraan wennen. Soms gaat wennen echter sneller als je ze afleidt (overshadowing heet dat in trainingstermen) en toen de eigenaresse van Nadiehtje een oefening voorstelde die meer leek op het join up werk, viel bij ons het kwartje. Vicky lette op mij, hield afstand en ontspande zichtbaar. Het hield ons beiden bezig, ik was niet meer onzeker en zij stond te kauwen en gapen.

Op dat mooie moment gingen we terug naar huis. Volgende week weer! Ik verheug me er alvast op!