Misty weer thuis

Vanmorgen heb ik Misty opgehaald. De operatie is goed verlopen en de wonden zijn rustig. Ze werd enthousiast ontvangen....

Ik hoopte dat ze Roxy zou wegjagen door de pijn rondom haar uier, maar de hormonen bleken sterker dan de pijn. Ze heeft 4 gapende wonden waar het wondvocht uit drupt (wonden van tumoren groeien blijkbaar niet dicht en moeten opdrogen), de grootste van ongeveer 10 cm! Daar mag Roxy niet aankomen, dus helaas gaan ze een tijdje LAT-ten.  

Voor de gelegenheid gingen ze op twee weiden naast elkaar en dat ging prima. Doordat het tussenstuk pas is ingezaaid, breng ik ze daar aan de hand heen. Dat brengen en halen gaf flinke stress, maar eenmaal naast elkaar gaat prima. Lightning maakt nog het meeste drama, hij graaft frustratiegaten naast het hek! 

Nu staan ze in de paddock met een draadje (3 lagen breed lint) ertussen, zodat ze allemaal hooi en een stuk stal hebben. Roxy en Vicky waren onrustig toen ik Lightning bij Misty had gezet, dus hij staat nu weer bij de meisjes. Op een "Roxy meets electric fence" paniekmoment na, waarbij ze bijna over de hooibakken sprong, gaat het tot nu toe goed.

Je merkt dat ze uit hun doen zijn. Wat een stress.... Ik moest lachen toen een collega vroeg: "ga je nog wat leuks doen dit weekend?" "Haha, ik ben bang van niet!" Tijd heelt de meeste wonden, dus nog een paar weken geduld hebben en dan is alles weer bij het oude. Begin januari moet ze nog een keer terug voor een 2e behandeling met cisplatin (de chemo).

Paardendag

Flinke schoonmaakbeurt van de paddock en hooibakken, Lightning gereden, hoeven gekapt, Vicky's hoeven gevijld, longeersingel omgedaan, zadel opgelegd, Roxy getraind, zadel opgelegd.... Alles wat de ene zus heeft, wil de ander namelijk ook.

Wat is dit nu weer? Oh, wacht, hier kan ik in bijten!

Vicky liep een tijdje met singel in de paddock. Nou ja, Roxy dan ook maar even. 

Als het zo weinig reactie geeft, dan halen we het Engelse zadel maar even uit de kast....
Roxy staat erachter ;)
Foto ziet er een beetje gek uit, maar Vicky liep achteruit
om te zien wat ik in mijn handen had...

Je kan best hooi eten met iets op je rug. Het is in ieder geval
minder zwaar dan Vicky die er vaak op Roxy gaat hangen! 

Bevroren

Gisterenmiddag had ik Lightning gezadeld in de veronderstelling dat de rijbak wel ontdooid zou zijn, maar dat bleek niet het geval. Hij stond gezadeld en al, dus besloot ik tegen mijn voornemen om dat juist niet te doen, in het bos te gaan rijden. De meisjes hadden eerder al hun moeder Misty zien vertrekken (naar de kliniek) en hoewel ze het kenden dat Misty en Lightning samen kort weggingen, dacht ik dat dit teveel stress zou opleveren. Roxy was immers nog maar net gespeend.

Het was heerlijk weer en ik kon het op z'n minst proberen, dus ging ik heel dapper op weg: meteen erop en bergafwaarts, al bibberend mijn oefeningen herhalend. Lightning vond het allemaal wel prima en eenmaal opgewarmd kwamen we een grote omgevallen boom tegen. De weg eromheen ging steil omhoog. Tja, niet afstappen en gewoon erop blijven zitten... Heel rustig stapte hij naar boven. Wow, wat is hij sterk! Normaal gezien gaf dat paniek en vluchtgedrag om er zo snel mogelijk vanaf te zijn! In ons bos geen gebrek aan steile heuveltjes, dus we hadden de smaak te pakken en hebben daar wat gespeeld. Eenmaal terug stonden de meisjes gewoon lekker hooi te eten. "Oh, ben jij er ook weer?" Gelukkig kost me onnodig druk maken geen geld....

Misty update

De operatie is goed verlopen, de kliniek hield regelmatig contact. Dat was heel fijn, maar ook spannend elke keer als de telefoon ging. Vanmiddag ben ik even gaan kijken en heb een stukje met haar gewandeld. Ze was erg onrustig in haar stal, ze liep rondjes en stond in alles te bijten. Ze reageerde ook sterk op het veulen dat aan kwam lopen. Het wandelen en grazen kalmeerde haar en toen ze weer terug op stal kwam was het etenstijd.

Uiteindelijk hebben ze rond de uier 4 sarcoïden weggesneden. De wonden zijn best heftig, maar op zich ziet het er goed uit. Donderdag mag ze naar huis als alles goed blijft gaan.

Met z'n tweetjes op de foto. Soort van selfie;)

Misty naar de kliniek

Een paar weken geleden ontdekte ik bij Misty dat een van haar sarcoïden (ze heeft er her en der een stuk of 10) opgezwollen was. Ze heeft er aan elke kant van de uier op haar been één. Een van die twee was gegroeid. Even de dierenarts laten kijken als ze komt enten....

Daar zat niet veel tijd tussen en de tumor was gegroeid van walnoot naar ei! Tja, dat moesten we wel behandelen! Geen wonder dat ze struikelde tijdens het rijden, er zat haar iets achter tussen de benen!

Helaas betekende dat voor Roxy meteen dat ze gespeend moest worden. Gelukkig wilde de kliniek (in Someren) daar wel aan meewerken en mocht ik haar een paar dagen eerder brengen zodat de uier weer klein kon worden. Dat was nodig voor de operatie omdat ze er anders niet goed bij konden en het de genezing in de weg zou staan.

Afgelopen donderdag heb ik haar gebracht en as. maandag wordt ze geopereerd. Drie dagen daarna mag ik haar weer halen. Naast het wegsnijden van de tumor, wordt het omringende weefsel met chemo (cisplatin) geïnjecteerd. Dit is zo giftig dat er drie dagen lang niemand/niks aan mag komen en ook de stalbedekking apart moet worden afgevoerd. Blijkbaar groeit de wond niet dicht vanaf de randen omdat dat tumorweefsel is en moet vanzelf opdrogen.

We maken ons nog wat zorgen of een week apart voldoende is om het spenen vast te houden of dat Roxy toch weer wil drinken of dat Misty toch weer melk gaat maken. Ik hoop (en dat klinkt crue) dat de wond zo pijnlijk is dat dat niet gebeurt. Dan hoeven we ze namelijk niet apart te houden en dat is fijner voor ze.

Het scheiden van Misty van de kudde viel eigenlijk nog goed mee. Ik had de trailer vlak bij het hek geparkeerd zodat ze er rustig op zou blijven staat tot we vertrokken. Onderweg heeft ze haar longen uit haar lijf gegild, zo zielig en zo wreed :( en ook daar bleef ze roepen. Hopelijk gaat het nu wat beter met haar. We doen maar met ze en ze kunnen het niet begrijpen.... Roxy was behoorlijk van slag en zoekt steun bij me. Ze riep een beetje, maar Lightning maakte meer kabaal. Dat duurde gelukkig maar een dag en hij is alweer wat rustiger. Roxy probeert ondertussen bij Vicky en Lightning te drinken en at de eerste dag nauwelijks, maar verder valt het mee. Ze heeft veel steun aan zus Vicky, die het allemaal niet lijkt te merken.

Lala

Vorige week zondag gingen we met de paarden Lala en Lightning naar de manege in Eijsden om in de binnenbak te rijden. Het stormde flink, dus de rit erheen was niet zo ontspannen en daar waaide het dak zowat van de hal. Je kan je voorstellen dat ik niet zo ontspannen was en Lightning had ook andere plannen. Hij reageert niet zo goed op een nieuw supplement (waar behalve vitamine E ook MSM in zit) en maakte nogal drama. De focus op één ding leggen lukte niet zo goed, maar we hielden het redelijk vol.

Bij het uitstappen wisselden we van paard (ach, waarom niet?) en dan valt ineens van alles op: Lightning was met een ander ook van slag en maakte gekke sprongen, Lala voelde ontspannen aan, maar wilde niet voor me lopen. Dat was de aanleiding voor mij om dat nog eens te proberen en vanmorgen mocht ik Lala opwarmen voor haar les. Ik had mijn Engelse rijbroek en laarzen van zolder gehaald, want met korte laarzen en jeans werkt dat toch niet zo geweldig. Lala is namelijk een KWPN-er.

De rijbak is een kwartiertje stappen vanaf haar stal en ik moest er meteen op. Ach, waarom niet.... Lala was weer lief, maar doorlopen is blijkbaar niet iets wat ik er bij een paard uithaal. In de les kwam het daar vooral op neer: niet zoveel met je zit duwen en vooruit met die handel! In het filmpje zijn we nog maar net bezig, maar het lukt uiteindelijk redelijk. "Doorzetten", zei de instructrice steeds. Tja, dat is wel mijn ding: ik bedenk me ondertussen van alles.... doe ik het wel goed, zit ik haar niet in de weg, is dat gedoe van mij  niet vervelend.... een vicieuze cirkel.... Nog meer oefenen, dan komt het wel goed! Geïnspireerd moest Lightning er ook nog aan geloven ;).

PS
Ondertussen heb ik de dosering van het supplement opgehoogd en gaat het beter met Lightning. Vanmiddag was hij prima te rijden! Nu heb ik wel spierpijn, hoe vaak rij ik twee paarden op één dag?!

Misty in de Paint Horse Journal

De APHA geeft een maandelijks tijdschrift uit dat over de hele wereld verspreid wordt. Leden van de APHA kunnen er een abonnement op nemen. Het is altijd een hele eer als er iets over Europa in staat, maar de laatste twee nummers lijken te beseffen dat er ook Paints rondlopen in Europa (en Australië, maar daar is het nog stil over). Schijnbaar is 1 op de 5 nieuwe registraties een Paint uit Europa en ze zich realiseren dat deze markt groter wordt. '

Een van de artikelen ging over het exporteren van de zwemmers van hengsten zodat deze ook in Europa beschikbaar zijn. De keuze hier is m.i. voldoende als je weet waar je moet zoeken, Hier wil men toch alleen nakomelingen van de echte grote namen (of juist de huis-tuin-en-keukenhengst uit het dorp of van eigen bodem) en die zijn hier wel te krijgen. Toch goed om wat reclame te maken, vond APHA en ik kom tot mijn verbazing Misty tegen in het artikel. Ze hadden voor de gelegenheid haar vorige eigenaar geïnterviewd, hij handelt in dekkingen van Amerikaanse Quarter en Paint hengsten.

Zie hier een deel van het artikel. Ze wordt in de tekst genoemd (Miss Hot Socket) en staat rechts boven met een van haar veulens (Miss Double Hot) op de tweede pagina.

Nog een leuk detail kwam naar voren in een artikel van de director. Blijkbaar is het voornemen om OOIT de wereldkampioenschappen in Europa te laten plaatsvinden!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Dan zou een dagdroom toch werkelijkheid kunnen worden :).

Strekken na het werk

Na het rijden doe ik met Lightning een paar rekoefeningen. Hij krijgt een snoepje als hij strekt. Dat hoef je bij hem geen 3 keer te doen of hij staat zelf de oefeningen al te doen. Even geduld manneke, het snoep komt eraan! 

Samen slapen

De zusjes slapen samen in de stal, soms is er ook plaats voor drie. Ze nemen daarbij de meest knusse houdingen aan en dat levert leuke plaatjes op. 

"My sister is crazy"

NK foto's online

https://goo.gl/photos/KvwBjTWKq8vaZXmo6

Met foto's van Vicky en haar 3 zusjes en Lightning uiteraard.

Leuke vlekken

treintje knuffelkonten

wie is wie?

wat ben je aan het doen?

kan ik dat eten?

die heeft ze uit mijn achterzak gepikt...

Vicky bewondert ons vuur in de wei

we moesten opletten: ze zou er zo door lopen

Angst

Angst is bij mij een altijd aanwezig thema als het op paardrijden aankomt. Het is met periodes erger en minder, maar helemaal weg is het zelden. Ik heb me al ontelbare keren voorgenomen om er iets aan te doen, het te negeren, weg te stoppen achter een borrel of vastbesloten het gewoonweg niet meer te zijn. Dat hielp dan korte tijd, maar vroeg of laat kwam die angst weer terug. In de loop van de jaren is het veel verminderd en kan ik prima functioneren rond paarden zonder dat veel mensen het merken en ik slaag er meestal zelfs in om het paard te beduvelen. Ze zijn immers niet anders gewend en ik kan best doortastend doen, ondanks een sluimerende angst .

Het weerhield me niet om dingen te ondernemen, maar het werkte als een soort rem. Ik was er meester in om smoesjes te verzinnen om vooral niet te gaan rijden.

• Het zou zo maar eens over een dag of ... kunnen gaan regenen en dan schudt hij met z'n hoofd en kan ik niet rijden.
• Lightning kan ik niet te vaak rijden want dan krijgt hij last van z'n....
• Vandaag lukt het niet want ik moet de wei onderhouden.
• Vandaag red ik het niet want ...
• Misty kan ik ook niet rijden, want ....

Ik stelde het steevast uit en van uitstel kwam vaak afstel. Ik moest van mezelf twee keer per week rijden om hem fit te houden. Dat was het absolute minimum en dat we kunnen wat we kunnen in die beperkte tijd van training (waarbij ik ook nog uiterst voorzichtig ben) is al best knap.

Op de grond ben ik niet bang, hooguit terecht voorzichtig. Met enige regelmaat ging ik dan maar wandelen in plaats van rijden. Elk klein ding wat er ooit gebeurde was een reden om de keer erna de bak met hem te slepen of grondwerk te doen. Ik liep constant rond met "wat als.....". Ik zag nog net geen neerstortende vliegtuigen en omvallende hoogspanningsmasten, maar het scheelde niet veel. Ik was erger dan mijn paard: achter elke heg schuilde een schrikobject! Alleen buiten rijden deed ik al jaren niet meer op een enkel heroïsch moment na en als we een rit hadden gepland die niet doorging was ik al opgelucht. Het beterde dus ook niet in de loop van de jaren, maar ik heb wel een opvolger die klaarstaat....

In de loop van de tijd heb ik zo'n 1000 tips gehad. De meeste kwamen erop neer dat ik het gewoon moest doen. Mooi, maar al met al is me dat in 10 jaar misschien10 keer gelukt (een ervan was het "stoomtreinincident". Anderen suggereerden dat ik het goede voor me moest zien. Dat werkte helemaal niet, het "wat-als-duveltje" is veel sterker dan het "galopperen-over-bloemenweiden-gevoel" (zelfs nu met opschrijven waarschuwt het duveltje voor verborgen gaten in de bloemenweide). En waarom ik het stug bleef doen? Geen idee....daar kom ik waarschijnlijk alleen onder hypnose achter.

In de zomer merkte ik dat het beter begon te gaan. Ja, ik denk veel te veel na, dat gaat voorlopig niet veranderen en daarom schrijf ik het van me af. Ik bestelde zelfs een intro voor een online cursus, maar na de nodige spam had ik al geen zin meer om eraan te beginnen. Een video kijken van 20 minuten? Over een onderwerp waar je een fysieke weerstand tegen voelt? Dan heb je niet veel nodig. Wel ging ik lekker tijden in de bak en ik durfde op elk moment te galopperen, ook over een balk, hoe gek Lightning in mijn ogen ook deed. Ik vergat op een gegeven moment zelfs mijn helm. We hadden ook zoveel lol met dat Ranch Riding. Met knikkende knieën ging ik met buurtgenoten rijden met een kruising Arabier. Zij maakten iets meer tempo dan dat ik aandurfde, maar de tweede rit ging het al beter. Ik was in staat om te denken "laten we het maar doen" en galoppeerde over een stoppelveld! Daarna zijn we niet meer geweest.... laat ik maar in het midden houden of dat kwam door de vele galoppades of dat we weer met Misty gingen.

Op een mooie ochtend zat ik de Paint Horse Journal te lezen waar een artikel in stond over een ruiter die vertelde over haar angst. Het leek wel alsof ze me persoonlijk bij de keel greep: ze beschreef precies hoe ik me voelde als ik moest gaan rijden. Ook zij begon pas als volwassene te rijden en nam les na les na les en werd niet beter. Zij wisselde dan nog van paard, ik liet de mijne beter trainen. Ze bleef hopen dat het ooit zou verdwijnen en hoe hard ze ook probeerde dapper te zijn, de angst bleef. Ze schreef dat ze zich na een les waarin ze veel commentaar op haar zit kreeg (mijn les bij McLean!) realiseerde dat het allemaal niet tegelijk ging. Je wil alles doen wat ze zeggen, maar je angst houdt je onbewust tegen en zoals een angstig paard niet leert, leert een angstige mens ook niet. Zelfs al is het maar een heeeeeeeeeeeeeeeeeeel klein beetje. Ze nam één ding uit de les en stortte zich daarop. Daardoor werd het na enkele weken een gewoonte en nam ze het volgende ding. Na vele weken werd ze daadwerkelijk beter en door de focus was de angst op die momenten weg en werd het rijden leuk. Eureka!

Met de les bij McLean vond ik dat wel heel toepasselijk. Uiteraard hadden eerdere instructeurs daar ook opmerkingen over gemaakt. Ik besloot dat te gaan doen. Ik zou één ding nemen en me daarop focussen. Ik koos ervoor om het juiste gevoel te krijgen bij mijn voeten in de beugels. Ze had me in de les laten voelen hoe het moest maar met een continu "oh-oh" gevoel en nog 1000 instructies, lukte dat niet. Ik ging bijna meteen naar buiten en zadelde hem op. Ik zou hem voorwaarts houden en alleen maar voeten voelen. WOW wat een ervaring. Het zal er niet uitgezien hebben wat we deden, maar ik lette alleen op mijn benen. Kreeg ik het benauwd (ik reed zonder beugels), dwong ik mijn gedachten naar mijn voeten. Dat is een stuk eenvoudiger dan een bloemenweide en bijzonder effectief. Dit is nu een goede week geleden en het arme paard weet niet wat hem overkomt.

"Wie zichzelf spaart is al gauw een postzegel". Dat is een uitspraak van Loesje die aan mijn muur zou moeten hangen. Aangezien ik me daar een beetje voor schaam, is het in plaats daarvan een plaatje op mijn pc. Ik ben zelfs zo spaarzaam en voorzichtig (met ALLES), dat ik mijn favoriete kledingstukken niet draag omdat ze zouden slijten. Uiteindelijk kan ik ze na 20 jaar weggooien omdat er spontaan gaten in vallen. Ik spaar mezelf, mijn spullen en mijn dieren. Kan tot op zekere hoogte geen kwaad, en we stappen niet van ons geloof, maar het mag wat minder. Paard is de eerste die pech heeft en mijn mooiste jeans heb ik al aan gehad, haha. Soms kunnen dingen zo op hun plek vallen.

We hebben na het Eureka moment al drie keer gereden, ondanks de gebruikelijke smoesjes. Ik plan mijn werk erom heen en let tijdens buitenrit op mijn voeten als het spannend wordt. Het duiveltje is benieuwd hoe lang we het volhouden, maar dit hebben we voorlopig al binnen!
(Wat is er mis met mijn voeten: die steken naar buiten omdat ik mijn benen optrek en niet laat hangen.)

Hij begint het rug gebruiken geloof ik ook te snappen

Voor het eerst meer bezweet dan ik