Afgelopen woensdag kwam een dierenarts om Jenny te enten. Omdat de osteopaat had geadviseerd om een dierenarts naar zijn oren en tanden te laten kijken, kon die dat meteen doen. Het was de eerste keer dat deze dierenarts bij Lightning kwam. Net die dag had Lightning nergens last van.
De conclusie kwam snel nadat een stagiaire half een hand in zijn mond stak en zijn rug even was nagevoeld: "je kan er niks aan doen en er kan ook niks in zijn oren zitten". Kort werd me nog wat theorie verteld wat ik al wist over HS, ik had immers al recente onderzoeken op internet opgezocht en ik kreeg nog wat standaard tips mee dat ik moest proberen de trigger te vinden. Tja, als ik die wist?! "Kun je echt niet even in zijn oren kijken?", vroeg ik nog eens dringend, maar dat mocht niet baten. Als er al iets in zijn oren zat, dan kon je dat ook aan de buitenkant zien, oormijt of zo zou namelijk jeuk veroorzaken. Maar wat als er nu een doorn of ontsteking zit? "Kon het niet zijn", werd me verteld.
Achteraf stond ik er een beetje dom bij te kijken. Een netjes betaalde rekening later en ik ben nog geen meter opgeschoten! Was het nu zoveel gevraagd om even in zijn oren te kijken?
Iemand gaf me ooit de tip: als je behoefte hebt om met anderen over iemand te praten, zeg het die persoon dan zelf ook. Dat ga ik ook doen, ik ga contact opnemen met deze dierenarts en vertellen wat het effect was van het bezoek. Hopelijk wordt er dan alsnog een keer in zijn oren gekeken, en zo niet, dan hoop ik dat er toch iets van blijft hangen voor een volgende klant.
Dit weekend heb ik de dierenarts gemaild en een snelle, nette reactie gekregen met nog meer uitleg en verdere mogelijke oplossingsrichtingen. Ik was blij met de positieve reactie.
BeantwoordenVerwijderen