Les van Nadieh

Donderdag had ik weer les van Nadieh.

Omdat Lightning en ik een dipje hadden (en ik op vakantie ga), had ik bedacht dat het goed zou zijn om hem een maand bij haar in training te zetten. Ik wilde eigenlijk alleen weten of ik hem moet rijden, ja of nee. Het blijft door mijn hoofd spoken dat ik het misschien beter niet kan doen: hij liet de afgelopen weken zoveel spanning zien, plus het hinniken, hoofdschudden en het bijten naar me als ik wil zadelen of tuig opleggen. Steeds is het op en af met hem. Maar ik weet ook dat als ik niet met hem werk, het snel slechter wordt.

Na de les hebben we nog even nagepraat en overlegd over de training. Nadieh gaf aan dat ze nu al antwoord op mijn vraag kon geven. Hij toont tijdens het rijden geen enkel verzet en doet rustig wat er van hem verlangd wordt. Ook is er goede verbetering zichtbaar. Ik moet alleen zelf consequenter worden in de training. Misschien lukt dat met geen enkel paard, maar ik heb het beeld in mijn hoofd dat ik het paard uit de wei trek en ga rijden zonder dat dat moeite kost. Hij kent zijn werk immers… Iemand zei vroeger al wel eens dat ik dan beter een houten hobbelpaard kon kopen. Veel wijze woorden sprak hij verder niet, maar ik denk dat ik hem in dit geval gelijk moet geven. Och, en als ik een tijdje wat minder gemotiveerd ben, is dat ook geen ramp. Ik heb geen haast en Lightning ook niet.

Mijn dip komt grotendeels doordat mijn angst in volle omvang terug is. Geen idee waarom… maar het werkt verlammend. Nadieh negeert dat in zoverre dat ik niks hoef te doen wat ik niet wil, maar ze me wel volledig serieus neemt als ruiter. Misschien moet ik dat zelf ook eens gaan doen! Ik praat mezelf ook enorm omlaag. Het is zeker geen kwestie van een angst niet onder ogen durven te zien, maar het gebruiken als reden om mezelf vooral maar niet serieus te nemen. Verder vroeg Nadieh wat hielp om de angst onder controle te krijgen. Kijken helpt heel goed, kijken hoe anderen op Lightning rijden (een trainer of een klasgenoot die hem mee naar buiten neemt) of naar een wedstrijd kijken of zelfs kijken hoe hij voor de koets loopt. Zo kan ik zien dat er niks gebeurt. Verder helpt visualiseren ook goed, maar de angst is vaak sterker. Misschien helpt een oosters ritueel?

Gisteren heb ik de les afgesloten met een goed gevoel. Dat was al lang geleden. De laatste tijd was ik vooral opgelucht als ik klaar was, dat er geen ongelukken gebeurd waren en dat ik op z’n minst een dag of twee niks hoefde. Ik vind het altijd heel opvallend hoeveel beter ik rij en Lightning loopt bij les. We zijn dan nauwelijks afgeleid en ik kan en durf veel meer. Het gaat alweer iets beter… we komen er wel weer. En mijn angst?? Ik hou er maar gewoons eens over op!!