Dit klikt misschien heel raar, maar deze vaardigheid behoorde nog niet tot mijn kunsten! Nooit engels gereden, nooit in een manege opgegroeid - tja... Ik wist natuurlijk wel wat het was en waarvoor het diende, maar het lukte me toch nooit en niemand leerde het mij. In western niet echt gebruikelijk en volgens mij zonder kniewrongen niet echt makkelijk.
We waren onderweg van Houtem naar Valkenburg en de paarden waren de hele weg al heerlijk ontspannen. Ze liepen een lekker tempo en we draafden heerlijk door de velden. Op een pad waar het nog even kon voordat we door Valkenburg moesten, volde Lightning Lala die het nodig vond om precies onder de bomen door te gaan. Normaal ontwijk ik die liever omdat ik niet zo buigzaam ben, maar ik was te laat en moest bukken. Ik ging zo half een beetje staan om onder die boom door te kunnen en ineens voelde ik het! "Hey, dit gaat lekker!", riep ik uit, "ik veer helemaal mee met hem en het hobbelt niet hard". Lala's ruiter kijkt om en roept terug "dat is verlichte zit, gekkie". "OH?????" "In galop gaat dat nog veel makkelijk", en weg is ze. Wat een openbaring :). "Kon jij dat niet? Daar gaat je paard je dankbaar voor zijn!".
Toen had ik natuurlijk wat ontdekt! Na Valkenburg ging ik alleen verder, (Lightning moest nog wel even roepen naar Lala en was even ondeugend), maar er waren nog een paar veldpaden te gaan. Hop, galop - en ja hoor, dat gaat lekker. Ik had zelfs zijn manen vast en de teugels los. Ik voelde me net zo'n jockey. Alleen door het gras ging het niet zo fijn en ben ik maar gaan zitten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten