Buitenpaard

Een pleonasme natuurlijk, maar in deze betekenis als nadruk bedoeld...
We zijn gisteren met de koets weggeweest en hij was fit genoeg. Hij was wat ingevallen, en dan maak ik me meteen zorgen. Maar als ik zie hoe hij nu in de groep is, dan ben ik het geruzie van de eerste maanden nog niet vergeten en hij gelukkig wel! Hij stapt vol vertrouwen tussen de anderen door en weet waar hij wel en niet gaan kan. Hij heeft zijn favoriete hooiplekken en als hij weggejaagd wordt, blijft hij in de buurt en probeert het vrijwel meteen weer, zelfs bij de "bullies". En omdat hij het netjes vraagt, mag het nu ook.
Hij stond gisteren in een verstopt hoekje met zijn vriendinnetje Furi samen te slapen. Ik heb ook het vermoeden (gezien de natte zandplekken aan één kant) dat hij 's nachts in het natte zand gaat liggen. Het is een echt buitenpaard aan 't worden. Het allerleukste vind ik nog steeds dat je de paarden zo duidelijk ziet beslissen wat ze willen doen. Het meer paard zijn, maakt hem nu ook alerter op zijn omgeving. Voorheen besliste ik alles: wat hij at, wanneer hij at, wanneer hij naar buiten en binnen ging, èn waar het veilig was en waar we heen gingen. Nu moet hij bijna alles zelf beslissen (als hij zijn krachtvoer niet lust of hoeft, laat hij het staan!) en let hij ook meer op.