Ardennen

We moesten van avontuurlijk rijden houden was ons verteld. Het was een georganiseerde rit in de Ardennen van 6 uur. Zou toch wel meevallen?? Ik had beter moeten weten. Na een uur zat de paniek er al goed in en keerden we weer terug naar het basiskamp. Ik ben het zo zat, ik keer gewoon niet meer om. Paniek of geen paniek. Dan donder ik er maar af. Boos op mezelf, beledigd en een smak geld lichter voor niks. Er was ook nog niks aan de hand. Lekker galopje, ik had een super braaf  paardje dat zich gemakkelijk liet rijden en hij zat nog heerlijk ook.

Buiten dat hadden we dus fijne paarden om mee te gaan. Ik een anglo-arabier van 17 (links), mijn vriendin een zwangere buckskin paint (midden). Het kudde instinct zat er wel heel erg in. Voorop liepen de paarden goed door. Daarachter twee kleine pony's die steeds moesten bijdribbelen. Dus gingen de paarden daarachter ook maar in draf en de onze dus ook. Een groep van 9, dus dat was stap - dribbel, stap - dribbel, stap - dribbel, stap - dribbel, stap - dribbel, stap - dribbel, stap - dribbel, stap - dribbel. Ik werd er redelijk geïrriteerd van en de spanning bouwde zich op... De gids wist van geen ophouden en was geenszins van plan met wie dan ook rekening te houden. Tja, klantvriendelijk zijn ze daar kennelijk niet.  
Eenmaal terug kregen we ook nog de wind van voren van de vrouw des huizes. Toen was ik er klaar mee en zijn we maar weer gegaan. Voor de paarden ga ik terug, voor de mensen niet.