woensdag 26 mei 2010

Farmers Field Trail - verslag

Hier een verslag van de Farmers Field Trail van afgelopen weekend. Als je wilt weten wat dat nu precies is, kijk dan op: www.farmersfieldtrail.nl. We hadden een plaats geboekt op een nabij gelegen camping omdat 4 uur rijden enkele reis wel wat gortig was om op één dag te doen. Het weer zat ons mee en we vertrokken op zaterdag met een geleende camper (bedankt!!) en trailer naar Koekangerveld. Ik vond het zó leuk: eigen spulletjes en dak bij je en het paard erachter. Zo kan ik wel heel Europa door! Dan is vakantie ineens wel leuk :).

De camping was netjes en Lightning kon er op wei en in de stal. Vanuit de bus kon ik hem zien lopen. Dat is nu pas luxe. Er stonden nog 3 andere deelnemers op de camping en later arriveerde nog een Fjord van 32(!). De dag van de wedstrijd zouden we te paard met z’n 3-en samen naar de wedstrijd gaan, maar omdat ik het paspoort vergat (als m’n hoofd niet vast zat…) moest ik een stukje terug en kon ik alleen gaan langs de drukke spoorlijn met voorbij razende intercity treinen.

Eenmaal daar eventjes ingereden en van start met de eerste en voor mij ook meteen de spannendste hindernis: de op- en afsprong. Ik vond het zó eng! Maar vooruit kijken en Lightning stapt heel rustig naar beneden alsof het 5 cm was. Andere paarden zag ik meters lange en hoge sprongen maken met spectaculaire stofwolken!

Op naar de volgende: boomstam slepen (voorwaarts en achterwaarts). Alleen het was de volledige boom met takken en bladeren en al! Behoorlijk zwaar, maar ook daar was hij niet van onder de indruk. Ondertussen was hij al naar de cowboy polo hindernis aan het kijken, dat was veel interessanter!

De derde was een cirkel van strobalen met een kooi vol kippen in het midden. Daarin moest je achteruit. Doordat hij dus naar de cowboy polo keek, ging dat niet geheel volgens plan… de kippen leven nog…

Daarna naar Sikko, het levensgrote knuffelkalf. Die moest uit z’n hok en dat was even aanleiding voor hem om naar achteren te leunen al mocht ik het ding wel over z’n schoft leggen en naar z’n weitje brengen. Toen pas op weg naar de cowboy polo waar je met enorme ballen moest spelen. De mallet was een stok in een met beton volgegoten laars: super zwaar! Dat ging gemakkelijk.

Toen zonder aarzeling over het bruggetje naar de 3-sprong. Net toen ik aan wilde galopperen sprong de jury op het pad om te vragen of ik wist wat de bedoeling was? “Ja, ga aan de kant!”. Toen ik de obstakels zag, besloot ik toch maar te stappen. Lightning stapte pardoes òp de takken, struikelde over de strobalen en snoof naar de pvc buizen. Springen had hij vast niet gedaan, dus nu viel de schade nog mee.

De volgende was de regenjas. Er zat een eng bijachtig insect op, dus ik heb er nog even klink mee geschud voor ik hem aandeed. Toen moesten we ermee door een pergola waar een hooinet in hing. “Mag hij daarvan eten?” Nee!” “Ok”. Dat deed hij dus wel, haha, minpunten.

Daarna de wip. Die was behoorlijk hoog en omdat we dat nooit gedaan hadden vreesde ik voor een sprong in de naastgelegen sloot. De jury zei ook dat de anderen er niet zo goed mee om gingen. Tja. Afgestapt, over de wip, niks aan de hand, er weer op, weer over de wip, beetje bibber, helaas zo geen punten en weer verder naar de pakjes. Je moest er in side pass naar toe en weer terug over strobalen. Lightning vond het nodig om erop te gaan staan: weer minpunten. Pakje pakken uit een mand op de grond: hopen dat hij stil blijft staan en leunen maar! Gelukkig bleef hij netjes staan en is hij niet zo hoog. Het pakje moest je een groot deel van de route bij je houden, dus in de zadeltas ermee.

Daarna was het een heel stuk in stap over de weg naar de hindernis met de trailer. Afzadelen terwijl hij stil staat zonder gras te eten, blinddoek om, slalom aan de hand en blinddoek weer af. Dan de trailer op. Volgens de jury was ik toen de eerste die het maximum aantal punten had op die hindernis. Andere paarden hadden gras staan eten. Ik had er helemaal niet bij nagedacht… Daar kregen we ook wat te drinken en gingen we door een leuk bospaadje naar het hek waar we door moesten. Goed geoefend, maar het lukte me niet. Hij maakte te grote passen en ik nam het hek bijna mee.

Vervolgens roofdieren spotten. Weer stilstaan, iets dat hij erg goed deed tijdens de hele rit – hij werd geen moment onrustig, en met een verrekijker roofdieren zoeken. Ik zag in een egel geen roofdier, dus daar ook een paar minpunten. Daarna kon ik eindelijk het pakje kwijt. In het bos stond een brievenbus waar het pakje gestempeld in gedeponeerd moest worden. Mijn vriend zat daar als jury (als vrijwilliger door mij opgegeven ;)), dus ook dat was geen probleem ;). Geintje, ik denk dat Lightning die hele brievenbus niet heeft zien staan.

Van daaruit weer terug naar het veld. Toen ging zijn knopje naar endurance stand en ging hij dráááven. Verrassing, daar staat een trap midden in het veld. Hop er overheen, nog even zwaaien naar de jury (hebben ze ons wel gezien, het ging zo snel) en in draf weer verder naar de tunnel. Ze hadden duidelijk hun best gedaan om die zo eng mogelijk te maken. Opgebouwd uit kuilpakken, veel te laag, met een plastic dak, een pop erin, om het hoekje (je kon de uitgang niet zien) en een wapperend plastic stroken gordijn aan de uitgang. Hij aarzelde omdat ik net voorover boog toen hij begon te lopen (tja, je moest goed bukken) en snoof naar de pop en schoot door de uitgang. Pluspunten zullen we niet gekregen hebben, maar erdoor waren we wel.

Was hij net van de schrik bekomen, staat daar een houten koe in het veld waar ineens twee meisjes met wapperende jurken achteruit kwamen. Die waren overigens geen onderdeel van de hindernis. Na het aanpakken van de pook, schoot hij in cuttingbeweging opzij; zo ook de jury! Na een paar rondjes cirkelen stond hij naast de koe en kon ik het “brandmerk” aanbrengen. Bijna klaar en op naar de waterbak. In het bos had ik die zeker niet genomen. Een vrij steile, drassige kant en modderig water. Hij ging er zo in toen ik het vroeg. Ik ging er maar van uit dat ze geen gevaarlijke waterbak gemaakt hadden.

Toen naar de rocky mountain trail: een smal paadje langs een helling met bomen, steil omhoog en omlaag en tussen obstakels door. Voor ieder omgevallen ding strafpunten. Halverwege stond een nep schaap en rechts ging het een paar meter steil omlaag. Je ziet me op de foto’s naar beneden kijken en ik denk “wat zou je hier nu doen als je Lightning niet had maar een ander paard?” Naar beneden vallen en dat is dus ook met een paard gebeurd.

Voor de laatste hindernis moest ik weer twee keer een hek door en koeien in een hok drijven. Het hek lukte ook weer niet :(. Die jury: “waarom probeer je het niet nog eens?”. Verrek, ik had 3 pogingen per hindernis! Omdat alles zo vloeiend ging had ik daar helemaal niet bij stilgestaan. Dom dom dom.

Even een ander paard over de streep helpen. Lightning had vriendschap gesloten met deze mooie gray overo paint.

Ach, zo hadden we op plaatsen pech en geluk. Alles samen werden we 4e individueel! Wat goed gedaan van mijn fijne paard! Er deden 19 ruiters mee, dus best netjes. En de eerste 3 PAC credits binnen :).

Nu nog even een paar foto’s bestellen en volgend jaar gaan we weer!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten