Bij elk verhaal in het boek vallen mij ook anekdotes in. “Ja, dat klopt, Lightning reageert zo en zo.”
Bijvoorbeeld dat een paard dat zijn berijder vertrouwt bereid is dingen te doen die voorheen doodeng waren (mits ze een doel hebben). In die zin van als het paard pas arriveert is iets eng, maar na een tijdje lijkt hij te denken: “Oh jij geeft het aan, dan zal het wel ok zijn”.
In dit geval water. Ik ging altijd met Lightning wandelen. Elke dag 1-2 uur. Hij liep daarbij altijd in een boog om het water heen en als het niet anders kon ging hij er wel doorheen, maar niet voordat ik eerst was gegaan. Sprong ik erover, dan deed hij dat ook. Totdat ik hem ging berijden. Toen ging dat niet meer, hij moest het zelf doen zonder dat hij mij letterlijk kon volgen. Water was geen optie meer en ik moest steeds afstappen. Totdat ik me op een gegeven moment realiseerde dat hij er geen moeite meer mee had. Ik had er geen aandacht meer aan geschonken en was het eigenlijk vergeten omdat het nooit echt problemen opleverde. We waren verhuisd en al een aantal maanden geen water meer tegengekomen, dus het kwam simpelweg niet meer voor. Hij was ondertussen opgeleerd aan de wagen en daar kwamen we een grote beek tegen. In tweespan met een struise Haflinger kon hij geen kant op en hup daar gingen we door het water. Het bleek dat hij er helemaal geen moeite mee had. Sindsdien ziet hij water en je voelt de drang: “water, ik weet wat ik daarmee moet: erdoor!”
Nu kan ik hiervan leren met de roosters. Niet meer druk om maken! Nu hij weet wat de bedoeling is aarzelt hij wel, maar je voelt het hem proberen en hij weet wat de bedoeling is. Na het incident met de koets en het rooster zal ik zeker voorzichtig blijven en iemand voorop sturen, maar ik weet zeker dat het op een dag weg zal zijn. Èn dat hij dan wel wat nieuws verzint!
Zo vallen me steeds grappige dingen in. Kan ik straks zelf nog een boek gaan schrijven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten