Was ik vorig jaar nog aangenaam verrast dat ik voor de eerste keer in mijn leven op mijn paard door de sneeuw gegaloppeerd heb (ik had hem toen bijna 8 jaar), nu is het dit jaar al niet meer spannend. Het blijft maar sneeuwen!
Voor dit weekend hadden we de slee meegebracht. Die achter het paard gebonden en hopla. Over de weg is dat gemakkelijk, maar in het veld kun je onmogelijk zelf sturen. Je kiept namelijk genadeloos om met zo'n ding.
Het tuig lijkt wat overdreven, maar het schoftje was nodig om te zorgen dat het borsttuig niet naar één kant schoof. Tussen de broek en het borsttuig zit dan weer een flap zodat hem het borsttuig niet van de vlakke nek glijdt.
Anyway, we hebben toch gelachen. Als kleine kinderen gillen als de slee weer eens omkiepte. Fijn hoor, zo'n western paard dat WHOA kent ;).
Vanuit een andere hoek:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten