Gisteren waren we met een groep naar buiten. Ik op m'n engels zadel zowieso al wat onzeker, ging er ook nog iemand mee die erg stoer deed over hoe hard zijn paard wel niet kon gaan. Paardje vond het zelf ook nodig dat te tonen. Ik werd met de minuut bezorgder en meer gespannen. Angst is bij mij iets dat wel nooit over zal gaan. Als rechtgeaarde controlefreak raak ik bezorg over het minste dat niet naar wens verloopt of zou kunnen verlopen. Gelukkig is dit de eerste keer in maanden dat het weer boven kwam. Vorig jaar heb ik notabene endurance gereden!! Misschien dat de verandering van omgeving niet helpt, geen idee. Maar het is steeds echt paniek en het enige dat er dan opzit is afstappen en enorm teleurgesteld terug naar huis lopen.
Achteraf maar goed want het overgebleven drietal kwam druipend van het zweet thuis... niet mijn ding - ook als ik niet bang ben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten