Les met Roxy

Ook Roxy moet eraan geloven om op vreemde plaatsen te komen. Roxy is van nature snel bang, maar wordt niet extreem in haar gedrag. Ik begin langzaam zelf ook aan het idee te wennen, want het is elke keer ook een hoop stress om die kleintjes aan van alles te laten wennen.

We gingen met haar naar de ruiterclub in Houthem, naar de westernles. Ze liep zo de trailer in en liet zich (al hinnikend) rustig vervoeren. Eenmaal daar ging het wel, maar de zenuwen bouwden zich langzaam op. Ik probeerde haar een beetje bezig te houden, maar daar doe ik toch iets niet helemaal goed, want de spanning bleef stijgen tot ze plofte en ik een been langs mijn hoofd zag vliegen. Bij de vorige wandeling merkte ik al dat ze steeds dichter in mijn ruimte kwam en om deze reden is dat dus niet gewenst ;).

Knuffel, knuffel, ik ben het zelf schuld....

Waar is haar aandacht?

In de les kon ze ook totaal de aandacht niet bij me houden. Het was ook erg spannend, ze zag nergens paarden, maar ze hoorde ze wel. In het begin ging het even wat stroef en ik had de vlag nodig om haar op afstand te houden zodat ze niet over me heen liep. Doen alle jonge paarden dat of is dat iets dat ik ongemerkt toelaat? Ik denk het laatste....

Op een gegeven moment hadden de instructrice en ik een helder moment. Roxy gaat voor de vlag aan de kant, niet voor mij! Toen zijn we eraan gaan werken dat ze dat ook voor mij deed. Ik had even nodig, maar het lukte wel. Dan merk ik dat ik aarzel om een paard fysiek op z'n plek te zetten (uiteraard zonder aan ze te komen, dit klinkt zo wel erg agressief) en daardoor (alweer en nog steeds) te voorzichtig en dus onduidelijk ben. Het was fijn om te voelen dat ik het wel kon, want het is best frustrerend dat het steeds niet lukt om iets gewoon te doen met de paarden.

Het heeft thuis ook zijn uitwerking en ze gaat beter aan de kant bij het voeren en als ik in de weide aan het werk ben.