Kudde

Als er hooi wordt bijgevuld, dan wordt de kudde even naar de wei gejaagd zodat de tractor zijn werk kan doen (paarden bang voor de tractor? ze lopen er gewoon tegenaan!).
Net op dat moment zet ik Lightning terug. Hij is niet erg onder de indruk dat hij daar alleen staat en de kudde net over de heuvel voorbij galoppeert.

Buitenpaard

Een pleonasme natuurlijk, maar in deze betekenis als nadruk bedoeld...
We zijn gisteren met de koets weggeweest en hij was fit genoeg. Hij was wat ingevallen, en dan maak ik me meteen zorgen. Maar als ik zie hoe hij nu in de groep is, dan ben ik het geruzie van de eerste maanden nog niet vergeten en hij gelukkig wel! Hij stapt vol vertrouwen tussen de anderen door en weet waar hij wel en niet gaan kan. Hij heeft zijn favoriete hooiplekken en als hij weggejaagd wordt, blijft hij in de buurt en probeert het vrijwel meteen weer, zelfs bij de "bullies". En omdat hij het netjes vraagt, mag het nu ook.
Hij stond gisteren in een verstopt hoekje met zijn vriendinnetje Furi samen te slapen. Ik heb ook het vermoeden (gezien de natte zandplekken aan één kant) dat hij 's nachts in het natte zand gaat liggen. Het is een echt buitenpaard aan 't worden. Het allerleukste vind ik nog steeds dat je de paarden zo duidelijk ziet beslissen wat ze willen doen. Het meer paard zijn, maakt hem nu ook alerter op zijn omgeving. Voorheen besliste ik alles: wat hij at, wanneer hij at, wanneer hij naar buiten en binnen ging, èn waar het veilig was en waar we heen gingen. Nu moet hij bijna alles zelf beslissen (als hij zijn krachtvoer niet lust of hoeft, laat hij het staan!) en let hij ook meer op.

Wollig

Vies weer

Wat een heerlijk gezicht als ik aankom: hij staat hooi te eten onder een afdak!

Dip

Het begint een aardig vervolgverhaal te worden: de aanpassing van luxe paard terug naar de "natuur".

Omdat het zandstuk na de regen van afgelopen week in een zooitje is veranderd, zijn alle ruiven op het betonstuk geplaatst. Ik schat dat dat ongeveer 15x50m is. Daar staan nu dus 24 paarden op. Veel ruimte om te bewegen is er bij gevolg niet. Ze kunnen de weides nog steeds in, maar ze blijven logischerwijze staan waar er eten is. De ruzie is weer deels terug, gelukkig niet zo erg als eerst. De drie ruiven staan nu ook zo dicht op elkaar dat de paarden kont aan kont staan. De hooibakken zijn nu onder de overkappingen geplaatst zodat het hooi droog blijft. Zo staan er iig een paarden paarden onder dak. Want dat doen ze dus niet. Regen of geen regen, ze blijven buiten staan.

Nu zie ik Lightning weer afvallen. Hij eet wel nog, dus of het van de stress is? Of van de natte kou?

Onweersbui met hagel

De titel van dit bericht laat niet meer veel te raden over. Na een nacht van regen, klaarde het vanmorgen op en ik was zo optimistisch gestemd dat ik mijn regenbroek uit liet.

Ik had koetsles. We vertrokken met een waterig zonnetje dat voorzichtig doorbrak. Ik wilde wat heuveltraining doen, dus eerst de Raarberg naar beneden. *Rommel rommel rommel* "Is dat een vliegtuig of onweer?" ROMMEL!! Ok, onweer dus. Midden in het veld met een ijzeren karretje en bliksemafleider (lees zweep) in de hand, besloten we de inmiddels ingeslagen veldweg naar beneden te volgen en daar om te draaien (om prikkeldraadongelukken te voorkomen). Daar stond de hagelbui ons op te wachten! Om een lang verhaal kort te maken, keerden we snel om, en in een drafje terug naar huis - de neiging bedwingend om direct door de deur de poetsplaats op de rijden. Zal niet nodig zijn te vermelden dat alles doornat was. De koets is nu ook meteen schoon!
Jammer van de les....

Bal

Een aantal weken geleden hadden we op stal een workshop "natuurlijke rijkunst", wat erop neerkwam dat het een cursus "gymnastiseer je paard" was. Heel welkom. Zij leerde ons om het paard de schouders te laten liften zonder trek- en duwwerk: het paard deed het zelf. De oefeningen kreeg ze voor elkaar met snoep. Een oefening was om het paard zijn hoofd in een bepaalde houding te zetten waardoor hij zijn bovenhalsspieren gebruikte, zijn schouders oprichtte, zijn bekken kantelde en zijn rug gebruikte.

Een goede hulp daarvoor was een fitnessbal. Die had ik toevallig al een aantal maanden geleden gekocht om met Lightning te gaan voetballen als Mia nog eens les had (5 jaar). Dat voetballen kwam er niet van, maar als ik de bal toch had? Dus, bal opgepompt, in de auto (nam de hele achterbank in beslag!) en daar in de bak. Vol goede moed Lightning mee èn een emmer snoep. Na 2 snoepjes snapte hij dat hij tegen de bal moest schoppen. Helaas deed hij dat zonder enige motivatie of oprichting van de schouders en stapte naast de bal (wat ligt dat stomme ding hier steeds in de weg?) om zijn snoep te komen halen. Toen hij dat niet kreeg, liep hij weg. Het snoep was het niet waard! Zo grappig, maar ook frustrerend. Helaas, dit werkte dus niet. Als ik hem mee leidde, dan schopte hij er wel tegen, maar nog steeds zonder de verwachte houding aan te nemen.

Ik had er niet meer aan gedacht, en er zelfs ook niet meer over geschreven tot gisteren. Gisteren gingen we met de koets de Lange Raarberg op. Het was mooi te zien hoe het zou moeten: hals erop, schouders moesten wel en duwen met die achterbenen! Ik realiseerde me toen dat we het al heel goed voor elkaar hebben om hem zijn rug te laten gebruiken. Doordat de connectie bij hem gebroken is, die er bij andere paarden voor zorgt dat als het bekken kantelt, de schouders opkomen (probeer het ook zelf eens op handen en knieën!?!), krijgen we zijn rug wel aan het werk, maar zijn hals (nog) niet.

Gelukkig heb ik laatst een artikel gelezen over heuveltraining. Zo proberen of we zijn hals in de goede houding kunnen krijgen en zijn schouders omhoog. Ook ben ik nu veel met de lange lijnen aan het werk en dat gaat ook best goed (hij heeft een flinke wond op zijn rug waardoor er geen zadel op kan). De rug heeft ongeveer een jaar geduurd, nu de hals nog en dan hebben we een gebalanceerd paard J. Zo kan hij jaren mee!

Weer blij

Mijn paardje zit weer beter in zijn vel. Het glanst weer en er zit weer wat leven in hem. Ik heb het idee dat hij eindelijk gewend is aan zijn nieuwe plek.

Geen nieuws, goed nieuws?

Al bijna twee weken niet meer geschreven.... niet dat er niks te melden valt, het kwam er gewoon niet van.

Het gaat op dit moment best goed met hem. Vorig weekend en de dagen erna had hij weer een dip en at slecht van het hooi. Dan is het wat drukker op het betonstuk en dan durft hij niet. De energie neemt dan af en ik wil hem toch zijn beweging geven. Dan zakt hij in en wil niet meer. Begin van de week heb ik hem dan weer "apart" gezet om hooi te geven. "Apart" omdat het een stukje achter de rijbak is waar twee voerbakken staan. Hij kan er zelf in en uit. Daar kan hij ongestoord eten, mits de andere paarden niet merken dat daar hooi ligt. Donderdag stond hij te eten aan een hooiruif toen ik kwam en later stond hij ernaast te slapen. Dan zal hij de buik wel vol hebben! Gisteren had hij zelfs de ruif voor zich alleen. Je merkt dan meteen dat hij brutaler is. Met longeren dreigde hij zelfs even met bokken :). (Dat ik daar al blij mee zou zijn!! Er zit léven in!)

De dip deze week ging ook samen met een vieze wond op zijn rug. Ik wilde de haren weghalen, maar ze zaten vast aan een lap losse huid die ik zo kon optillen. Getsie. Weer maar de wondzalf gepakt en terwijl ik mezelf probeerde af te leiden mijn hand daarin gestopt om de zalf erop te doen. Dus weer een paar weken geen zadel op zijn rug; ik heb de lange lijnen uit het stof gehaald.

Dierentolk

Uit nieuwsgierigheid en de richting een beetje kwijt, heb ik een dierentolk ingeschakeld om Lightning te vragen of ik goed voor hem zorg en of hij weer wil verhuizen en op stal wil staan.

De gedachte is dat dieren beelden doorgeven, zonder toekomst of verleden, zonder interpretatie. Herinneringen kunnen wel voorkomen, maar zijn niet tijdsgebonden. De dierentolk beschijft die beelden dan voor mij. Sommige dingen waren herkenbaar, sommige dingen totaal niet. En soms wordt je weer op signalen gewezen die je hebt leren negeren, soms denk je iets te zien waar hij geen last van heeft.

Wat gaf hij door?

-          vos paardje

-          gepaste plek in de kudde

-          jagen en gejaagd worden

-          achteruit lopen

-          dekken

-          nieuwe paden

-          koets + vrijheid

-          overdreven lichtrijdend meisje

-          spanning bij rijden

-          aanhoudende buikpijn

-          banaan

-          voorhoeven pijn

-          over de kop in de sloot

-          niet zielig

Wat me opvalt is dat er geen paardenvrienden uit zijn verleden naar boven komen en ook geen andere mensen buiten mijzelf. Hij laat Klavier niet zien, en ook geen andere weiden. Het vosje kan Furi zijn, zijn nieuwe vriendin, hoeft natuurlijk niet. Het overdreven lichtrijdende meisje ben ik waarschijnlijk zelf en het is geen nieuws dat rijden geen vrolijke bezigheid is voor hem. Mijn spanning en onvermogen om fatsoenlijk mee te bewegen verbeteren maar heel langzaam. Wel fijn om te horen dat hij koetsen zo fijn vindt als ik dacht.

Van die buikpijn schrok ik zelf wel even. Ik kwam naast haar en hem staan toen ze dat zij, raakte hem aan en kreeg zelf een golf van misselijkheid over me heen. Later toen ik terugdacht, heb ik daar een tijd geleden de DA voor laten komen. Hij had steeds zo’n kramp. Volgens de DA was het niks. Het is ontstaan na ontwormen met Moxidectine. Hij had al jaren last van diaree (ook geen ramp volgens de DA, kwam door kuilvoer), en toen ik een keer op wormen heb getest kwam eruit dat hij een hoge besmetting van Strongyliden had. Normaal ontwormde ik altijd met Ivermectine, en dat doodt de spoelworm zelf wel maar de larve niet. Sinds die ontworming heeft hij geen diarree meer gehad, maar had hij wel steeds kramp. Omdat de DA zei dat het niks was, heb ik het verder genegeerd. Met het slechte eten werd het wel weer erger. Nu heb ik een licht verteerbare brok gekocht. Baat het niet…. Verder zal het helpen als hij gewoon beter gaat eten en daar dan 24h de kans voor krijgt. En die banaan heb ik voor hem gekocht, maar die werd direct uitgespugd zoals ik verwacht had. LOL.

Bij de pijn in de voorhoeven kan ik me zelf niks voorstellen. Kan evt. zijn gevoeligheid op stenen aangeven, maar hij draagt hoefschoenen als hij gereden wordt en hij is nooit bevangen geweest (klop-klop).

Ook het over de kop in de sloot is bij mijn weten nooit gebeurd…. Hij viel vroeger wel regelmatig, maar in een sloot?? Het was het beeld wat ze doorkreeg toen ik naar een trauma vroeg dat me kan vertellen hóe hij zijn nek gebroken heeft. Het was voor mijn tijd zei ze. In een vorig leven dan zeker? I.i.g. kan ik deze niet verklaren.

En niet zielig? Kom maar op, stoer paard! Laat maar zien wie je bent. Aangezien ik van verhuizen wel een gewoonte heb gemaakt (nieuwe paden), ga ik proberen hem in Raar te laten. Het vergt aanpassing van zijn kant, en loslaten van de mijne. Of ik hem er een plezier mee doe, weet ik niet, maar hij kan zo i.i.g. natuurlijker leven en hij heeft even geen verhuisstress.  

Ik moest nog het meest lachen om het wevende paard... dat doet er inderdaad een!

De tolk schreef zelf ook een verslag. Lees het hier (ik ben trouwens Silvia ;)).

Route van vandaag

Grotere kaart weergeven

Ik heb een beetje geknuddeld in Google maps. Wij konden op plaatsen wel door waar Google denkt van niet, dus her en der zitten er cirkels in die we niet gereden hebben. Ik hoop dat het ongeveer klopt, want ik was geregeld de weg kwijt.  

"Ik wil ook op de foto". Hij hinnikte op Lala toen hij haar weer zag. Onderweg was hij erg langzaam in stap, maar in draf en galop liep hij gewoon normaal. Hij lijkt niet veel van zijn kracht verloren te zijn.

Het was rustig op de paddock, een heerlijk tafereel. Er was bijna niemand op stal en de mist leek een geluidsdemper. Het enige dat ik hoorde was het kauwen van de paarden.

Gezellig samen eten

Vanmorgen twijfelde ik weer even. Gisteren heb ik hem niet zien eten, maar was hij wel actief en fit genoeg. Vanmorgen stond hij te slapen in de wei, maar leek leeg en had volgens mij geen voer in zijn darmen. We zijn een stuk gaan wandelen, maar erna had hij geen zin in brokjes. Hooi hoefde hij ook niet, eventjes maar tot hij werd weggejaagd. Toen liep hij de wei in en ging mest ruiken. Tja, hij kan zelf kiezen. Dan moet ik ook leren vertouwen dat hij eet als hij honger heeft. Van de wei eten de paarden momenteel niet. Er wordt zeer regelmatig mest gesleept, dus ik vermoed dat bij gebrek aan regen, het gras permanent naar mest ruikt...
Deze foto kreeg ik vanavond doorgestuurd. Het is Furi natuurlijk, waar hij samen mee staat. Hij is zooooo lief met zijn vriendinnetje!

Hij begint het te snappen...

Sinds een paar dagen ben ik hem aan het wijzen hoe hij aan de ruif moet eten. Ik zoek dan lege plekken voor hem op en wijs hem de weg. De beloning is makkelijk: hooi. Als hij echter meteen weer wordt weggejaagd, geeft hij op. De kudde zegt dat hij niet mag eten en aangezien hij het laagst in rang staat, doet hij dat ook niet. Wij vinden dat zielig, maar het werkt zo bij paarden. Toch gaan wij ons daar niet bij neerleggen. Hij kan immers geen plek voor zichzelf zoeken.

Maandag hebben ze twee hooibakken naar de zandpaddock verplaatst. Dat maakt een enorm verschil. Het is nu veel rustiger rond de hooiplaatsen. Ook is een nieuwe weide open. Dan krijgt hij al iets langer de kans om te eten. Ze hadden ook een stuk voor hem afgezet waar hij apart kon eten. Zonder energie zou hij helemaal niet meer durven.

Gisteren was er ineens een doorbraak. Hij stond suf te kijken toen ik kwam en ik ging weer wijzen, want het was best rustig en er was voldoende plaats. Het duurde even, maar hij heeft toen een half uur samen met een ander paard uit een ruif staan eten. Hij werd weer weggejaagd, en ik heb hem naar een andere ruif geleid. Ook had ik meer hooiplaatsen gemaakt waardoor de dominante paarden daar stonden. Uiteindelijk ben ik weggegaan na 2 uur en hem aan de ruif laten staan. Hij stond er tussen 5 andere paarden waaronder zijn vriendinnetje Furi. 's Avonds kreeg ik nog een bericht en een foto dat hij er nog steeds stond.

Vanmorgen kreeg ik weer een foto dat hij stond te eten.

Toen ik vanmiddag daar kwam, hadden ze hem toch weer even apart gezet, hem zelfs bij een ruif weggehaald. Na het rijden was de betonplaats verlaten, en maakte hij dankbaar van de gelegenheid gebruik.

Buitenrit

Vandaag zijn we nog eens buiten gaan rijden. Vooraf gevoerd, dus het zou moeten gaan. De route liep door het bos, best spannend (voor mij): bruggetje (ik werd een beetje bleek), smalle paadjes bergop en -af onder takken door, versperd door omgevallen bomen en voorzien van een afgrond. "Vroeger ging ik hier altijd crossen", zei iemand. Ikke niet!

Maar wat hebben we van de omgeving genoten met alle mooie herfstkleuren.

Buikje vol gegeten

Clinic Natuurlijke rijkunst

De clinic begon met een theorie gedeelte over waarom we onze paarden niet in de krul moesten trekken. Dat doet op onze stal zowieso niemand, dus er werd instemmend meegeknikt. Ze legde ook uit hoe het ideale plaatje eruit zag en waarom (welke spieren zijn nodig en hoe werkt het mechanisch) en welke oefeningen je daarvoor moest doen. Zij kwam tot de conclusie dat de juiste houding vanzelf komt bij de juiste gymnastisering. Precies de "oude" dressuurgedachte en de wetenschap van Andrew McLean. De manier waarop ze de paarden de oefeningen liet doen, was wat minder wetenschappelijk onderbouwd. De mens diende hier als snoepautomaat! Ach, als het maar werkt. In zo'n clinic is dat natuurlijk ideaal, omdat je snel resultaat krijgt. Uiteindelijk zul je toch met druk en loslaten moeten werken, en dat deed ze (misschien onbewust) ook.

Lighting en ik deden ook mee aan het praktijkgedeelte. Ik was er niet helemaal bij door alle "magere-paard-stress", dus we hielden het bij één oefening om hem te leren zijn bovenste nekspier beter te gebruiken, waardoor hij zijn rug op de juiste manier omhoog zou moeten brengen en zijn achterhand onder. We hebben niet lang gewerkt, maar hij viel nog tijdens de clinic in slaap. De oefening is niet heel inspannend, dus we gaan er morgen mee verder.

Mager

Lightning valt elke dag een beetje meer af. Hij durft niet te eten als er andere paarden in de buurt staan. Dat geldt op de verharde plaats, maar ook op de wei. Als hij een mens ziet, komt hij hoopvol aan om te kijken of hij gevoerd wordt. Dat is, denk ik, het hele probleem. Hij is 10 jaar lang gewend geweest dat hem zijn eten gebracht werd, nu moet hij het zelf gaan halen. En als hij dat probeert, wordt hij weggejaagd. Ik heb de hoeveelheid krachtvoer al opgevoerd, maar hij is nooit zo'n krachtvoereter geweest en hij eet het in kleine beetjes met lange tanden op. En die pluk hooi die ik hem dagelijks geef is niet voldoende. Ik kan er moeilijk 15 uur per dag naast gaan staan. En het is nog niet eens slecht weer. Als het 's nachts kouder wordt, dan zal hij nòg meer moeten eten. Werken wil hij al helemaal niet meer. Van stal mag ik hem in een stuk apart zetten. Ik moet dan wel anderen op stal gaan vragen of ze me daarbij willen helpen. Dat betekent erin zetten met een ander paard, hooi gaan brengen en hem er na een uurtje of twee weer uithalen. Je kan hem daar ook niet laten staan, weg van de kudde, zonder beschutting. We gaan het proberen!

Soms denk ik "ik ga maar weer verhuizen en een andere stal zoeken", maar iets zegt me geduld te hebben en het te proberen. Hij is in ieder geval een stuk soepeler en beweegt zijn nek veel gemakkelijker. Ook heeft hij geen last van zijn rug meer gehad sinds hij daar is. Buiten het apatische gedrag omdat hij geen energie heeft, heeft hij waarschijnlijk geen pijn meer.

Gezellige foto

Deze foto kreeg ik van een stalgenoot. Hij staat hier o.a. met zijn merries Fury (deken) en Petit (zwarte pony vooraan).

Hooi eten

Deze foto kreeg ik net van stal doorgestuurd. Lief hè? Overigens is de merrie waar hij mee samen staat er een waar weinig anderen bij in de buurt mogen komen.

Menles

Vandaag had ik menles omdat hij altijd zo scheef voor de koets loopt en ik dat niet opgelost kreeg. Kai Nicolaes kwam. Eerst bekeken we de koets. Dat had ik natuurlijk zelf ook kunnen doen, want het was overduidelijk dat de lamoen hartstikke scheef was: uit het lood naar voren toe en ook ongelijk. Ik was er zo van overtuigd dat het aan zijn eigen scheefheid lag (al had Eron die er echt wel uitgereden) en/of aan mijn besturing.

Er stond nog een koets op stal (een sjieke grote familiewagen) die ik mocht lenen en de les kon toch doorgaan. In het begin vond hij dat maar zwaar, maar we hadden de mogelijkheid om alleen op het vlakke rijden. Al heel snel ging hij toch weer scheef lopen en kregen we de kans om te oefenen. Hij deed voor hoe het moest (en reet hem niet naar achteren zoals de andere menners die hem wel eens vast hebben gehad) en dat werkte. Na 3 keer proberen ging het mij ook steeds beter af en na 10 keer ging hij uit zichzelf al veel rechter lopen. Ik liet hem o.a. veel te veel en ook te abrupt los. Nageven is niet losgooien! Oh ja.... Zacht contact maken, meebewegen en toegeven. Bij het contact heeft hij wel de neiging om langzamer te gaan lopen. Dat is ook logisch want dat is normaal de rem. Maar als ik netjes meebeweeg is dat ook veel minder. Concentreren! 

De stijl van Kai beviel me ook goed. Het kwam erg paardvriendelijk over en daar hou ik (natuurlijk!) wel erg van. Hij praatte aan een stuk door en af en toe moest ik wel vragen om het nog eens te zeggen. Ik kan helaas maar een ding tegelijk als ik op moet letten. Uiteindelijk zijn we een heel stuk verder gekomen. Nu nog een nieuwe lamoen en dan kunnen we verder!

Gelukkig had ik hem vooraf ook nog wat brok gevoerd zodat hij tenminste een beetje zou lopen. Dat werkte goed. Zodra we terug waren ging hij in een wei staan slapen.

Hooi

Deze week heb ik drie keer gereden. Vandaag zou ik dan lekker buiten gaan rijden en morgen heb ik menles. Echter met rijden was hij deze week niet vooruit te branden! Het werd alleen maar erger. Hij krijgt niet genoeg energie binnen en ik ben daarom ook niet geweest. "Hij is niet te mager", zeggen mijn medestalgenoten. Daar gaat het ook niet om. Hij valt af en de winter is nog niet eens begonnen. En hij wil niet meer lopen. Zijn hoofd hangt op half 7 van pure vermoeidheid. Ja, hij moet nu 24h bezig zijn, maar dan nog. Er is nu gewoon niet genoeg hooi voor iedereen. Er zijn 2-3 bakken hooi (de rest bevat stro) en als de dominantere paarden klaar zijn met eten, dan is het hooi ook op. "Dan heeft hij niet genoeg honger" opperde iemand. Dus de dominante paarden hebben wel genoeg honger? Bovendien zijn paarden gemaakt om 15-20h per dag te eten, dus ze hebben geen honger vergelijkbaar met mensen. Hij scharrelt wat restjes bij elkaar en verder heeft hij pech. Het moet toch niet zo zijn dat je alleen paarden die nauwelijks in conditie hoeven te blijven "natuurlijk" kunt houden? Een sportpaard (nou ja...) moet toch ook paard kunnen zijn? Ik vind dat ik die keuze niet zou hoeven maken en dat mijn paard de gelegenheid moet hebben om ruim voldoende te eten. Ik kreeg wel 100 tips en meningen wat ik anders moet doen. Het enige dat hij nodig heeft is voldoende hooi, niet 100 redenen waarom hij géén hooi nodig zou hebben.
Maar de afspraak is dat alle bakken met hooi vol komen en dat er 10 kilo hooi per paard per dag beschikbaar is vanaf november. Dat is het pas volgende week, dus ik vertrouw erop dat het goed komt. Ik had het er vandaag gewoon even mee gehad.

Kant A en kant B

Weer begonnen met rijden

Osteopaat

Gisteren kwam er een leerling osteopaat naar stal. Omdat ik weer wil beginnen met rijden na de valpartij, maak ik van de gelegenheid gebruik om hem snel even te laten nakijken. Buiten een achterbeen dat niet wil strekken en het ander dat niet wil buigen, zit alles nog los. Gelukkig! de vele beweging doet hem blijkbaar goed, want het is de eerste keer dat hij zo los is. Ik merk wel dat zijn nek nu vaster zit, maar daar kan niemand iets aan doen. Hij had ook koude zones op zijn lijf door slechte doorbloeding door de nek. Hij struikelt ook soms weer. Ik zal snel merken als hij weer moet werken of het minder wordt. 

Er is nu ook hooi op de paddock, dus ik had een paard vol krassen verwacht. Ook dat was gelukkig niet zo. Volgens anderen had hij er rustig van staan eten voordat ik aankwam.

Paardengedrag

Gisteren kwam ik op stal toen Lightning net kwam aangewandeld. Van de wei, over het pad, door de zand/rolplaats (even pauze) en door over het beton naar het stro. Het was stil op het betonstuk en hij weet dat precies.

Zoals het in de natuur ook gebeurt bij een hengst zonder eigen kudde, staat hij meestal alleen als er geen merries hengstig zijn. Soms speelt hij met een van de jonge ruinen. Zo ook nu. Ik pak hem toch even, ondanks dat ik zo kan genieten van dit gedrag en hem dan eigenlijk niet wil storen. Maar hij kan 22-23 uur per dag paard zijn en nu is het mijn beurt. Ik heb zijn wonden verzorgd en zet hem terug. Omdat het betonstuk nu druk is en er een aantal paarden staan die hem wegjagen, zet ik hem op het pad. Hij gaat even spelen met "baby" Henson (foto), maar blijft wel op het zand. Boos paard komt langs en wil hem wegjagen, maar ik ga ertussen staan. Lightning loopt weer richting betonstuk zo van "die is weg!". Dan komen er weer twee boze paarden aan en hij komt weer achter me staan totdat ze langs zijn. Ik weet dat het nu velig is en loop voor hem uit. Hij volgt (en dat zal hij normaal niet snel doen uit zichzelf!) en zoekt zijn stroplekje weer op. Ik begin de paardentaal steeds beter te leren. Nederlands, dialect, Engels, Duits, kattentaal en paardentaal....

Het viel me ook op dat hij eindelijk lekker wollig begint te worden. Ik ben er blij mee, dan heeft hij tenminste een goede bescherming tegen weer en wind. Andere paardenbezitters raken vast in paniek bij de gedachte aan het uitstappen van bezwete paarden het het verwijderen van modder uit de lange haren.  
Ook een goed teken dat hij al twee dagen geen nieuwe wonden heeft. Als dat een week goed gaat, verhuis ik mijn kast (aka zadelkamer)!

Doe ik er goed aan?

Die vraag stel ik me dagelijks. Vele paardeneigenaren zullen het herkennen, al heb ik het tot kunst verheven! Nu vond ik hem alleen in zijn weitje: Petit was uitgebroken, alle weiden waren open en aan de modder op zijn benen te zien waren ze onrustig geweest. Dan kon ik hem net zo goed terug in de kudde zetten. Of zouden ze hem weer plagen of zou hij hek doen zodat alles weer open gaat?

Weer buiten

Lightning en nieuwe Shet vriendin Petit vonden het samen wel gezellig op stal. Ze gingen zelfs liggen (getuige de mestvlekken). Natuurlijk is ze hengstig geworden.

Vanmorgen kwam de dierenarts het verband wisselen. Het zag er goed uit, maar het moet nu opdrogen. Van binnen was het allemaal netjes dichtgegroeid. Terug in de kudde was wat veel van het goede, maar met nog natte en bloedende wonden in de mest gaan staan, was ook geen goed plan. Nu hebben ze samen een stukje dat apart is afgezet. Zo kan hij toch bewegen, maar blijft het wel schoon en kan het opdrogen. 

Bruggetje

Het was een smal bruggetje, ergens in het bos in Waterval. We hadden al een flink stuk gelopen door Vogelzang, Schietekoven, Meerssen en weer terug. Ik probeerde even door het kleine beekje te gaan, maar hij vindt dat niks en wil liever over de brug. Mijn medewandelaarster vond de brug te gevaarlijk en ging er wel langs. Om te voorkomen dat hij vanuit het beekje op de brug zou springen, ging ik wel over de brug. Achter me hoorde ik hem glijden....

Er gaat vanalles door me heen sinds het gebeurde. Het meest voorkomende is dat ik mijn paard verwond heb. En dat ik nooit over dat gladde bruggetje had moeten gaan. Hij staat nu noodgedwongen op stal, dankzij de hulp van de mensen van stal. In principe hebben ze daar namelijk geen stallen, maar voor hem werd de schuur uitgeruimd en een brave kleine pony van de wei geplukt die het nu zonder haar vaste vriend moet stellen. Ik probeer niet te denken aan de rekening van de dierenarts.

Eigenlijk mag ik nog blij zijn met deze afloop. Het zal weer helen. Het had veel erger kunnen aflopen. Gek genoeg is zijn linker been het meest beschadigd aan de binnenkant, terwijl hij rechts naast het bruggetje is beland. Het gebeurde achter me, dus ik kon het niet goed zien. Leermoment: ga nooit over een bruggetje als het zo smal is dat je niet naast hem kunt. Zeker niet als het spekglad is. Zou je niet zeggen dat iemand die zo voorzichtig is als ik, zulke stomme fouten maakt!

Combi pony

Vandaag mocht ik een dressuurzadel lenen. Mijn eigen zadel stoot namelijk tegen zijn heupwond aan. Dat geneest nu goed, maar je kan er niet op gaan zitten.... Zo kan ik toch zijn conditie een beetje op peil houden.

Op een dressuurzadel rijden stond op mijn wensenlijstje. Dat had ik nog nooit gedaan. Het zat heerlijk, moet ik toegeven. Heel veel steun aan die lange kniewrongen en een normale rechte positie. Alleen heb je niks voor je. Dat dwong me om meer naar achteren te zitten. en het opstappen is een kunst op zich. Ik vind het toch een stuk lastiger dan mijn westernzadel. Voor Lightning lijkt het wel alsof hij makkelijker loopt zonder al die ballast op zijn rug.

Mijn eigen Engels zadel ligt in een tweedehands winkel. Daar kon ik echt niet op rijden. Het is een veelzijdigheidszadel, en ik vind het niet lekker zitten (lees: ik kieper ernaast!).

Furi

Furi, ik heb een bloemetje voor je meegebracht

Deze foto kreeg ik van de pensionhouder: LIEFDE IS: samen schuilen onder een boom.

Gisteravond was de eigenaar van Furi er ook en gingen ze tegelijk terug de paddock in. Als het niet tè druk is, zet ik hem altijd direct op het verharde stuk waar het water en gerstestro ligt. Daar blijft hij dan meestal even hangen voor hij terug naar de weide loopt. Nu was Furi er dus ook bij en stonden ze samen gezellig stro te eten.

Lightning, ga je mee?

Gelukkig begint Lightning een beetje te leren wie wel te vertrouwen is en wie niet. Deze lieve, zeer ongevaarlijke en tikje brutale jaarling, pakte zo het touw van mij af. Ik moest wel erg lachen om dit tafereel. 

Voorstellen

Furi

Milka, de Henson merrie

Bailey, de KWPN merrie

Vandaag was hij al zijn vriendinnen weer kwijt. Hij stond wel te roepen en over de mest heen te plassen en valt zichbaar af van alle inspanningen.

Vandaag

Even kort: vandaag geen wonden (klop - klop), wel een balk uit de rijbak gesloopt... (ruzie met een ruin).
Hij heeft een nieuwe vriendin: een bruine KWPN merrie. Lijkt er meer op.

Wonden van de dag

Vanmorgen een redelijk diepe kras op zijn zij en vanavond twee hoefafdrukken op zijn billen.

Toen zijn merrie Furi naar binnen ging om te eten, moest hij er wel achteraan. De anderen die volgden werden op afstand gehouden. Hij weert zich dus wel. Van de ijzeren hekken rond de bomen heb ik de uitstekende pinnen met een hamer en tang naar binnen gebogen. Wel zo veilig en al een ding minder waaraan hij zich kan bezeren.

Nieuwe wond

Vanmorgen vond ik hem samen met een van zijn nieuwe merries, gewond aan zijn achterbenen. Het lijkt op prikkeldraad. Daar zit wel gewone (stroom) draad voor, maar dan kan je een onderdanige pony natuurlijk makkelijk door duwen. Aan de binnenkant van het spronggewricht hing een lap huid naar beneden. Ik had er eerst een bandage omgedaan om het bijelkaar te houden, maar dat bleef niet zitten. Gewoon betadine en hopen op het beste. De wond op zijn heup begint langzaam te genezen.

Het gedrag dat hij vertoont is prachtig om te zien. Gisteren liep hij de weide in en zocht het looppad naar beneden (er zit een steile helling in de wei). Hij ging langs de rand af en toen hij het gevonden had zag je zo'n "aha" beweging en hij galoppeerde naar beneden.
Toen ik hem vanmorgen terug in de wei zette, liep hij naar het hoogste punt om te kijken waar de dames waren. Toen hij ze niet zag, liep hij al hinnikend terug naar het verharde en ging bij ze staan: gevonden! Een van de twee liep weg en je zag hem van de een naar de ander kijken "wat moet ik nu doen"? Hij liep er toch maar achteraan en de andere volgde hem.

Een van de dames heet Queenie en is een struise vos die hem niet accepteert. De ander is een oude arabische merrie, ook vos, Furi. Hij vindt nog een Henson merrie leuk, maar ook dat is niet wederzijds. Hij roept op haar als ze in de bak gereden wordt. Gisterochtend vond ik hem bij het leidende koppel van de kudde. Ter bescherming misschien. Later vond ik hem bij Furi. 

Ik hoop dat hij van de gevechten geen dagelijkse gewoonte van gaat maken. Hij amuseert zich wel met zijn meiden, maar twee keer per week hechten vind ik ook geen optie. Ook maak ik me zorgen dat hij zich eerdaags nog erger verwondt. Hij is natuurlijk weer verliefd en is zijn eigen kudde aan het verzamelen. Laten we maar hopen dat hij daar gauw mee klaar is. Lastig hoor, een ruin met zoveel hormonen die dan ook nog eens erg onderdanig is. Hij pakt zich de merries en wordt vervolgens in een hoek geschopt. Het zijn toch een stuk of 20 paarden die hij te ontwijken heeft...Het zou zo mooi zijn als hij er kan wennen.

Hoe lang blijft dit zitten?

Gewond

Ik was voorzichtig blij dat het zo goed ging en hij niet de macho uithing in deze grote groep. Vandaag vond ik hem zo toegetakeld. Ik liep de wei in en vroeg me af waarom hij daar zo achteraf stond. Toen ik dichterbij kwam zag ik dat hij àchter de omheining stond. Je weet dan meteen dat het mis is en dat hij er ergens doorheen is gegaan. Dat gaat zelden zonder krassen.

Het is lastig om precies te achterhalen wat er gebeurd is. Hij is door de draad gegaan of geduwd (de omheining was stuk), maar de wonden zien eruit alsof ze hem achteruit in de prikkeldraad geduwd hebben. Daar is het dan te hoog voor. Of misschien zelfs in het glas gerold? Zal wel niet, maar dit schoot me net te binnen.

Ik kon aan deze wond niet veel doen. De huid is door, maar het bloedde niet (meer). Het was ook niet gezwollen en hij liep er niet mank van. De wonden op zijn billen en linkervoorbeen heb ik met betadine ingesmeerd.


Toen ik hem terugzette in de wei bleek waarom hij ruzie had gemaakt: hij is verliefd. Hij bleef wachten op een van de merries die nog binnen stond en riep om haar. Toen ze buiten kwam, ging hij achter haar aan naar de wei. Daar mocht hij echter van de anderen niet in. Om het hoekje stond nog een merrie hengstig te zijn.... Het is weer zover, de dames vallen voor hem maar hij mag niet! Nu maar weer hopen dat hij zich leert in te houden en het niet voor zichzelf verpest.

So far so good (deel 2)

Maandag en dinsdag in de bak gereden, vandaag een dag pauze. Het was er nog best druk steeds, ik was iig niet alleen. Bij de vorige stal was ik dat meestal wel, maar daar reed iedereen binnen. Hij was fijn soepel na de koetsrit met 3 man op de wagen, maar niet vooruit te branden. Tijdelijk maar wat meer krachtvoer geven. Ik was weer terug naar 1 kilo gegaan, maar in deze spannende tijd is dat blijkbaar te weinig. Tot nu toe zijn er steeds best veel mensen bij hun paard en is het best gezellig. Vanuit de bak is er een prachtig uitzicht en kunnen we mooie zonsondergangen bewonderen tijdens het rijden. Lightning drinkt sinds dinsdag ook zelf (huidplooitest), al maakt hij van mijn hulp gebruik na het rijden om rustig te kunnen drinken. Hij verkent dan ook even het betonnen stuk.
Maandag vond ik zelf wel veel flinke stukken glas in een van de weides. Blijkbaar heeft daar vroeger een kas gestaan die is afgebroken zonder het glas op te ruimen. Ik heb een hoop stukken verwijderd, maar het was onbegonnen werk. Ik heb toen met iemand samen de paarden uit de weide gedreven en afgesloten. Vandaag was die weer open, dus ik hoop dat ze hebben opgeruimd...

Koets halen

Vandaag hebben we de koets verhuisd naar Raar. Ik heb hem naar Hulsberg gereden en hij was heel kalm. Drinken doet hij nog niet zelf en hij is nog erg druk met ontdekken. Energie heeft hij niet over voor zijn werk. Op de terugweg met de koets was hij ook erg rustig en ik had behoorlijk wat overtuiging nodig om hem in galop te krijgen. Ook is het zo warm voor de tijd van het jaar, en toen we terug waren wilde hij wel drinken.

We liepen op het laatste stuk ook achter een ander paard van stal aan die ook voor de koets liep. De oortjes vooruit!

Hij durfde zich zelfs te rollen! (Ik hield de anderen op afstand)

So far so good

De verhuizing is goed gegaan. Ze jagen hem nog weg, maar al niet meer zo erg als gisteren. Hij stelde zich onderdanig op en probeerde niet de macho uit te hangen in deze enorme groep van 27 paarden. Afwachten of hij voldoende rust en gelegenheid tot drinken krijgt/neemt.

Eerste kennismaking

Hey, wie is die nieuwe?

Even rennen (dit duurde niet lang)

Gras is toch interessanter

Hij probeerde zich iets te snel bij de groep te voegen - "Weg jij!"

"Ik vind jou wel ok, laten we kennismaken"

Laatste keer

Vandaag heb ik de laatste les gehad bij Eron voor de verhuis. Daarna nog even het bos in voor de (voorlopig) laatste keer. Hij liep goed en ontspannen, maar je merkt dat we iets in te halen hebben en hij spierkracht kwijt is.

Drie stappen voorwaarts, twee stappen terug

Ons avontuur naar Kreuth en het NK heeft zijn tol geëist. Ik had het zelf in Kreuth al gemerkt. Hij laat zijn rug doorhangen als hij zich niet lekker voelt en krijgt dan van die kuilen boven zijn ogen. Ook toen ik hem daar reed was hij niet zichzelf. In de week erna was hij met rijden ook moeilijk. Hij plast dan gek (schuimende, kleverige, groen/gele urine) en toont een bloedbeeld van spierafbraak. Wat is er dan toch met die trailer dat hij daar zo heftig op reageert?
De osteopaat maar weer gebeld en die merkte dat hij in zijn schoft, schouder en bekken vast zat. Dat werd losgemaakt waarbij je Lightning ziet ontspannen. Hij slaakte een zucht van verlichting toen zijn bekken gekraakt werd! Daarna ging hij lekker in zijn wei staan slapen. Vanaf dat moment plaste hij ook weer normaal en kon ik hem ook weer redelijk normaal rijden. Zou hij dan op die pijn van de blokkade zo heftig reageren dat hij er spontaan spierafbraak van krijgt?? En zou hij dan van de trailer zo geblokkeerd raken? De tip van de osteopaat is om hem iets kalmerends te geven op de trailer en oefeningen te doen zodra hij eraf komt. We zullen het proberen!

NK Westernriding 2011

Lightning had andere ideeën dan ik na het wassen. Ik heb hem daar niet neergezet... en hij wilde gaan rollen!

Mijn caravan in 's Gravenzande :)

Paardenpension Zee & Duin in 's-Gravenzande

Paardje ingepakt in stal

Gewonnen!

Bewijs!

Meervoudig (!!) NL kampioen

Horsey pronkt met de veren van het grote paard :)