Hij begint het te snappen...

Sinds een paar dagen ben ik hem aan het wijzen hoe hij aan de ruif moet eten. Ik zoek dan lege plekken voor hem op en wijs hem de weg. De beloning is makkelijk: hooi. Als hij echter meteen weer wordt weggejaagd, geeft hij op. De kudde zegt dat hij niet mag eten en aangezien hij het laagst in rang staat, doet hij dat ook niet. Wij vinden dat zielig, maar het werkt zo bij paarden. Toch gaan wij ons daar niet bij neerleggen. Hij kan immers geen plek voor zichzelf zoeken.

Maandag hebben ze twee hooibakken naar de zandpaddock verplaatst. Dat maakt een enorm verschil. Het is nu veel rustiger rond de hooiplaatsen. Ook is een nieuwe weide open. Dan krijgt hij al iets langer de kans om te eten. Ze hadden ook een stuk voor hem afgezet waar hij apart kon eten. Zonder energie zou hij helemaal niet meer durven.

Gisteren was er ineens een doorbraak. Hij stond suf te kijken toen ik kwam en ik ging weer wijzen, want het was best rustig en er was voldoende plaats. Het duurde even, maar hij heeft toen een half uur samen met een ander paard uit een ruif staan eten. Hij werd weer weggejaagd, en ik heb hem naar een andere ruif geleid. Ook had ik meer hooiplaatsen gemaakt waardoor de dominante paarden daar stonden. Uiteindelijk ben ik weggegaan na 2 uur en hem aan de ruif laten staan. Hij stond er tussen 5 andere paarden waaronder zijn vriendinnetje Furi. 's Avonds kreeg ik nog een bericht en een foto dat hij er nog steeds stond.

Vanmorgen kreeg ik weer een foto dat hij stond te eten.

Toen ik vanmiddag daar kwam, hadden ze hem toch weer even apart gezet, hem zelfs bij een ruif weggehaald. Na het rijden was de betonplaats verlaten, en maakte hij dankbaar van de gelegenheid gebruik.