De laatste paar maanden heb ik niet zoveel met Vicky gedaan. Het is met vier paarden soms een beetje "iene-miene-mutte". Welk paar diamanten schoenen zal ik vandaag aandoen?
Ik had wat tijd over en nam haar nog eens mee op een korte wandeling. Niet te ver want zo goed kende ze dat nog niet. Rustig opbouwen dacht ik. We gingen een paar honderd meter tot aan de bosrand en namen daar een paar boomstammen als hindernis mee. Vicky is normaal nergens bang voor, maar die dag vond ze een groepje honden levensbedreigend. Vicky is introvert, net als haar moeder uit ze haar emoties pas als ze overloopt. Dat vind ik heel moeilijk, want aan Lightning merk je het al als hij erover denkt om misschien over 3 weken ergens iets van te vinden.
Wat er dan gebeurt is dat ze heel rustig naast me loopt en dan ineens besluit om terug naar huis te gaan. Hoofd omhoog en steigeren! Dat is niet zo veilig, dus ik zette haar rustig maar zeker aan het werk met oefeningen die ze goed kent: afleiden en rust belonen. Dat ging iets beter en de controle was er weer. Soms helpt het om ze rustig ergens naar te laten kijken, maar bij haar meestal niet. Ik moet haar ook nog heel erg leren kennen, ze is nog zo jong.
Eenmaal in het bos werd het niet beter en ze was ervan overtuigd dat ze levend opgevreten werd. Ze probeerde los te komen en trok alles uit de kast. Volhouden was het enige dat ik kon doen en hopen dat er geen ongelukken zouden gebeuren. Gelukkig sprong ze geen enkele keer richting mij, dus dat is een hele verbetering. Ze bleef ook luisteren, maar alleen als ik daar op stond. Haar omgeving was veel belangrijker! Ze ging wel iets beter opletten als ik haar aan het werk zette, maar ze leek dat ook als een bedreiging te ervaren.
Eerst maar in een beschermde omgeving verder oefenen....
Een paar dagen later liepen ze lekker op de bevroren weide. Een wandeling konden we ook in onze eigen tuin doen! Daar waren minder obstakels en uitdagingen. Zodra ik haar in de weide het halster om deed werd ze alert en wilde ze weg. Jeetje, Vicky, dit doet geen pijn! Daar ga ik vanuit in ieder geval. Is ze oprecht bang van de oefeningen en moet ze leren wat de juiste oplossing is? Wennen dus? Of is het dat ik bepaal waar ze heen gaat in plaats van zij zelf? Ze heeft het met haar bijna 2 jaar in onze kudde al voor het zeggen en laat zich door niemand wegjagen. Zelfs met voeren reageert ze vrij sterk als ik haar verzoek aan de kant te gaan.
Beide oorzaken hebben dezelfde oplossing: volhouden en haar comfortzone vergroten.
Ik had me bedacht de makkelijkste van de 2 veulens te houden. Naïef, hè?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten