Kudde

Als er hooi wordt bijgevuld, dan wordt de kudde even naar de wei gejaagd zodat de tractor zijn werk kan doen (paarden bang voor de tractor? ze lopen er gewoon tegenaan!).
Net op dat moment zet ik Lightning terug. Hij is niet erg onder de indruk dat hij daar alleen staat en de kudde net over de heuvel voorbij galoppeert.

Buitenpaard

Een pleonasme natuurlijk, maar in deze betekenis als nadruk bedoeld...
We zijn gisteren met de koets weggeweest en hij was fit genoeg. Hij was wat ingevallen, en dan maak ik me meteen zorgen. Maar als ik zie hoe hij nu in de groep is, dan ben ik het geruzie van de eerste maanden nog niet vergeten en hij gelukkig wel! Hij stapt vol vertrouwen tussen de anderen door en weet waar hij wel en niet gaan kan. Hij heeft zijn favoriete hooiplekken en als hij weggejaagd wordt, blijft hij in de buurt en probeert het vrijwel meteen weer, zelfs bij de "bullies". En omdat hij het netjes vraagt, mag het nu ook.
Hij stond gisteren in een verstopt hoekje met zijn vriendinnetje Furi samen te slapen. Ik heb ook het vermoeden (gezien de natte zandplekken aan één kant) dat hij 's nachts in het natte zand gaat liggen. Het is een echt buitenpaard aan 't worden. Het allerleukste vind ik nog steeds dat je de paarden zo duidelijk ziet beslissen wat ze willen doen. Het meer paard zijn, maakt hem nu ook alerter op zijn omgeving. Voorheen besliste ik alles: wat hij at, wanneer hij at, wanneer hij naar buiten en binnen ging, èn waar het veilig was en waar we heen gingen. Nu moet hij bijna alles zelf beslissen (als hij zijn krachtvoer niet lust of hoeft, laat hij het staan!) en let hij ook meer op.

Wollig

Vies weer

Wat een heerlijk gezicht als ik aankom: hij staat hooi te eten onder een afdak!

Dip

Het begint een aardig vervolgverhaal te worden: de aanpassing van luxe paard terug naar de "natuur".

Omdat het zandstuk na de regen van afgelopen week in een zooitje is veranderd, zijn alle ruiven op het betonstuk geplaatst. Ik schat dat dat ongeveer 15x50m is. Daar staan nu dus 24 paarden op. Veel ruimte om te bewegen is er bij gevolg niet. Ze kunnen de weides nog steeds in, maar ze blijven logischerwijze staan waar er eten is. De ruzie is weer deels terug, gelukkig niet zo erg als eerst. De drie ruiven staan nu ook zo dicht op elkaar dat de paarden kont aan kont staan. De hooibakken zijn nu onder de overkappingen geplaatst zodat het hooi droog blijft. Zo staan er iig een paarden paarden onder dak. Want dat doen ze dus niet. Regen of geen regen, ze blijven buiten staan.

Nu zie ik Lightning weer afvallen. Hij eet wel nog, dus of het van de stress is? Of van de natte kou?

Onweersbui met hagel

De titel van dit bericht laat niet meer veel te raden over. Na een nacht van regen, klaarde het vanmorgen op en ik was zo optimistisch gestemd dat ik mijn regenbroek uit liet.

Ik had koetsles. We vertrokken met een waterig zonnetje dat voorzichtig doorbrak. Ik wilde wat heuveltraining doen, dus eerst de Raarberg naar beneden. *Rommel rommel rommel* "Is dat een vliegtuig of onweer?" ROMMEL!! Ok, onweer dus. Midden in het veld met een ijzeren karretje en bliksemafleider (lees zweep) in de hand, besloten we de inmiddels ingeslagen veldweg naar beneden te volgen en daar om te draaien (om prikkeldraadongelukken te voorkomen). Daar stond de hagelbui ons op te wachten! Om een lang verhaal kort te maken, keerden we snel om, en in een drafje terug naar huis - de neiging bedwingend om direct door de deur de poetsplaats op de rijden. Zal niet nodig zijn te vermelden dat alles doornat was. De koets is nu ook meteen schoon!
Jammer van de les....

Bal

Een aantal weken geleden hadden we op stal een workshop "natuurlijke rijkunst", wat erop neerkwam dat het een cursus "gymnastiseer je paard" was. Heel welkom. Zij leerde ons om het paard de schouders te laten liften zonder trek- en duwwerk: het paard deed het zelf. De oefeningen kreeg ze voor elkaar met snoep. Een oefening was om het paard zijn hoofd in een bepaalde houding te zetten waardoor hij zijn bovenhalsspieren gebruikte, zijn schouders oprichtte, zijn bekken kantelde en zijn rug gebruikte.

Een goede hulp daarvoor was een fitnessbal. Die had ik toevallig al een aantal maanden geleden gekocht om met Lightning te gaan voetballen als Mia nog eens les had (5 jaar). Dat voetballen kwam er niet van, maar als ik de bal toch had? Dus, bal opgepompt, in de auto (nam de hele achterbank in beslag!) en daar in de bak. Vol goede moed Lightning mee èn een emmer snoep. Na 2 snoepjes snapte hij dat hij tegen de bal moest schoppen. Helaas deed hij dat zonder enige motivatie of oprichting van de schouders en stapte naast de bal (wat ligt dat stomme ding hier steeds in de weg?) om zijn snoep te komen halen. Toen hij dat niet kreeg, liep hij weg. Het snoep was het niet waard! Zo grappig, maar ook frustrerend. Helaas, dit werkte dus niet. Als ik hem mee leidde, dan schopte hij er wel tegen, maar nog steeds zonder de verwachte houding aan te nemen.

Ik had er niet meer aan gedacht, en er zelfs ook niet meer over geschreven tot gisteren. Gisteren gingen we met de koets de Lange Raarberg op. Het was mooi te zien hoe het zou moeten: hals erop, schouders moesten wel en duwen met die achterbenen! Ik realiseerde me toen dat we het al heel goed voor elkaar hebben om hem zijn rug te laten gebruiken. Doordat de connectie bij hem gebroken is, die er bij andere paarden voor zorgt dat als het bekken kantelt, de schouders opkomen (probeer het ook zelf eens op handen en knieën!?!), krijgen we zijn rug wel aan het werk, maar zijn hals (nog) niet.

Gelukkig heb ik laatst een artikel gelezen over heuveltraining. Zo proberen of we zijn hals in de goede houding kunnen krijgen en zijn schouders omhoog. Ook ben ik nu veel met de lange lijnen aan het werk en dat gaat ook best goed (hij heeft een flinke wond op zijn rug waardoor er geen zadel op kan). De rug heeft ongeveer een jaar geduurd, nu de hals nog en dan hebben we een gebalanceerd paard J. Zo kan hij jaren mee!

Weer blij

Mijn paardje zit weer beter in zijn vel. Het glanst weer en er zit weer wat leven in hem. Ik heb het idee dat hij eindelijk gewend is aan zijn nieuwe plek.